Απριλίου 2009


Εγκαταλείπει το στράτευμα.
Ο Άγιος Μηνάς έζησε στην εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού και καταγόταν από την Αίγυπτο, οι δε γονείς του ήταν ειδωλολάτρες. Όταν ενηλικιώθηκε, γράφτηκε στην τάξη των στρατιωτικών. Υπηρέτησε στα βασιλικά στρατεύματα, στα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα λεγόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας.
Εκείνο τον καιρό ο Ταξίαρχος Φιρμηλιανός μάζεψε στρατιώτες και επήγε στην Μπαρμπαριά έτσι ονομαζόταν τότε η Β. Αφρική για να την υπερασπίσει από εχθρούς. Μαζί με τους στρατιώτες, που πήρε, ήταν και ο Άγιος Μηνάς, που ξεχώριζε τόσο για την ανδρεία του όσο και για τη φρόνησή του.Κάποια ημέρα δόθηκε διαταγή από το βασιλιά οι στρατιώτες να συλλαμβάνουν τους Χριστιανούς και να τους βασανίζουν μέχρι ν' αρνηθούν την πίστη τους. Ο Μηνάς εμίσησε αυτό το ασεβές πρόσταγμα και αφήνοντας τη στρατιωτική ζωή έφυγε και ανέβηκε στο βουνό, όπου ήταν πάνω από το Κοτυάειο. Προτίμησε να ζει με τα θηρία, παρά να βρίσκεται με τους εχθρούς του Χριστού ειδωλολάτρες. Εκεί έμεινε αρκετό καιρό καθαρίζοντας συνεχώς τον εαυτό του με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Άναψε στην καρδιά του ο πόθος της ομολογίας και του μαρτυρίου.
Ομολογία ενώπιον του ηγεμόνος।
Μια μέρα, λοιπόν, που είχαν μεγάλο πανηγύρι οι ειδωλολάτρες, κατέβηκε από το βουνό και μέσα στο πλήθος κήρυξε το Χριστό Θεό αληθινό, λέγοντας:
- Μάθετε καλά, ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Χριστός, αυτά δε που σεις λατρεύετε είναι ξύλα αναίσθητα. Όλοι συγκεντρώθηκαν γύρω του γεμάτοι απορία για το πως τόλμησε αυτός μόνος να παρουσιασθεί μπροστά. Όσοι πάλι ήσαν κρυφοί Χριστιανοί χάρηκαν για το θάρρος του Αγίου. Οι ειδωλολάτρες έπιασαν τον Άγιο και κτυπώντάς τον τον έφεραν μπροστά στον ηγεμόνα της πόλεως Πύρρο. Ο Πύρρος σεβάστηκε τον Άγιο εξ αιτίας της ηλικίας του (ήταν τότε πενήντα ετών) και της σεβασμίας μορφής του. Τον ρώτησε, λοιπόν, με ημερότητα:
- Ποιος είσαι, άνθρωπέ μου, από που είσαι και ποια είναι η θρησκεία σου;
- Πατρίδα μου είναι η Αίγυπτος, αποκρίθηκε ο Άγιος, ονομάζομαι Μηνάς και ήμουν κάποτε στρατιώτης. Επειδή όμως είσθε ασεβείς και ειδωλολάτρες, άφησα το στράτευμα και πήγα στο βουνό. Τώρα δε ήλθα να παρουσιασθώ μπροστά σε όλους και να ομολογήσω την πίστη μου στον Χριστό, για να με ομολογήσει και εκείνος σαν δούλο του στην βασιλεία των ουρανών, όπως το λέγει και μόνος του: «Όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς». Θυμωμένος ο Πύρρος από την απάντηση,διατάζει την φυλάκιση του Μηνά μέχρι να σκεφθεί πως θα τον θανατώσει.Το άλλο πρωί, αφού είχε τελειώσει πλέον η εορτή, έφερε πάλι ο ηγεμόνας τον Άγιο μπροστά του και τον κατηγόρησε για δύο λόγους: Πρώτα διότι άφησε την υπηρεσία του βασιλιά στο στρατό και δεύτερο επειδή τόλμησε να μιλήσει με ασέβεια εμπρός σε τόσο πλήθος κατά την διάρκεια της εορτής. Ο Άγιος τότε με θάρρος προσπάθησε ν' απολογηθεί:
- Ναι, άρχοντα, έτσι πρέπει να ομολογούμε φανερά και με θάρρος και να μην φοβούμεθα, καθώς εκείνος είπε: «από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ.κεφ ι' στιχ28), αλλά να τον κηρύττωμε με την καρδιά και με τα λόγια, όπως ο Απόστολος Παύλος μας δίδαξε λέγοντας: «Καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. ι' 10).
- Βλέπω, Μηνά, ότι δεν είσαι νέος άμυαλος, για να μην καταλαβαίνεις το συμφέρον σου. Βρίσκεσαι πλέον σε γεροντική ηλικία. Μη φανείς ανόητος και αφήσεις τη γλυκειά ζωή προτιμώντας τον θάνατο. Σκέψου φρόνιμα και θα τιμηθείς από τον βασιλιά, αλλά και οι θεοί θα σε συγχωρήσουν και ας τους ύβρισες χθες. Ο Άγιος γέλασε μ' αυτά τα λόγια και αποκρίθηκε:
- Τίποτα δεν είναι ικανό να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου, ούτε τιμές, αλλά ούτε και βασανιστήρια. Δοκίμασε, αν θέλεις, και θα δεις.
Βασανιστήρια σκληρά
Τότε ο Πύρρος με πολύ θυμό λέγει στους στρατιώτες:
- Πιάστε αυτόν τον ασεβή και τεντώστε τα μέλη του και κτυπήστε τον αλύπητα, για ν' απολαύσει ό,τι ζητάει. Δυο και τρεις φορές άλλαξαν οι στρατιώτες, επειδή εκουράζοντο, αλλά ο Άγιος καρτερικά υπέμενε, ώστε όλοι απορούσαν και τον θαύμαζαν. Κάποιος παλιός φίλος του Αγίου, στρατιώτης, που λεγόταν Πηγάσιος, βλέποντας το καταπληγωμένο σώμα του Αγίου, τον πλησίασε και του λέγει:
- Δεν βλέπεις, Μηνά, ότι διαλύθηκε το σώμα σου από τις πληγές; Θέλεις να πεθάνεις άδικα; Πες, ότι θα θυσιάσεις και ο θεός σου θα σε συγχωρήσει, γιατί βλέπει ότι δεν το κάνεις με τη θέλησή σου. Ο Άγιος τότε με ιερή αγανάκτησι του απαντά:
«Απόστητε απ' εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ψαλμ. στ' 9). Φύγε από μένα εχθρέ της αλήθειας που δεν είσαι φίλος. Εγώ τον Χριστό μου μόνο λατρεύω και θα με δυναμώσει να υποφέρω τις πληγές. Βλέποντας ο Πύρρος το άκαμπτο φρόνημα του Αγίου διέταξε να τον δέσουν ψηλά σε ξύλο όρθιο και με σιδερένια νύχια να του σχίζουν τις σάρκες του. Ενώ ο Άγιος υφίστατο αυτό το σκληρό μαρτύριο, ο άρχοντας τον περιέπαιζε λέγοντας:
- Κατάλαβες, Μηνά, καθόλου πόνο στο σώμα σου, ή θέλεις να σου προσθέσωμε κι άλλες τιμωρίες για να χαρείς περισσότερο;
- Τι νομίζεις, άρχοντα, ότι με τέτοια παιγνίδια θα με αποσπάσεις από την ορθή πίστη; αποκρίνεται ο Μηνάς.
