Μαΐου 2010


Νηστεία είναι η αποχή από συγκεκριμένα είδη τροφίμων. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νηστεία είναι να τρώμε μικρές ποσότητες από τα επιτρεπόμενα τρόφιμα και να προσπαθούμε να απέχουμε από κάθε αμαρτία, αφιερώνοντας ταυτόχρονα κάποιο χρόνο της ημέρας στην προσευχή. Πρώτος ο Χριστός, μας έδωσε το παράδειγμα της νηστείας όταν μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, παρέμεινε νηστεύοντας επί σαράντα ημέρες στην έρημο. Με το παράδειγμά του, ο Ιησούς μας έδωσε την νηστεία ως μία σωματική και πνευματική άσκηση, η οποία δυναμώνει την
θέληση του ανθρώπου και ταυτόχρονα δείχνει την αγάπη του προς τον δημιουργό. Παρακάτω παραθέτουμε χρήσιμο πιστεύω έναν μικρό κατάλογο με όλες τις νηστείες και μη του μήνα Ιουνίου όπου υπάρχει η νηστεία των αγίων αποστόλων που φέτος έχει μακρά διάρκεια λόγω ότι το Πάσχα φέτος έπεσε νωρίς.Θυμίζουμε ότι η νηστεία αυτή μπορεί να διαρκέσει από λιγότερο από μια εβδομάδα ως και τέσσερις εβδομάδες όπως για παράδειγμα συμβαίνει φέτος.Για καλύτερη ευκρίνεια πατήστε πάνω στην εικόνα



Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρατεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσία. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών. Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισαρεία της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.
Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; «θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;» Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.
Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες· στην πίστη μου προς τον Σωτήρα
Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.
Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, Αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε με "Αγγελο Κυρίου φαγητά σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό" επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
1730 Μαίου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχεία ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα "Άχραντα Μυστήρια. Η θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαίου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος. Ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα "Άχραντα Μυστήρια. Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια Ο μέχρι χθες δούλος και σκλάβος κηδεύεται από Χριστιανούς -Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το εναποθέτουν στη μάνα γη. Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήρια του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα "Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να τα βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.
Μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το Ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ημέρα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμένες για μας, δόξασε τον θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλόπιστους και ο θεός του απάντησε δοξάζοντας τον στον Ουρανό και στη γη. Μπροστά στην Λάρνακα που είναι το "Άγιο του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο "Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματα του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους,καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά διαλαλούν τα θαύματα του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμαστά γεγονότα.
Γίνεται εκεί ένα μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.
Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρομερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτικοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερνήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά...
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρόσφυγες πού έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδος - Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προσωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισαρεία στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με τα πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικογένειας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στη Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.
Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λειτουργεί σαν «Ευαγές "Ιδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχείρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτιμο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. "Αρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο "Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλκίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προεδρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο. Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια. Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύματά του, στις ψυχές των πιστών, ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύναμη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγχου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουργεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρες των ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματα του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προσπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσωτερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινοβολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της "Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύναμο θεό.
Η Μνήμη του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου εορτάζεται στις 27 Μαίου

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ
.
Εκ γης καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου "Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.





Στιγμές αυτοκριτικής, μετάνοιας. Στιγμές που συνειδητοποιείς την αδυναμία σου και ρίχνεσαι στο έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού.
Ξεχνάς τα πάντα, τους δικούς σου, τα δικά σου. Μένεις μόνος με το Μόνο Θεό. Πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς μάσκα.
Αποκαλύπτεις στον εαυτό σου τον εαυτό σου και οδηγείσαι σε υπαρξιακή μετάνοια. Αδύνατο ωστόσο να «κάνεις κάτι».
Μόνο «Γίνεσαι κάτι»: ταπεινός. Οδηγείσαι στο όντως είναι: Νοιώθεις να υπάρχεις. Γιατί ενώνεσαι με Αυτόν που υπάρχει: Το Ων.
Τα πάντα χάνονται, σβήνουν, φεύγουν. Καταλαβαίνεις την αδυναμία τους να κρατηθούν στο χρόνο, μακριά από τη φθορά.
Μένει μόνο η ψυχή σου, το βαθύτερο είναι σου , κι αυτό χωρίς ολοκλήρωμα. Του λείπει το σώμα. Χωρίζονται ψυχή και σώμα. Χωρίζονται με πόνο, αναμένοντας την Ανάσταση, αναμένοντας την ένωση τους «εν αφθαρσία».
Μένει μόνο «ο ην και ο ων και ο ερχόμενος», η «Αρχή και το τέλος», «ο πρώτος και ο έσχατος»: ο νικών το θάνατο με το θάνατό Του. Η Ανάσταση και η Ζωή.
Και μαζί Του μένεις κι εσύ, κι εγώ, όλοι.
«΄Ινα πάντες εν ώσι».
«Ίνα οι πάντες ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν».