- Άφησε την κακή επιμονή, Μηνά, και δήλωσε υποταγή στον βασιλιά Μαξιμιανό, τον συμβουλεύει ο Πύρρος.
- Δεν αρνούμαι εγώ, άρχοντα, τον αιώνιο και ουράνιο Βασιλιά για να υποταχθώ στο φθαρτό και γήινο. Βλέποντας ο Πύρρος την σταθερότητα του Αγίου προσπαθεί με άλλον τρόπο να τον κερδίσει.
- Ποιος είναι αυτός ο αιώνιος βασιλιάς, Μηνά;
- Ο Ιησούς Χριστός είναι, ο Υιός του Θεού, εις τον οποίον υποτάσσεται γη και ουρανός.
- Και δεν ξέρεις ότι γι' αυτό το όνομα οργίζονται οι αυτοκράτορες και διατάζουν να τιμωρούμε χωρίς έλεος;
- Αν οργίζονται οι αυτοκράτορες, εμένα δεν με στενοχωρεί, ούτε το σκέπτομαι. Εγώ έχω ένα σκοπό να πεθάνω ομολογώντας το Χριστό, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. κεφ.η' στιχ.35).
Στη συνέχεια ο Μάρτυρας υπομένει σειρά βασανιστηρίων. Του τρίβουν το πληγωμένο σώμα με τρίχινο ύφασμα ή του καίουν τα μέλη με αναμμένες λαμπάδες. Τα λόγια του κατά την ώρα των φοβερών μαρτυρίων είναι:
- Σήμερα βγάζω τα δερμάτινα ενδύματα της αμαρτίας και παίρνω το φωτεινό ένδυμα της βασιλείας του Θεού. Έχω τον Χριστό μου βοηθό, που είπε να μην φοβούμεθα «από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι».Ο Πύρρος απορούσε με την συμπεριφορά του μάρτυρος και του λέγει:
- Πες μου, Μηνά, από πού σου ήλθε τόση σοφία και απαντάς έτσι εσύ ένας στρατιώτης συνηθισμένος σε πολέμους και σφαγές;
- Ο Θεός μου μου δίνει την σοφία για να ελέγχω την ασέβειά σας. Αυτός είπε: Όταν πάτε μπροστά σε τυράννους για το όνομά μου μη σκεφθήτε τι θα πήτε, διότι θα σας δοθεί εκείνη την ώρα σοφία»η ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν» (Λουκ.κεφ. κα' στιχ.15).
- Εγνώριζε ο Χριστός σας, ότι πρόκειται οι Χριστιανοί να τιμωρηθήτε από μας; ρωτά ο Πύρρος.
- Επειδή είναι αληθινός Θεός, βεβαίως το εγνώριζε.Ο άρχοντας δεν ήξερε πλέον τι άλλο να πει και προσπαθεί πάλι να επιτύχει το σκοπό του λέγοντας:
- Άφησε τα μάταια λόγια, Μηνά, και διάλεξε ένα από τα δύο: ή την φιλία σου με μας κερδίζοντας την ζωή σου, ή την ομολογία στο Χριστό σου κερδίζοντας τον θάνατο.Και ο Άγιος:
- Με τον Χριστό μου ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα.
- Σε λυπάμαι, Μηνά, να σε θανατώσω. Έχεις μια ώρα ακόμα να σκεφθείς και να αποφασίσεις για την σωτηρία σου.
- Και δέκα χρόνια να μ' αφήσης δεν πρόκειται να αποφασίσω κάτι άλλο από αυτό: να κηρύττω τον Χριστό μου Θεό αληθινό και να ονομάζω τους δικούς σας θεούς ξύλα και δαιμόνια.
Μαρτυρικό τέλος του Αγίου.
Τα βασανιστήρια συνεχίσθηκαν σκληρότερα μέχρι που ένας από τους στρατιώτες του άρχοντα που λεγόταν Ηλιόδωρος, συμβούλευσε τον Πύρρο λέγοντας:
- Αφέντη μου, οι Χριστιανοί, όπως και συ ξέρεις, είναι πολύ επίμονοι και δεν αλλάζουν γνώμη. Για να απαλλαγείς, λοιπόν, απ' αυτόν, διάταξε να τον αποκεφαλίσουν.Ο Πύρρος συμφώνησε και έδωσε εντολή για την θανάτωση με αποκεφαλισμό. Ενώ εβάδιζε ο Άγιος για τον τόπο της καταδίκης του, είπε σε μερικούς κρυφούς Χριστιανούς, που ακολουθούσαν:
- Σας παρακαλώ μετά τον θάνατό μου να πάρετε το σώμα μου και να το πάτε στην πατρίδα μου την Αίγυπτο.Μόλις έφθασαν στο καθορισμένο μέρος, ο Μάρτυρας ύψωσε τα χέρια του και προσευχόμενος έλεγε:
- Σ' ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να γίνω κοινωνός των παθημάτων. Σ' ευχαριστώ γιατί με κράτησες σταθερό στην ομολογία μου. Σε παρακαλώ, παράλαβε την ψυχή μου στην βασιλεία Σου. Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Αγίου. Τον αποκεφάλισαν στις 11 Νοεμβρίου. Το σώμα του και το κεφάλι του το έρριξαν στη φωτιά. Ό,τι απέμεινε το πήραν οι Χριστιανοί και το πήγαν στην Αίγυπτο, κατά την παραγγελία του Αγίου.
Θαύματατου Αγίου.
Ο Μεγαλομάρτυρας Μηνάς έλαβε την χάρη να κάνει θαύματα, μερικά από τα οποία αναφέρομε:
1) Κάποιος Χριστιανός πλούσιος υποσχέθηκε να δωρίσει ένα δίσκο αργυρό στην εκκλησία του Αγίου. Πήγε, λοιπόν, στον χρυσοχόο και του είπε να κατασκευάσει δύο δίσκους και να γράψει επάνω στον ένα το όνομα του Αγίου και στο άλλο το δικό του. Όταν πήγε να τους πάρει, είδε ότι του Αγίου ήταν ωραιότερος, τον κράτησε, λοιπόν, χωρίς να σκεφθεί, για δικό του.Ταξιδεύοντας στην θάλασσα του έφερε ο υπηρέτης του, ενώ έτρωγε, τον δίσκο του Αγίου με φαγητά. Όταν τελείωσε το γεύμα ο υπηρέτης πήρε τον δίσκο για να τον πλύνει στη θάλασσα, του έφυγε όμως από τα χέρια του και έπεσε στο βυθό. Ο υπηρέτης φοβήθηκε και έπεσε κι αυτός στη θάλασσα για να τον βρει. Βλέποντας αυτά ο αφέντης του κατάλαβε το σφάλμα του και έλεγε:
- Αλλοίμονό μου, επειδή κράτησα το δίσκο του Αγίου έχασα και τον δούλο μου. Θεέ μου, σε παρακαλώ να βρω έστω το λείψανο του δούλου μου και να προσφέρω δυο δίσκους στον Άγιο.Βγήκε από το πλοίο και έψαχνε στην παραλία ελπίζοντας να δει το νεκρό δούλο του. Τότε βλέπει τον υπηρέτη του ζώντα να βγαίνει από τη θάλασσα κρατώντας τον δίσκο του Αγίου. Όλοι όσοι ταξίδευαν με το πλοίο είδαν το θαύμα και εδόξασαν τον Θεό. Ο δε δούλος διηγήθηκε τα εξής:
- Μόλις έπεσα στη θάλασσα ήλθαν και με πήραν τρεις άνδρες. Ο ένας ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία και φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν πολύ νέος και ο τρίτος ήταν διάκονος. Αυτοί από τον βυθό με οδήγησαν μέχρι την παραλία. Οι τρεις εκείνοι άνθρωποι ήταν ο Άγιος Μηνάς, ο νέος ήταν ο Άγιος Βίκτωρ και ο διάκονος ο Άγιος Βικέντιος, οι οποίοι μαρτύρησαν την ίδια ημέρα (11 Νοεμβρίου). Ο Άγιος Βίκτωρ στις 11 Νοεμβρίου του 160, ο Άγιος Βικέντιος στις 11 Νοεμβρίου του 235 και ο Άγιος Μηνάς στις 11 Νοεμβρίου του 296.
2) Άλλοτε πάλι ήρθαν στον Ναό του Αγίου ένας χωλός και μια γυναίκα βωβή, για να ζητήσουν θεραπεία. Κατά τα μεσάνυχτα ενώ κοιμόντουσαν, παρουσιάζεται ο Άγιος στο χωλό και του λέγει:
- Τώρα που είναι ησυχία πήγαινε και πάρε το σκέπασμα της βωβής και θα γίνεις καλά.Τραβώντας το σκέπασμα ο χωλός ετρόμαξε η βωβή και εφώναξε κατηγορώντας τον χωλό, εκείνος πάλι ντροπιάσθηκε και έφυγε τρέχοντας. Έτσι θεραπεύθηκαν και οι δύο.
3) Κάποιος Εβραίος είχε φίλο κάποιο Χριστιανό, στον οποίον εμπιστευόταν χρήματα όταν επρόκειτο να ταξιδέψει. Μια φορά, λοιπόν, του άφησε πεντακόσια νομίσματα. Όταν γύρισε ο Εβραίος ο Χριστιανός αρνήθηκε λέγοντας:
- Αυτή τη φορά δεν μου άφησες τίποτα. Τι μου ζητάς λοιπόν; Ο Εβραίος ξαφνιάστηκε από την συμπεριφορά του φίλου του και του πρότεινε:
- Για να διαλυθεί αυτή η αμφιβολία, επειδή δεν υπήρχε κανένας μάρτυρας όταν σου παρέδωκα τα χρήματα, να πάμε στο Ναό του Αγίου Μηνά να δηλώσεις με όρκο, ότι δεν πήρες τα πεντακόσια νομίσματα.Πήγαν λοιπόν, χωρίς αργοπορία και ο Χριστιανός αρνήθηκε με όρκο. Μόλις βγήκαν από τον Ναό ανέβηκαν στα άλογά τους για να φύγουν. Του Χριστιανού το άλογο ήταν αγριεμένο και σε μια στροφή τον έρριξε κάτω. Δεν κτύπησε αλλά έχασε το κλειδί του και τη χρυσή σφραγίδα του. Συνέχισαν τον δρόμο τους και σταμάτησαν κάπου για να φάνε.Ενώ έτρωγαν βλέπει ο Χριστιανός τον δούλο του να έρχεται τρέχοντας κρατώντας στο ένα χέρι το κλειδί και τη σφραγίδα του και στο άλλο το βαλάντιο με τα χρήματα του Εβραίου.Έκπληκτος ο Χριστιανός ρώτησε τον υπηρέτη του:
- Τι είναι όλα αυτά; Και εκείνος αποκρίθηκε:
- Κάποιος γρήγορος καβαλάρης ήλθε στην κυρία μου και δίνοντάς της το κλειδί και την σφραγίδα σου της είπε: «Στείλε γρήγορα το βαλάντιο του Εβραίου στον άνδρα σου για να μην κινδυνεύσει η ζωή του.Ο Εβραίος χαρούμενος και ο Χριστιανός μετανιωμένος για την πράξη του γύρισαν στον Ναό και ο μεν Εβραίος παρακαλούσε να βαπτισθεί, ο δε Χριστιανός ζητούσε συγχώρηση για τον ψεύτικο όρκο του.
4) Κατά το έτος 1826, την εποχή του τρόμου και των σφαγών, οι Τούρκοι του Ηρακλείου Κρήτης ενόμισαν ότι κατάλληλη ευκαιρία να εκδηλώσουν την μανία τους κατά των Χριστιανών ήταν η ημέρα του Πάσχα,18 Απριλίου, οπότε θα εύρισκαν μαζεμένους τους Χριστιανούς στον Μητροπολιτικό ναό, που έφερε το όνομα του Αγίου Μηνά.Κατά την ώρα που διαβαζόταν το Ευαγγέλιο κύκλωσαν οι άπιστοι τον ναό με σκοπό να αρχίσουν την σφαγή. Ξαφνικά όμως κάποιος γέρος εμφανίζεται έφιππος και τρέχει γύρω από την εκκλησία με γυμνό ξίφος διώχνοντας τους εχθρούς. Οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, επειδή καταλήφθηκαν από περίεργο φόβο. Έτσι ο Μεγαλομάρτυς Μηνάς έσωσε τους πιστούς.Οι Τούρκοι έκαναν σύγχυση και ενόμισαν ότι ο Άγιος ήταν ο πρώτος των προκρίτων, που τον έστειλε ο Διοικητής της πόλεως για να μεταιώσει τη σφαγή. Πήγαν, λοιπόν, στο Διοικητή και διαμαρτυρήθηκαν. Αυτός όμως δεν γνώριζε τίποτε, διεπιστώθη δε ότι ο πρώτος των προκρίτων δεν είχε φύγει καθόλου από το σπίτι του εκείνη τη νύχτα. Έτσι το θαύμα διαδόθηκε από τους ίδιους τους Τούρκους, πολλοί από τους οποίους κάθε χρόνο προσέφεραν και δώρα στον Άγιο.Γι' αυτό το θαύμα έγινε σύσκεψη μεταξύ των επισκόπων Αρκαδίας Μαξίμου, Σητείας Μελετίου και Πέτρας Δωροθέου και θεσπίσθηκε κάθε χρόνο την Τρίτη της Διακαινησίμου να εορτάζεται το θαύμα. Αυτήν την ημέρα, που θεωρείται η δεύτερη ετήσια εορτή του Αγίου, εκτίθεται σε προσκύνηση στην Μητρόπολη το άγιο λείψανο.
5) Άλλο θαύμα του Αγίου έγινε κατά τις δύσκολες ημέρες του Β' Παγκοσμίου πολέμου (1939-1945). Μετά την κατάκτηση της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονος λίγος Ελληνικός στρατός πέρασε στην Αίγυπτο, πατρίδα του Αγίου, και από εκεί συνέχισε να μάχεται για την απελευθέρωση της σκλαβωμένης Ελλάδος.Σπουδαία ήταν η μάχη του Ελ Αλαμέιν (1942), όταν οι συμμαχικές δυνάμεις ανέκοψαν την πορεία του Ρόμμελ. Το όνομα του Ελ Αλαμέιν είναι Αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά, πήρε δε αυτό το όνομα διότι εκεί βρίσκεται Ναός του Αγίου Μηνά και υπάρχει και η παράδοση ότι εκεί ήταν και ο τάφος του Αγίου. Όταν, λοιπόν, οι στρατιές του Ρόμμελ εβάδιζαν κατά της Αλεξανδρείας, έφθασαν στο Ελ Αλαμέιν και εστρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα για να επιτεθούν το πρωί. Αυτή τη νύχτα είδαν μερικοί ευσεβείς να βγαίνει από τα ερείπια του ναού αυτού ο Άγιος και να οδηγεί καμήλες, όπως ακριβώς εικονίζεται σε μια τοιχογραφία, όταν έσωσε κάποιο καραβάνι.Τους εχθρούς τους κατέλαβε πανικός και η έκταση της καταστροφής ήταν μεγάλη. Αυτό το θαύμα εκτιμώντας οι αλλόδοξοι σύμμαχοι πρόσφεραν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τον τόπο εκείνο για να ξανακτισθεί ο Ναός του Αγίου και να ιδρυθεί και Μοναστήρι. Την μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Μηνά εορτάζει η Εκκλησία μας στις 11 Νοεμβρίου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον

Τους μεγίστους αγώνας του μαρτυρίου σου, καρτεροψύχως ανύσας Μεγαλομάρτυς Μηνά, ουρανίων δωρεών λαμπρώς ηξίωσαι, και θαυμάτων αυτουργός, εκ Θεού αναδειχθείς, προστάτης ημίν εδόθης, και βοηθός εν ανάγκαις, και αντιλήπτωρ εναργέστατος.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον

Της στρατείας ήρπασε της επικήρου, και αφθάρτου έδειξε, σε αθλοφόρε κοινωνόν, Μηνά Χριστός ο Θεός ημών, ο των Μαρτύρων ακήρατος στέφανος.

έκδοση ορθόδοξου ιδρύματος (ο απόστολος Βαρνάβας )

Ατένιζε τα εκθαμβωτικά παραδείγματα των Αγίων Πατέρων, που ακτινοβολούν την αληθινή τελειότητα, και έτσι θα εννοήσεις πως ό,τι κάνουμε εμείς είναι μικρό ή μηδαμινό. Αλλοίμονο, τι είναι η δική μας ζωή αν συγκριθεί με τη δική τους;
Οι Άγιοι και φίλοι του Χριστού διακονούσαν τον Κύριό τους μέσα σε πείνα και δίψα, σε ψύχος και γύμνια, με κόπους και μόχθους, με αγρυπνία και νηστεία, με προσευχή και ιερή έκσταση, μέσα σε πολλούς διωγμούς και ονειδισμούς.
"Ω, πόσο πολλές και μεγάλες υπήρξαν οι θλίψεις που πέρασαν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Ομολογηταί, οι Όσιες γυναίκες και όλοι οι άλλοι που θέλησαν να βαδίσουν στον δρόμο του Χριστού ! Όλοι αυτοί μίσησαν τη ζωή τους σ αυτόν εδώ τον κόσμο, για να τη φυλάξουν στην αιώνια ζωή (Ιω. κεφ.ιβ' στιχ 25).
Πόση αυστηρή και γεμάτη αυταπάρνηση ήταν η ζωή που έκαναν στην έρημο οι Άγιοι Πατέρες ! Πόσο επίμονοι και οδυνηροί ήταν οι πειρασμοί που υπόφεραν ! Πόσες φορές τους χτύπησε ο εχθρός ! Πόσες προσευχές, γεμάτες ζήλο, κατεύθυναν προς τον θεό ! Τι αυστηρές νηστείες τηρούσαν ! Τι ζήλο και ενθουσιασμό έτρεφαν για την πνευματική τους προκοπή ! Τι γενναίο πόλεμο έκαναν για να δαμάσουν τα πάθη τους ! Τι αγνούς και καλοπροαίρετους σκοπούς είχαν για τη δόξα του Θεού!
Κατά τη διάρκεια της ημέρας εργάζονταν, ενώ τη νύχτα την περνούσαν με προσευχή. Αλλά και ανάμεσα στην εργασία τους καθόλου δεν έπαυαν να προσεύχονται νοερά.
Περνούσαν με ωφέλεια όλο τον καιρό τους. Οι ώρες που πρόσφερναν στον θεό τους φαίνονταν σύντομες. Και εύρισκαν τόση γλύκα στην πνευματική περισυλλογή, ώστε λησμονούσαν τις ανάγκες της ύλης.
Είχαν απαρνηθεί τα αγαθά, τα αξιώματα, τις τιμές, τους φίλους, τους συγγενείς τους. Τίποτε το κοσμικό δεν λαχταρούσαν. Μόλις που απολάμβαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να τους κρατεί στη ζωή. Τους ήταν δε πολύ δυσάρεστο το να απασχολούνται με το σώμα, ακόμη και όταν ήταν υποχρεωμένοι να το κάμουν. Έτσι, ήταν φτωχοί στα γήινα αγαθά, αλλά πραγματικά πλούσιοι σε αρετές και θεία χάρη. Εξωτερικά δεινοπαθούσαν, αλλά εσωτερικά ήταν γεμάτοι από τη θεία χάρη και παρηγορία.
'Ήταν ξένοι στον κόσμο, πολύ κοντά όμως και φίλοι στενοί του θεού. Θαρρούσαν τον εαυτό τους ένα τίποτε και ο κόσμος τους περιφρονούσε. 'Ήταν όμως αγαπητοί στον Θεό και πολύτιμοι γι' Αυτόν.
Ζούσαν με άδολη ταπείνωση, με απλή υποταγή, με αγάπη με υπομονή και έτσι, κάθε μέρα γίνονταν πιο τέλειοι και πιο θεάρεστοι.
Είναι παράδειγμα για όλους τους ευσεβείς. Και πολύ περισσότερο αυτοί πρέπει να μας εμπνέουν στο καλό, παρά όλο εκείνο το πλήθος των χλιαρών που παρασύρουν στο κακό.
"Ω, πόσο μεγάλος ήταν ο ζήλος όλων των μοναστών, όταν ιδρύθηκαν για πρώτη φορά οι μοναχικές κοινότητες! Πόσο θερμά προσεύχονταν ! Πόση άμιλλα είχαν μεταξύ τους στην αρετή ! Τι αυστηρή πειθαρχία τους διέκρινε ! Τι υποταγή και σεβασμός στους κανονισμούς των μονών τους! Ό,τι διασώθηκε από τη ζωή τους, μαρτυρεί ότι οι άνθρωποι εκείνοι υπήρξαν πραγματικά τέλειοι και άγιοι, έχοντας περιφρονήσει τα του κόσμου. Σήμερα θεωρείται σπουδαίος όποιος ξεφεύγει απλώς την αμαρτία ή βαστά με καρτερία τον σταυρό της ζωής του. Ω,τι χλιαρότητα και τι αμέλεια δείχνουμε απέναντι στην κατάστασή μας ! Πόσο γρήγορα σβήνει ανάμεσά μας ο πρώτος εκείνος ζήλος!Εiμαστε νωθροί και χλιαροί και μόλις κρατάμε το βάρος της ζωής.
Μακάρι να μη κοιμηθεί η επιθυμία για αύξηση πνευματική μέσα σε σας, που ατενίζετε τόσα παραδείγματα ανθρώπων αληθινά ευσεβών.
(Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΙH’ )


Πόσο εύκολα μα πόσο εύκολα πέφτουμε καθημερινά σαυτές τις δυο τις αμαρτίες.Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν κιόλας τι μεγάλη ζημία προκαλούν στον εαυτό τους,τους γίνεται πάθος να καταλαλούν και να κατακρίνουν και δυστυχώς με αυτό προχωρούν. Για να δούμε και τι παγίδα είναι αυτό ας σκεφτούμε μόνο το εξής. χθες για παράδειγμα είπαμε κάποια άσχημα πράγματα για έναν συνανθρωπό μας.και επειδή πολλές φορές η ψυχή του κάθε ανθρώπου σαυτές τις περιπτώσεις αντιδρά ποικιλοτρόπως ο συνανθρωπός μας αυτός αρρώστησε βαθειά ως σε σημείο θανάτου..ερώτηση. Πως θα αισθανθούμε τώρα εμείς;..
Κάποιες χρηστικές συμβουλές τώρα γερόντων προς γνώσην μας γι αυτό το θέμα.


1.Κάποιος Γέροντας, που ερωτήθηκε από τους αδελφούς τι είναι καταλαλιά και τι κατάκρισις, έδωσε την ακόλουθη εξήγηση:
Με την καταλαλιά φανερώνει κανείς τα κρυφά ελαττώματα του αδελφού του. Με την κατάκριση καταδικάζει τα φανερά. Αν ειπεί κανείς λόγου χάρη, πως ο τάδε αδελφός είναι μεν καλοπροαίρετος και αγαθός, αλλά του λείπει η διάκριση, αυτό είναι καταλαλιά. "Αν όμως ειπεί ότι ο δείνα είναι πλεονέκτης και φιλάργυρος, τούτο είναι κατάκρισις, γιατί με το λόγο αυτό καταδικάζει τις πράξεις του πλησίον του. Η κατάκρισις είναι χειρότερη από την καταλαλιά.

2.Πήγαν κάποτε αιρετικοί στον Όσιο Ποιμένα κι' άρχισαν να λέγουν κατηγορίες εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας. Ο Όσιος τότε σηκώθηκε επάνω, έδωσε εντολή στον υποτακτικό του να τους ετοιμάσει φαγητό και βγήκε έξω από το κελλί, για να μη μολύνει τ' αυτιά του.