Η Θεία κοινωνία είναι μυστήριον ακατάληπτο.Ωστόσο ο Κύριος το παρέδωσε στον κόσμο διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα αυτό που είπε,ότι θα είναι πάντα μαζί μας.Εάν πραγματικά θες να έχεις τον Κύριο μαζί σου και να ενωθείς στην κυριολεξία θα πρέπει να τον ''φας'' και να τον ''πιεις''. Χαρακτηριστικά λέγει ο ίδιος:''Όποιος δεν φάει από το σώμα μου και δεν πιει από το αίμα μου ουκ έχει ζωή αιώνιον.''Έτσι είναι.Διαπιστώνεται ωστόσο ότι οι χριστιανοί δεν έχουν δώσει την δέουσα σημασία πάνω σ'αυτά τα λόγια.Και είναι κρίμα.Πως θα αισθανθείτε για παράδειγμα εσείς
αν είχατε ένα μεγάλο τραπέζι με πλούσια αιδέσματα αφορμής μιας γιορτής και καλούσατε κόσμο στο σπίτι σας και οι καλεσμένοι ''τσιμπούσαν'' μόνο ένα κομματάκι ντομάτα από την φρουτοσαλάτα σας; κι τα όμορφα ψητά σας μέναν ανέγγιχτα;.Μια στενοχώρια.Και ο Θεός τρόπον τινά ‘’στενοχωρείται’’ όταν προσφέρει ένα τέτοιο δώρο συμβολικώς ''κυρίως γεύμα'' και μεις αρκούμαστε από ένα αντίδωρο συμβολικώς ''φρουτοσαλάτα''

ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΓΓΕΛΟ ΚΥΡΙΟΥ ΟΤΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΟΠΟΥ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕ ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΝΟΣ ΑΙΜΑ ΤΟΥ.
Αναγράφεται στο Λαυσαικό ότι, ένας γέροντας Ασκητής, ενάρετος μεν, πλην απλός και αγράμματος, δεν πίστευε «πως να είναι κυρίως και αληθώς ο Άρτος, όπου μεταλαμβάναμε, θεός φυσικά, αλλά τύπος μόνον και όχι αλήθεια».
Αυτό, μόλις το άκουσαν δυο γέροντες (Μοναχοί), που γνώριζαν τη μεγάλη αρετή του Ασκητού εκείνου εννόησαν, ότι τούτο συνέβαινε έτσι από την απλότητα του και ανεχώρησαν για το κελλί του. Αφού τον συνάντησαν, τον χαιρέτησαν και του είπαν: Πάτερ, ακούσαμε για έναν Αββά (Πατέρα), ότι δεν πιστεύει, πως ο Άγιος Άρτος είναι Σώμα Χριστού, αλλά αντίτυπο, Ο δε αποκρίθηκε. Εγώ τον είπα αυτόν το λόγο. Τότε εκείνοι του απάντησαν. Μην πεις άλλη φορά τέτοια βλασφημία, γιατί όλοι οι Χριστιανοί πιστεύουν, πως ο Άρτος μετατρέπεται σε Σάρκα Χριστού και ο Οίνος σε Αίμα.
. Γιατί, όπως ο θεός στην αρχή της δημιουργίας έλαβε χώμα από τη γη και έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα αυτού και ομοίωση, έτσι και ο Ιερεύς, που είναι επίτροπος (αντιπρόσωπος) του Χριστού, λέγει αντ' αυτού τα λόγια:
Τούτο εστί (είναι) το Σώμα μου. Και έτσι όλοι πιστεύουμε, ότι είναι αναμφιβόλως Σώμα Χριστού. Λέγει παρευθύς προς αυτούς ο Γέροντας.
Εάν δεν τα ιδώ αισθητά (με τις αισθήσεις μου, με τα μάτια μου) δεν το πιστεύω. Τότε εκείνοι του είπαν. Ας ικετεύσουμε το θεό, προσευχόμενοι, με νηστεία και δάκρυα όλη αυτή την εβδομάδα, να μας αποκαλύψει την αλήθεια.
Ο Γέροντας, με χαρά δέχθηκε την πρόταση τους και άρχισε να προσεύχεται, λέγοντας: Κύριε, γνωρίζεις, ότι δεν το λέγω από πονηρία, αλλά για την ασφάλεια μου θέλω να βεβαιωθώ ποια είναι η αλήθεια. γι'αυτό Σε παρακαλώ, στερέωσε με το δούλο σου,..
Επίσης και οι δυο άλλοι όταν επέστρεψαν στα κελλιά τους προσευχήθηκαν με πόνο προς τον Κύριο, λέγοντες: Κύριε Χριστέ, φανέρωσε το Μυστήριο αυτό στο Γέροντα αδελφό, για να μη χάσει τους κόπους του, Και ο φιλάνθρωπος θεός πράγματι άκουσε τις δεήσεις τους. Την Κυριακή πήγαν και οι τρεις μόνοι, στη θεία Λειτουργία. Όταν ήλθε η στιγμή, κατά την οποία ο Ιερεύς έπρεπε να διαμερίσει τον Άγιο Άρτο, είδαν και έγινε ο Άρτος Βρέφος μικρό ζωντανό. Ταυτόχρονα, Άγγελος κατέβηκε από τον ουρανό, εμέλισε το Βρέφος και έβαλε το Αίμα στο Άγιο Ποτήριο. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας οι δύο κοινώνησαν Άρτο και Οίνο. Ο δε Γέροντας, αφού πλησίασε και έλαβε τη μερίδα, ω του θαύματος, αυτή ήταν Σάρκα ωμή και έσταζε Αίμα. Αμέσως εβόησε μετά φόβου.Πιστεύω, Κύριε μου, ότι ο Άγιος Άρτος, τον οποίο μεταλαμβάνουμε είναι το άχραντο Σώμα Σου και το Ποτήριο το τίμιο Αίμα.
Πάραυτα ξανάγινε η Σάρκα Άρτος και εκοινώνησε. Οι δε δύο γέροντες είπαν σ' αυτόν: Γνωρίζοντας ο θεός, ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάγει Σάρκα ωμή, ετοίμασε κατ' αυτό το τρόπο αυτό το Μυστήριο εις είδος Άρτου και οίνου, για να το λαμβάνει ο καθένας με μεγάλο πόθο. Αφού ευχαρίστησαν λοιπόν, τον ευεργέτη θεό, ανεχώρησαν με ανεκλάλητη χαρά και αγαλλίαση για τα κελλιά τους.

Ευχή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Πιστεύω, Κύριε, και Ομολογώ, ότι συ ει αληθώς ο Χριστός, Ο Υιός του θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ. Έτι πιστεύω, ότι τούτο αυτό εστί το άχραντον Σώμα σου και τούτο αυτό εστί το τίμιον Αίμα σου. Δέομαι ουν σου ελέησόν με και συγχώρησον μοι τα παραπτώματα μου, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, τα εν έργω, τα εν γνώσει και εν αγνοία. Και αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων Μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Αμήν.
(Από την Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως)






Η προυπόθεση για να ωφεληθεί ο άνθρωπος από την δοκιμασία της αρρώστιας του είναι να την αντιμετωπίσει πνευματικά. Τότε ευχαριστεί τον Θεό, ο οποίος σαν καλός πατέρας τον αξίωσε της παιδείας Του, ενθυμούμενος τον προφητικό λόγο: Ον αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. Ενθυμείται ακόμη τον λόγο του Αποστόλου «Τις εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ», και αφήνεται στην πρόνοια του Θεού, του μοναδικού Ιατρού της ψυχής και του σώματος. Ας δούμε αναλυτικότερα ποια είναι η πνευματική αντιμετώπιση της ασθενείας.