3.Ένας Γέροντας πνευματικός συμβουλεύει: Αν συμβεί ποτέ να κατακρίνεις τον αδελφό σου και σε τύψει γι' αυτό η συνείδησή σου, πήγαινε ευθύς να τον βρεις, εξομολογήσου ότι τον κατέκρινες και ζήτησέ του συγγνώμη. Πρόσεχε στο εξείς να μη σε παρασύρει ο διάβολος σ' αυτό το αμάρτημα, γιατί η καταλαλιά είναι θάνατος της ψυχής.Αν έλθει κάποιος άλλος σε σένα κι' αρχίσει να κατηγορεί και να κατακρίνει ένα τρίτον, πρόσεξε καλά μήπως παρασυρθείς και του ειπείς: «δίκαιο έχεις, έτσι είναι». Καλύτερα να σωπάσεις ή να του ειπείς: «εγώ, αδελφέ μου, είμαι καταδικασμένος για τις αμαρτίες μου δεν έχω δικαίωμα να καταδικάζω άλλον». Μ' αυτόν τον τρόπο και τον εαυτό σου σώζεις και τον αδελφόν σου.

4.Ένας άγιος Γέροντας είδε μια μέρα με τα μάτια του κάποιον αδελφό να πέφτει σε βαρύ αμάρτημα, κι' όχι μόνο δεν τον κατέκρινε, αλλά έκλαψε και είπε: «Αυτός έπεσε σήμερα κι' εγώ εξάπαντος αύριο. Κι' αυτός μεν χωρίς άλλο θα μετανοήσει, ενώ εγώ δεν είμαι βέβαιος γι' αυτό».

5.Ο Αββάς Υπερέχιος δίνει την ακόλουθη συμβουλή στους εγκρατείς και νηστευτάς:
Φάγε κρέας και πιες κρασί και μη κατατρώγεις με την καταλαλιά τις σάρκες του αδελφού σου.

6.Δεν είναι, αλήθεια, ν' απορεί και να εξίσταται ο άνθρωπος και να χάνει κυριολεκτικά το νου του γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής όταν σκέπτεται πως ο μεν Θεός και Πατήρ δεν κρίνει κανένα, όλη δε την κρίση έχει παραδώσει στον Υιόν Του, ο δε Υιός διδάσκει «μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και ο Απόστολος Παύλος επίσης, «μη προ καιρού κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος» και «εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις», οι δε άνθρωποι, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές τους αμαρτίες, αφαιρούν το δικαίωμα του Υιού να κρίνει και, σαν αναμάρτητοι, κρίνουν οι ίδιοι και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον; Ο Ουρανός εξίσταται γι' αυτό κι' η γη φρίττει, ενώ αυτοί, σαν αναίσθητοι, δε νοιώθουν καμμιά ντροπή.

7.Ένας μοναχός σ' ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαρειά άρρωστος κι' ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Ο Ηγούμενος κι' όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παρατήρησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκρυζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη. Παιδί μου, του είπε τότε ο Ηγούμενος, όλοι εδώ ξεύρομε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντα σου. Πως πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;
- Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ενα πράγμα όμως ετήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι'αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιόν Του: «Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», κι' ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά.
- Πήγαινε ειρηνικά στα αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο Ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς.

8.Ένας μοναχός έπεσε κάποτε σε μεγάλο σφάλμα κι’ ο Προιστάμενος της σκήτης τον έδιωξε. Όταν το έμαθε ο Αββάς Βενιαμίν, πήρε τα λίγα πράγματα του και σηκώθηκε να φύγει ξωπίσω του.Κι’ εγώ αμαρτωλός είμαι, έλεγε στους αδελφούς που τον εμπόδιζαν.

9.Πήγε κάποτε ένας αδελφός από τη σκήτη σε κάποιο Γέροντα αναχωρητή και του είπε για κάποιον άλλον αδελφό πως είχε πέσει σε μεγάλο σφάλμα.Ω, πολύ άσχημα έκανε, είπε στενοχωρημένος ο Γέροντας. Υστερα από λίγες ημέρες συνέβει να πεθάνει ο μοναχός που έσφαλε. Άγγελος Κυρίου τότε πήγε στον αναχωρητή, κρατώντας την ψυχή του.
Αυτός που κατέκρινες, του είπε, πέθανε. Που ορίζεις να τον κατατάξω; Ήμαρτον, εφώναξε με δάκρυα ο Γέροντας. Κι’από τότε παρακαλούσε κάθε μέρα τον Θεό να του συγχωρήσει εκείνη την αμαρτία και δεν τόλμησε μέχρι τέλους της ζωής του να κατακρίνει άνθρωπο.

10.Ο Αββάς Υπερέχιος δίνει την ακόλουθη συμβουλή
Καταλαλώντας ο όφις τον Θεό, επέτυχε να βγάλει τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο. Το ίδιο κάνει κι' εκείνος που καταλαλεί τον πλησίον του βαραίνει την ψυχή του και παρασύρει στο κακό εκείνον που τον ακούει.

( από το Γεροντικό εκδ. Ρηγόπουλου)


Ο Άγιος Γεώργιος πήρε δυο σπουδαίους τίτλους από την εκκλησία που τους αξίζει διότι ο βίος του είναι συγκλονιστικός.Τροπαιοφόρος και Μεγαλομάρτυρας.Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν..







Διανύουμε την εβδομάδα της Διακαινησίμου (την καινούργια ημέρα που λογίζεται όλη η εβδομάδα) μετά την ανάσταση του Κυρίου.Μέσα σαυτή την χαρμόσυνη εβδομάδα εορτάζομε και την θαυματουργή εμφάνιση των νεοφανών μαρτύρων της Λέσβου αγίων Ραφαήλ Νικολάου και της μικρής Ειρηνούλας. συνοπτικός βίος τους εδώ.

Όλα τώρα γύρω χαμογελούν, όλα τώρα φαίνονται ωραία.Όλα τώρα έχουν τον σκοπό τους.Ο Χριστός αναστήθηκε.Το μήνυμα της Αναστάσεως θα μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο।Και πρέπει αυτό το μήνυμα να κρατηθεί॥

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους με υγεία.

" Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν σε θάνατο . Ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς Του καταδικάζει τους ανθρώπους σε αθανασία. Για τα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς.Για τις ύβρεις τις ευλογίες. Για τον θάνατο την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς τον Θεό, όσο όταν Τον σταύρωσαν. Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν ανέστη. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό, αλλ' ο Θεός δια της Αναστάσεώς Του κατέστησε τους ανθρώπους αθανάτους. Ανέστη ο σταυρωθείς Θεός και απέκτεινε τον θάνατο. Ο θάνατος ουκ έστι πλέον. Η αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του..."
Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

«Η ζωή εν τάφω…»

1. Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

2. Η ζωή πως θνήσκεις; πως και τάφω οικείς; του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και το Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

3. Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου, δι ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

4. Μέτρα γης ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.

5. Ο Δεσπότης πάντων καθοράται νεκρός και εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.

6. Δακρυρρόους θρήνους επί σε η Αγνή, μητρικώς, ω Ιησού, επιρραίνουσα, ανεβόα? Πώς κηδεύσω σε, Υιέ;

7. Προσκυνώ το Πάθος, ανυμνώ την Ταφήν, μεγαλύνω σου το κράτος φιλάνθρωπε, δι’ ων λέλυμαι παθών φθοροποιών.

8. Οίμοι φως του Κόσμου! Οίμοι φως το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.

9. Ανυμνούμεν Λόγε, σε τον πάντων Θεόν, συν Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι και δοξάζομεν την θείαν σου Ταφήν.

10.Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, και τιμώμεν την ταφήν την τριήμερον του Υιού σου και Θεού ημών πιστώς.
......................................................................


«Άξιον Εστί…»

1. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

2. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον πάντων Κτίστην τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν, την απάθειαν ρυσθέντες της φθοράς.

3. Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου πως μύσω Λόγε; πως νεκροπρεπώς δε κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα Ιωσήφ.

4. Ήλιος φαιδρός, απαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε? και συ δ’ αναστάς εξαστράψειας μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

5. Γη σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμενή τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ.

6. Μύροις σε, Χριστέ, ο Νικόδημος και ο ευσχήμων, νυν καινοπρεπώς περιστείλαντες, φρίξον, ανεβόων, πάσα γη.

7. Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τάφω εώρακε σε τον άφραστον και άναρχον Θεόν.

8. Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.

9. Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε και Πνεύμα, σκήπτρα των Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός.

10.Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα και βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.
......................................................................

«Αι γενεαί αι πάσαι…»

1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

2. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

3. Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

4. Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τω Κτίστη.

5. Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.

6. Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

7. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

8. Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πως πάθος κατεδέξω;

9. Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.

10. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον................................................


Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Σήμερα βρίσκεται κρεμασμένος με καρφιά πάνω στο ξύλο του σταυρού για τις αμαρτίες μας Αυτός, που κρέμασε και κρατά κρεμασμένη μέσα στα νερά των ωκεανών τη γη.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς.
Στεφάνι από αγκάθια τοποθετείται περιφρονητικά και βασανιστικά πάνω στο κεφάλι Αυτού, που είναι ο πραγματικός Βασιλιάς των αγγέλων, αντί για βασιλικό διάδημα.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ντύνουν με ψεύτικη και περιφρονητική πορφύρα Αυτόν που σκεπάζει και κλείνει με τα σύννεφα τον ουρανό.
Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Καταδέχθηκε να υποφέρει ράπισμα από τους αμαρτωλούς ανθρώπους Αυτός που με το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη ελευθέρωσε τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.
Ταπεινωτικά εξαντλητικά εκούσια απλώθηκε πάνω στο σταυρό με τα καρφιά, ώστε να είναι ακίνητος, Αυτός που είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Κεντήθηκε στην πλευρά Αυτός που είναι ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Προσκυνούμε τα Αγια Πάθη Σου, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
Δείξε και σε μας, αξίωσε μας να δούμε και την ένδοξη Σου Ανάσταση.


Η Κασσιανή
Η μοναχή Κασσιανή, ή Κασσία, ή Ικασία, γεννήθηκε περίπου στα 810μ.Χ και συμμετείχε στην αντίσταση κατά των εικονομάχων. Η πένα της, που ήταν απαράμιλλη, συνέτεινε στο να επισκιαστούν οι σύγχρονές της υμνογράφοι- μελωδοί. Θεωρείται η πλέον επιφανής γυναίκα μελωδός στο Βυζάντιο. Και να σκεφτεί κανείς πως Πατριάρχες της εποχής σφετερίστηκαν τα κείμενά της και μέχρι σήμερα πιστεύουμε πως εκείνοι τα έγραψαν…Η Κασσιανή πριν γίνει μοναχή, ήταν ανάμεσα στις παρθένες ευγενικής καταγωγής που συνάντησε ο Θεόφιλος για να επιλέξει ανάμεσά τους την μέλλουσα σύζυγό του. «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα» (από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά) της είπε ο αυτοκράτορας, έχοντας υπόψη του την Εύα. Εκείνη είχε άποψη και την είπε: «αλλ’ ως εκ γυναικός πηγάζει τα κρείτω» του απάντησε (αλλά και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλά) έχοντας στο νου της την Παναγία.Ο Θεόφιλος προχώρησε στην επομένη και της έδωσε το μήλο. Λέγεται ότι ο έρωτάς του με την Κασσιανή δεν έσβησε ποτέ και υπάρχει ένας θρύλος σχετικός με το Τροπάριο: εκείνη ήταν στη μονή και το έγραφε, οπότε έμαθε ότι έρχεται ο βασιλιάς. Όταν άκουσε τα βήματά του, έφυγε, αφήνοντάς το μισοτελειωμένο. Τότε εκείνος πήρε το φτερό, το βούτηξε στη μελάνη και έγραψε επάνω στο αναλόγιό της, συμπληρώνοντας το ποίημα: «ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη» (ενώ ήταν στον Παράδεισο η Εύα το δειλινό, άκουσε κρότο και κρύφτηκε από φόβο). Εκείνη δεν διέγραψε τη φράση, αντίθετα συνέχισε και ολοκλήρωσε το έργο της.Κατά τον Βυζαντινολόγο Κρουμβάχερ: “«H Κασσιανή ήταν μία εξαίρετη μορφή και ότι το έργο της το διακρίνει ισχυρά πρωτοβουλία, βαθεία μόρφωσις, αυτοπεποίθησις και παρρησία. Πολύ συναίσθημα και βαθεία θεοσέβεια». Και ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης αναφερόμενος στο έργο της είπε : «Το χαρακτηρίζει γλυκύτης μέλους ακορέστου».
Το τροπάριο
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, ότι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος έρως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Απόδοση Φώτη Κόντογλου
Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.


Η νηστεία σαν εντολή υπάρχει από την αρχή της δημιουργίαs. Ο Μέγαs Βασίλειος λέει ότι «η νηστεία νομοθετήθηκε στον Παράδεισο» των πρωτοπλάστων. Τότε, η εντολή αποχήs από τον απαγορευμένο καρπό είναι η αρχή της εγκράτειας από τις τροφέs, δηλαδή η αρχή της νηστείας. Η υπακοή στην εντολή αυτή του Θεού για τους πρωτόπλαστουs καθόριζε και τη σχέση τουs με Αυτόν.
"Όμως ο απόστολος Παύλος στο σημερινό ανάγνωσμα λέει ότι «δεν είναι οι τροφές που καθορίζουν τη σχέση μας απέναντι στον θεό» (Α' Κορ. κεφ.8,στιχ.8). Και ασφαλώς αφήνει να νοηθεί ότι δεν είναι μόνο η στέρηση των τροφών που μας κάνουν να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό. Γιατί και ο Απόστολος «δουλαγωγούσε» το σώμα του, δηλαδή το έλεγχε και το συγκρατούσε με τη νηστεία, αλλά δεν ήταν αυτό μόνο που τον έκανε να είναι όργανο της θείαs πρόνοιας για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η αγάπη προς τον πλησίον πυξίδα της χριστιανικής νηστείας
Στην Καινή Διαθήκη του θεού με τον άνθρωπο δόθηκε από τον ίδιο τον Χριστό η εντολή της αγάπηs. Η εντολή που συνοψίζει και ολοκληρώνει όλο τον νόμο του Θεού και τη διδασκαλία των προφητών. Η αγάπη στον πλησίον είναι η συνεχής προτροπή του Χριστού μέσα απ' το Ευαγγέλιό του. Και σ' αυτή την αγάπη αναφέρεται και ο Απόστολοs όταν λέει: «Εγώ δεν θα βάλω ποτέ κρέας στο στόμα μου για να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου» (Α' Κορ.κεφ 9,στιχ13). Εδώ ασφαλώς δεν αναφέρεται μόνο στα ειδωλόθυτα της τότε εποχής, αλλά και σε κάθε εποχή που προσπαθεί ο καθέναs μας και αγωνίζεται να γίνει άνθρωποs του θεού.
ο Μέγας Βασίλειος ορίζει την αληθινή νηστεία ως εγκράτεια της γλώσσαs από την κατάκριση και τις άσχημες εκφράσειs. Τονίζει ότι η αποχή απ' τον θυμό και την οργή λογίζεται σαν πραγματική νηστεία.διδάσκει επίσης ότι ο χωρισμός από τις πονηρές επιθυμίες είναι εφαρμογή της εντολής της νηστείας. Επιπλέον, αν η νηστεία δεν συνοδεύεται από πράξειs ενάντια στις εμπαθείς μας επιθυμίες και δεν αποβλέπει στη χριστοποίηση της ψυχής, τότε είναι ανώφελη και δεν έχει πνευματική δύναμη. Δεν οδηγεί στην αγάπη προς τον αδελφό μας. Η αγάπη είναι εκείνη που κάνει τη νηστεία να οδηγεί τον άνθρωπο μπροστά στον θεό.
Διάκριση και οικονομία της νηστείας
Oι νηστείες που έχει καθορίσει η Εκκλησία μας για κάθε πιστό είναι απαραίτητες για την πνευματική του καλλιέργεια, αλλά πρέπει να γίνονται με διάκριση, όχι αυθαίρετα. Η παρουσία του πνευματικού πατέρα είναι απαραίτητη για να δώσει τις κατάλληλες οδηγίες και να οικονομήσει τον πιστό, ώστε η άσκηση αποχής από ορισμένες τροφές να έχει καρποφόρο πνευματικό αποτέλεσμα.Σε διαφορετική περίπτωση, όταν δηλαδή νηστεύουμε χωρίς διάκριση, υπάρχει ο κίνδυνος να υποπέσουμε στην οίηση και την κενοδοξία, ότι δήθεν εμείς κάνουμε μεγαλύτερο αγώνα σε σύγκριση μάλιστα με τους συνανθρώπους μας. Και δεν είναι δύσκολο να κατακρίνουμε τον πλησίον μας, όταν υστερεί σε σχέση με μας. Και τότε χάνουμε τον κόπο της νηστείας, πέφτοντας στην κατάκριση που πληγώνει την εντολή της αγάπης.
Είναι γεγονός ότι άλλοι δύνανται να νηστέψουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο, μερικοί ίσωs και καθόλου. ο καθέναs μας οικονομείται από τους πνευματικούς της εκκλησίας για τον τρόπο της νηστείας. Aς μην ξεχνάμε ωστόσο ότι υπάρχουν ανάμεσά μας ασθενείς αδελφοί και στη συνείδηση και στο σώμα.
Αγαπητοί αδελφοί, σ' όλουs αυτούς οφείλουμε να δείξουμε χρηστότητα, κατανόηση, επιείκεια και αγάπη, με σκοπό να τους κερδίσουμε και να τους φέρουμε κοντά στον Χριστό, ο Οποίοs έχει και τη δύναμη και τη σοφία να τους στηρίξει και να τους εμπνεύσει για το αγαθό της νηστείας. Εκείνος γνωρίζει τα βάθη της καρδιάς του καθενός μας και ξέρει από ποιους θα έχει απαιτήσεις και σε ποιους θα είναι επιεικής και γεμάτος οικτιρμό και έλεοs. Αμήν.Αρχιμ. Χ. Ν. (Από ''Φωνή Κυρίου α.φ.2908'' εβδομαδιαίο φύλλο έκδ.αποστ.διακ.της ελλάδος.)