Με προσευχή

Ο πιστός χριστιανός ασκεί σε όλη του την ζωή το έργο της προσευχής. Πολύ περισσότερο όμως αισθάνεται την ανάγκη να καταφύγει με την προσευχή στον Θεό, κατά την περίοδο της ασθενείας του. Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεόν εξεζήτησα, λέγει και ο προφήτης Δαυίδ.

Αναφέρεται στο Γεροντικό για κάποιον άρρωστο μοναχό που ζήτησε την προσευχή του αγίου Βαρσανουφίου για να θεραπευθεί. Κι εκείνος του απάντησε: «Αδελφέ, γιατί φωνάζεις; Γιατί στέλνεις μακριά δεήσεις, ενώ έχεις πολύ κοντά σου τον Ιησού να στέκει και να ποθεί να Τον καλέσεις σε βοήθεια σου; Φώναξε Του: "Κύριε, Ιησού ελέησε με!", και θα σου αποκριθεί. Άγγιξε την άκρη του ιματίου Του και θα σου θεραπεύσει, όχι μόνο την μία, την σωματική αρρώστια, άλλα όλες σου τις αρρώστιες... Μην θλίβεσαι, είναι κοντά το έλεος του Θεού».
Η προσευχή, έστω και αν δεν έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση θεραπεία, πολύ ωφελεί τον άρρωστο. Τον ενισχύει πνευματικά και τον δυναμώνει στην πίστη. Τον ανανεώνει ολόκληρο και τον βοηθά να αντιμετωπίσει σωστά την αρρώστια του και να ωφελείται από αυτήν.
Είναι σημαντικό βέβαια να τονίσουμε ότι ο πιστός θα πρέπει από υγιής να ασκηθεί και να αγαπήσει την προσευχή. «Πριν αρρωστήσεις αναζήτησε τον θεραπευτή», μας προτρέπουν οι Άγιοι. Διότι όταν η αρρώστια συνοδεύεται από αβάσταχτο πόνο, είναι πολύ δύσκολο ο νους, και ειδικά ο αγύμναστος, να συγκεντρωθεί και να υψωθεί προς τον Θεό. Ο πόνος του σώματος αναγκάζει τον νου να προσηλωθεί στο σημείο του πόνου.
Ρώτησαν τον γέροντα Παίσιο πώς αντιμετωπίζει κανείς έναν ανυπόφορο πόνο, κι εκείνος απάντησε: «Αν (ο άρρωστος) είναι κοσμικός, με το τραγούδι, αν είναι πνευματικός άνθρωπος, με την ψαλμωδία». Και συνέχισε ό Γέροντας: «Μια μέρα κρύωσα και είχα έναν πονοκέφαλο, που πήγαινε να σπάσει το κεφάλι μου. Άρχισα λοιπόν μια πολύ ωραία ψαλμωδία, και μου έφυγε ο πονοκέφαλος. Πραγματικά η ψαλμωδία μαζί με την ευχή πολύ βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απαλαίνει την ψυχή, την γλυκαίνει».