Λόγοι γεμάτοι από σοφία και γνώση εκπέμπονται από το στόμα του γέροντα παισίου.Άνθρωπος φτωχός από κοσμικά πτυχία (απολυτήριο δημοτικού σχολείου )αλλά πλούσιος σε άλλα χαρίσματα πνευματικά που απέκτησε ύστερα από πάρα πολύ αγώνα ενάντια στην φύση του κακού,βαδίζοντας ταυτόχρονα στα μονοπάτια της προσευχής και τέλειας αφιερώσεως στον θεό.Και ο θεός του χάρισε πολλά…Παρακάτω παραθέτουμε μερικά λόγια σοφά που είναι χρήσιμα για όλους..

1 « Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στη Προσευχή, γιατί αυτή μας κρατάει σε επαφή με το Θεό και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής ».

2 « Όσο περισσότερο ζει κανείς τη κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται, γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό! Εκεί είναι το φυσικό του, να βρίσκεται με το Θεό ».

3 « Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα ».

4 « Οι σημερινοί άνθρωποι παρότι τα έχουν όλα έχουν μεγάλη λύπη.Τους λείπει ο Χριστός γι'αυτό διακατέχονται από αυτή τη λύπη».

5 « Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δε βλέπει πνευματική πρόοδο, έχει υπερηφάνεια και εγωισμό. Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολλή ταπείνωση ».

6 « Ο Θεός παρακολουθεί τη καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενό της. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μην χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας ».

7 « Ποτέ να μην κατακρίνουμε. Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην αμαρτία, να κλαίμε και να παρακαλάμε το Θεό να τον συγχωρέσει ».

8 «Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο,πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ,να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι».

9 « Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα μεγάλος καυγάς ».

10 « Εκείνος που βοηθά τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του το Θεό ».

11« Οι κοσμικοί άνθρωποι ισοπέδωσαν τη ζωή κι έχουν ισοπεδωθεί » .

12 « Ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα. Γι’αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη δε θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία για τον πλησίον μας ».

13 « Αν δεν κατορθώνουμε να μεταστρέψουμε τουςάλλους στο καλό, να μη χαλάμε τις καρδιές μας».

14 « Δώστε εξ’ ολοκλήρου τη καρδιά σας στο Θεό, όχι στο κόσμο. Εκείνος που έχει δώσει τη καρδιά του στο κόσμο, είναι εχθρός του Θεού ».

15 « Ο άνθρωπος που κινείται από το συμφέρον του μόνο, είναι άχρηστος άνθρωπος ».

16 « Να ζείτε σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό, διότι μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και μεγαλύτερος αμαρτωλός ο αχάριστος ».

17 « Ο χρόνος μας δόθηκε από τον Θεό για να κάνουμε καλή χρήση αυτού, αγωνιζόμενοι συνεχώς για τη σωτηρία της ψυχής μας ».

18 « Όταν κανείς φοβάται το θάνατο, τον κυνηγάει ο θάνατος».

19 «Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».

20 « Η αμαρτία έχει γίνει μόδα».

21« Να βρείτε έμπειρο πνευματικό για να σας δώσει κατεύθυνση. Μετά να κάνετε υπακοή και να βάλετε ένα πρόγραμμα. Να μελετάτε, αλλά να μην ερμηνεύετε μόνοι σας αυτά που διαβάζετε. Να ρωτάτε τον πνευματικό σας».

22 « Η μεγαλύτερη χαρά προέρχεται από τη θυσία. Όσοι ζουν την κοσμική ζωή, αποταμιεύουν άγχος. Όταν ο άνθρωπος ζει πνευματικά, χαίρεται».

23 « Όσο γίνεται ο καθένας μας να γίνεται καλύτεροςγια ν' απλωθεί το καλό»

24 « Δεν πρέπει ν' αγωνιούμε για το κακό».

25 « Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι μέγα εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Εμπιστοσύνη απόλυτη να έχουμε μόνο στο Θεό. Όταν εμείς εναποθέτουμε τα πάντα σε αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει ».

26 « Ό,τι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε».

27 « Όταν σας αδικούνε, αυτό να το δέχεσθε σαν μια μεγάλη ευλογία».

28 « Όταν κάτι δεν πάει καλά στα παιδιά, πάντα κάτι φταίει. μήπως φταίει το παράδειγμα μας; Μήπως φταίνε τίποτε κακά θεάματα, τίποτα άσχημες πράξεις, άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι; Πάντως την ευσέβεια στα παιδιά τη δίνουμε με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Ποτέ με πίεση και προσταγή. Και προπαντός με το παράδειγμα μας».

29 « Ν' αγιάζετε τη ζωή σας. Όταν η νοικοκυρά λέει την ευχή κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, όλα αγιάζονται και το φαγητό της αλλά και αυτοί που τρώνε το φαγητό της αγιάζονται».

30 « Όταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι της Εκκλησίας».


Μαθήματα ταπεινοφροσύνης σε μέγιστο βαθμό μας έχει παραδώσει ο Κύριος,άλλοστε για την αγάπη του στον κόσμο έφτασε με τα άγια πάθη Του στην ακρότατη της μορφή.Υπήρξε η ''άκρα ταπείνωσις''. Άνθρωπος αγαθός και ταπεινός χαίρει της αγάπης και της προστασίας του θεού και γεύεται χαρές του παραδείσου.Για να φτάσουμε εμείς σε ταπεινωτικές καταστάσεις θέλουμε αγώνα πολύ.Μην ξεγελιόμαστε με τον εαυτό μας και λέμε ''ναι εγώ είμαι ταπεινός γιατί έκανα εκείνο...ή έκανα τάλλο..''γιατί θα διαψευτούμε.Βεβαίως με τον αγώνα μας δεν μας αφαιρεί ο θεός την πρόοδό μας και αυτός θα πρέπει νάναι ο στόχος μας.Διαβάζοντας ιστοριούλες από το γεροντικό θα καταλάβουμε και μεις πόσο εύκολα μπορούμε να πέσουμε από αυτό που προσπαθούμε να ανεβούμε..

Ο Όσιος Παχώμιος είχε συνήθεια μια ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα να συγκεντρώνει τους Μοναχούς του Κοινοβίου του και να τους διδάσκει το λόγο του Θεού. Κάποτε, αντί να διδάξει ο ίδιος, πρόσταξε τον Θεόδωρο, νέο ακόμη στην ηλικία κι αρχάριο στη μοναχική ζωή, να μιλήσει στους αδελφούς. Ήθελε μ’ αυτό να δοκιμάσει την υπακοή του. Ο καλός υποτακτικός, χωρίς αντιρρήσεις και ταπεινολογίες, έκανε ευθύς την προσταγή του Ηγουμένου του. Σηκώθηκε κι άρχισε να διδάσκει το θείο λόγο. Αυτό όμως δεν καταφάνηκε στους γεροντότερους. Θύμωσαν κι επιδεικτικά άφησαν τη συγκέντρωση κι έφυγαν για τα κελιά τους. Σαν τέλειωσε η διδασκαλία, έστειλε ο Όσιος και τους κάλεσε να παρουσιασθούν μπροστά του. "Γιατί φύγατε από τη σύναξη; τους ρώτησε αυστηρά." "Τι ήθελες να κάνουμε, Αββά, αποκριθήκαν με αγανάκτηση εκείνοι, αφού έβαλες ένα παιδί να διδάξει τους γέρους;" Ο Όσιος Παχώμιος αναστέναξε βαθιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του. "Καλά λένε πως η υπερηφάνεια είναι ρίζα όλων των κακών και γκρεμίζει όλα τα καλά, που χτίζει ο ταλαίπωρος άνθρωπος με τόσους κόπους. Φεύγοντας από τη σύναξη δεν καταφρονήσατε, άθλιοι, τον Θεόδωρο, αλλά το Πνεύμα το Άγιο, που μιλούσε δια αυτού. Δεν είδατε εμένα, τον πνευματικό σας Πατέρα και διδάσκαλο, με πόση προσοχή παρακολουθούσα; Και σας βεβαιώνω πως πιο ωφέλιμη διδασκαλία δεν είχα ακούσει έως σήμερα." Λέγοντας αυτά, τους έδωσε αυστηρό επιτίμιο για να συντρίψει τον εγωισμό τους.

.


Ο εγωισμός και η υπερηφάνεια είναι εμπόδια φοβερά στην πνευματική ζωή του ανθρώπου και αν δεν καταβάλλει προσπάθεια να τα περιορίσει ή να τα κόψει, θα ματαιοπονεί και θα κουράζεται αδίκως στο διάβα της ζωής του.Πρέπει να αλλάξει ρώτα.. εκεί που αδικείται, συκοφαντείται και φθονείται ακόμα, θα πρέπει να φαίνεται ψύχραιμος, να μην ανταποδίδει αυτά που του προσάπτουν,να υπομονεύει και να φέρνει στην μνήμη του το μεγάλο παράδειγμα της σιωπής, της υπέρβασης, της αγάπης, της συγχώρεσης του Κυρίου απέναντι στους σταυρωτές Του.Άνθρωποι που το έχουν καταλάβει αυτό αναγγενούνται πνευματικά, ανεβαίνουν σκαλοπάτια,βλέπουν καθαρότερα ,και το σημαντικότερο ηρεμούν. Χαίρομαι που διαβάζω αληθινές ιστορίες συνανθρώπων που μιμούνται το ευαγγέλιο..οι ιστορίες τους συγκινούν και σου δίνουν θάρρος...

Ο Μάρτιν Νιμέλερ είναι ένας από τους εθνικούς ήρωες της Γερμανίας. Διακρίθηκε ως διοικητής υποβρυχίου στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τό 1924 άφησε τή στρατιωτική του καριέρα και έγινε πάστορας της Ευαγγελιχής Εκκλησίας. 'Ηταν από τους πρώτους που «τα έβαλε» με τον Χίτλερ. Με τα κηρύγματά του κατήγγελλε τις απάνθρωπες και αντιχριστιανικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμοϋ. Αυτό τελικά του κόστισε την φυλάκισή του στο φριχτό Νταχάου μέχρι το τέλος του πολέμου.
Μιλώντας ο ίδιος για την εμπειρία της φυλακής του, λέει:
«Στο προαύλιο της φυλακής μας είχαν στήσει μία αγχόνη. "Έπρεπε κάθε μέρα να βλέπω και να ακούω αυτό, που...κήρυττε η αγχόνη! Δεν φοβόμουνα τόσο ότι κάποια μέρα θα με κρεμούσαν σ' αυτήν. Είχα αποδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Περισσότερο φοβόμουν μήπως αντιδρούσα λέγοντας: «Υπάρχει Θεός στον ουρανό και Αυτός θα σας δείξει!... όμως, αν ο Χριστός πέθαινε έτσι, χωρίς να συγχωρέσει τους σταυρωτές Του, δεν θα υπήρχε για μας σωτηρία. Δεν θα υπήρχε για μας τρόπος να καταλάβουμε ότι ο θεός μας αγαπάει. Δεν θα είχαμε ελπίδα Άνάστασης!.. και η δική μας σωτηρία προυποθέτει το ότι και εμείς συγχωρούμε τους άλλους ανθρώπους».
Είναι πράγματι αξιοπρόσεχτο πόσο σωστά είχε καταλάβει το νόημα του Σταυρού του Χριστού ο ομολογητής Μάρτιν Νιμέλερ. Γι' αυτό, περισσότερο από το σωματικό θάνατο, φοβόταν μήπως δεν συγχωρούσε αυτούς που θα τον οδηγούσαν στην αγχόνη! ο Νιμέλερ είχε καταλάβει ότι ο Χριστός:
Σταυρώθηκε, όχι για να μας γλυτώσει από τα δήθεν «εκδικητικά χέρια» του Πατέρα Του, αλλά για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο μας αγαπάει ο Πατέρας Του. Δεν μας καταράστηκε με τα λόγια «Ο Πατέρας μου θα σας δείξει! », αλλά είπε «Πάτερ, άφες αυτοίς...»!
"Εγινε ο ίδιος «κατάρα», για να μας απαλλάξει από την κατάρα του Αδάμ. "Ενα τροπάριο της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μας αποκαλύπτει πως λύθηκε η μόνη δίκαιη κατάρα που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο:
«κατάρα καταδίκης δικαίας λέλυται αδίκω δίκη του δικαίου κατακριθέντος...». Με άλλα λόγια:
Η δίκαιη κατάρα του Θεού που επέσυρε επάνω του ο άνθρωπος με την παρακοή του μέσα στον παράδεισο, δεν λύθηκε.. με κάποια άλλη κατάρα! Λύθηκε με την άδικη καταδίκη σε σταυρικό θάνατο του Μόνου Δικαίου, του Χριστού!
Το ανθρωπίνως δίκαιο θα ήταν, ο Χριστός να απαντήσει στους σταυρωτές Του με κατάρες! ο Χριστός όμως προτίμησε να δεχθεί εκούσια την ύψιστη αδικία του Σταυρού με μακροθυμία! Και αυτή γεμάτη ευσπλαχνία ανοχή της πιο μεγάλης αδικίας, μας χάρισε την σωτηρία, την ανάσταση την Ζωή!! Γι αυτό ας μη ξεχνάμε ποτέ ότι :
Οι φράσεις, «υπάρχει Θεός και βλέπει» ή «να το βρεις από το Θεό» είναι απαράδεχτες κατάρες!
Χωρίς συγγνώμη προς τους εχθρούς μας, «τσάμπα» σταυροκοπιόμαστε και «τσάμπα» φοράμε «σταυρουλάκια»!
Η έλλειψη συγγνώμης προς τους εχθρούς ακυρώνει την δύναμη του Σταυρού, είναι η βούλησή μας να συγχωρούμε τους εχθρούς μας, ζητώντας από τον Εσταυρωμένο Κύριό μας την δύναμη της συγγνώμης.
Από το περιοδικό «Λυχνία της μητροπόλεως» έκδοση της Ι.Μ. Νικοπόλεως

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.