Με υπομονή και ευχαριστία

Η προσευχή μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε σωστά την ασθένεια μας. Και η σωστή και πνευματική αντιμετώπιση της ασθενείας βρίσκεται στην υπομονή και την ευχαριστία. Οι άγιοι Πατέρες παρομοιάζουν την αρρώστια με φωτιά που δοκιμάζει το μέταλλο του αρρώστου, και γι’ αυτό καλούν τον πιστό να δείξει μεγαλοψυχία και να ευχαριστεί τον Θεό. Ώστε, «αν μεν είναι σίδηρος, δηλαδή αμαρτωλός, θα αποβάλει την σκουριά με την φωτιά της ασθενείας. Και αν είναι χρυσάφι, μένει καθαρός και λαμπρός δια της υπομονής, της ανδρείας, της ταπεινώσεως και ελπίδος» που δείχνει. «Αν υπομένεις την ασθένεια με ευχαριστία, εκείνη γίνεται για σένα αφορμή στεφάνων», μας λένε οι Άγιοι.
Ο ιερός Χρυσόστομος μας βοηθά να τοποθετηθούμε σωστά απέναντι στην δοκιμασία της ασθενείας, στην ιατρική αυτή του Θεού: «Ας μην δυσανασχετούμε, ούτε να δειλιάζουμε όταν μας συμβεί κάτι απροσδόκητο, αλλά ας αφήνουμε Αυτόν που τα γνωρίζει καλά αυτά, να δοκιμάζει στην φωτιά την ψυχή μας, όσο καιρό θέλει. Διότι αυτό το κάμνει για το συμφέρον και την ωφέλεια των δοκιμαζόμενων... Ένας γιατρός είναι γιατρός όχι μόνον όταν λούζει και τρέφει τον άρρωστο... αλλά και όταν καυτηριάζει και κόβει... Γνωρίζοντας λοιπόν ότι ο Θεός είναι περισσότερο φιλόστοργος από όλους τους γιατρούς, μην εξετάζεις με περιέργεια, ούτε να ζητάς από Αυτόν λόγο για την θεραπεία».
Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σε άρρωστο φίλο του: «Να φιλοσοφείς την αρρώστια... και να την θεωρείς παιδαγωγία για το συμφέρον σου... Άφησε το σώμα να πάσχει τα δικά του, αφού οπωσδήποτε, ή τώρα ή αργότερα, θα διαλυθεί σύμφωνα με τον φυσικό νόμο. Την ψυχή όμως κράτα την ψηλά, και με τους λογισμούς να βρίσκεσαι μαζί με τον Θεό». Ο ίδιος Άγιος, αναφερόμενος στην δική του περίπτωση, γράφει: «Πονώ στην αρρώστια μου, αλλά χαίρομαι». Η χαρά αυτή είναι η χαρά του Χριστού που γεμίζει την ψυχή του δοκιμαζόμενου πιστού, γι’ αυτό είναι ανεξήγητη για τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στον Χριστό.
Όταν ο πιστός βλέπει την ασθένεια του με καλό λογισμό, παίρνει πνευματική δύναμη. Βλέπει π.χ. σε πόσο χειρότερη θέση βρίσκονται άλλοι ασθενείς, και νοιώθει να αλαφρώνει το βάρος της δικής του ασθενείας. Βλέπει με πόση καρτερία αντιμετωπίζουν άλλοι την ασθένεια τους και παραδειγματίζεται. Φέρνει στον νου του τα πάθη του Χριστού και το μέγεθος της θείας αγάπης, και συντρίβεται. Χαρακτηριστική είναι η ευχή του γέροντος Παϊσίου σε ασθενή: «Καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου». Για την αντιμετώπιση των ασθενειών έλεγε επιγραμματικά: «Ο πνευματικά υγιής γλεντά την αρρώστια του. Ο άρρωστος (πνευματικά), υποφέρει»!
Οι Άγιοι όχι μόνο χαίρονται στην αρρώστια τους, αλλά, επειδή γνωρίζουν την ωφέλεια που προξενείται από αυτήν, ανησυχούν όταν μένουν πολύ καιρό υγιείς! Διαβάζουμε στο Γεροντικό:
Ήταν ένας Γέροντας που συνεχώς κακοπαθούσε και αρρώσταινε. Κάποτε λοιπόν πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να πάθει κακό και γι’ αυτό στενοχωριόταν υπερβολικά και έκλαιγε, λέγοντας:
— Μ’ εγκατέλειψε ο Θεός και δεν μ’ επισκέφθηκε!

(Ιερομόναχος Γρηγόριος, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Άγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Άγιον Όρος)


Είναι δύσκολο να κάνει κανείς εγκοπή του θεληματός του.Θέλει να περνάει το δικό του,και εάν δεν το επιτυγχάνει στενοχωριέται και βρίζει.Κι αν έχει τόσα πολλά αγαθά το ξεχνά αμέσως.Παλεύει για να αποκτήσει περισσότερα,
και αυτό του φέρνει άγχος.Μήπως σ'αυτόν τον άνθρωπο κάτι λείπει;
Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή.

Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ' Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο" ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.
Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν.
Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν.
(Πατ.Παίσιος)

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.