Σεπτεμβρίου 2009


Ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως, ο θαυματουργός, αποτελεί στις πενιχρές μέρες του αυτού αιώνος, ένα ακόμα δώρο του Θεού στον κόσμο.Ήταν υπόδειγμα άκρας ταπείνωσης ως ανταπόδοση των κατηγοριών που του προσάπταν .Ήταν ακόμα υπόδειγμα αρετής και υπομονής σε όλο του τον βίο,κέρδισε επάξια την αγάπη του ουράνιου θεού και των ανθρώπων.Από τους αγαπητούς και θαυματουργούς άγιος. Απαύγασμα της αγίας του βιοτής αποτελούν τα γραπτά του κείμενα.'Ένα μικρό δείγμα παραθέτουμε πιο κάτω.

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα

μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.
Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.
Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές. Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ’ αυτά να είναι. Αυτά ν’ αποτελούν σκοπό και πόθο σας ασταμάτητο. Γι’ αυτά να προσεύχεστε στο Θεό.
Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού. Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.
Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σάς ανορθώσει.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.
Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεστε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. Τίποτα να μη σας απελπίζει.

Από την "Φωνή των Πατέρων" της Ιεράς Μονής Παρακλήτου


Η ελιά που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στα μέρη της Ανατολής, χρησιμοποιήθηκε ως χριστιανικό σύμβολο απαρχής. Στο Ορος
τών Ελαιών και στον κήπο της Γεσθημανής, διαδραματίσθηκαν τα μεγάλα γεγονότα του θείου δράματος (Ματθ. κεφ.26: στιχ.30, 38). Ο κλάδος της ελιάς είναι το σύμβολο της συμφιλίωσης και της ειρήνης Η καρποφορία της ελιάς συμβολίζει τις πλούσιες ευλογίες του Θεού στη ζωή των πιστών (Ψαλμ. 51:στιχ 10). Η πολύκαρπη ελιά συμβολίζει, ειδικότερα τη χριστιανική μητέρα που με τους καρπούς της αγάπης της, τα παιδιά της, πλουτίζει το σπιτικό της (Ψαλμ. 127: στιχ 3).

Ο απόστολος Παύλος κάνει και μία άλλη συμβολική χρήση της ελιάς. Παρομοιάζει τον άπιστο άνθρωπο με άγρια ελιά («αγριέλαιος») και την Εκκλησία με ήμερη ελιά («καλλιέλαιος»). Ο κλάδος όμως της άγριας ελιάς (ο άνθρωπος) που θα εμβολιασθεί στην ήμερη ελιά (την Εκκλησία) αποκτά και αυτός τις ιδιότητες του ήμερου δένδρου (Ρωμ. κεφ.11: στιχ16-24).
Συμβολική επίσης σημασία έχει και το προιόν της ελιάς: το έλαιον (το λάδι). Το λάδι, στην Αγία Γραφή είναι σύμβολο της χαράς, γιατί ο άνθρωπος που αλείφει το πρόσωπό του με λάδι, λάμπει (Ψαλμ. 103: στιχ15). Είναι επίσης σύμβολο της φιλίας και της τιμής (Ψαλμ. 22: στιχ5. και Λουκ. κεφ 7'στιχ46).
Το λάδι στην αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε για θεραπευτικούς σκοπούς (το λάδι ακόμη και σήμερα αποτελεί τη βάση για την παρασκευή θεραπευτικών αλοιφών).Ο καλός Σαμαρείτης πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες στον «εμπεσόντα εις τους ληστάς», αλείφοντας τις πληγές του με λάδι (Λουκ. κεφ10: στιχ30-37). Το λάδι συμβολίζει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ιδίως στο Μυστήριο του Βαπτίσματος, με το οποίο ο άνθρωπος θεραπεύεται και ειρηνεύει με τον Θεό.


έκδοση (Χριστ.Στέγη Καλαμάτας)



Θαυμαστό παράδειγμα εμπιστοσύνης στην αγάπη του Θεού αποτελεί το ακόλουθο περιστατικό:
Ο αββάς Βησσαρίων με τον υποτακτικό του αββά Δουλά βάδιζαν επί ώρες σε μια ακρογιαλιά.Ο υποτακτικός δίψασε πολύ και το είπε στον γέροντά του. Εκείνος σταμάτησε, έκανε προσευχή και πρόσταξε:

—Να, πιες νερό από τη θάλασσα!
Ο αββάς Δουλάς έσκυψε και ήπιε. Πραγματικά, το νερό είχε γλυκαθεί! Αφού ξεδίψασε, πήρε ένα κανάτι και το γέμισε, για να έχει στον υπόλοιπο δρόμο. Το παρατήρησε αυτό όμως ο αββάς Βησσαρίων και του λέει:
—Γιατί κράτησες νερό;
—Ευλόγησον, γέροντα.Το κράτησα για να έχω, μήπως διψάσω πιο κάτω.
—Δεν είναι ανάγκη! Εκείνος που σε ξεδίψασε εδώ, μπορεί παντού να σε ξεδιψάσει.
(από το Γεροντικόν)
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ
Ο χειμώνας του 334 υπήρξε ιδιαίτερα δριμύς στην Αμιένη της Βορείου Γαλλίας. Μια πολύ ψυχρή μέρα ο άγιος Μαρτίνος (316-397) συνάντησε ένα γυμνό φτωχό στην πύλη της πόλεως.Τι να κάνει όμως; Φορούσε μόνο τη στρατιωτική εξάρτηση και τον μανδύα του. Παίρνει λοιπόν το ξίφος του, σχίζει τον μανδύα, δίνει ένα κομμάτι στον φτωχό και αρκείται ο ίδιος στο υπόλοιπο.Στον δρόμο τον περιγελούν για την κολοβή του αμφίεση.
Τη νύχτα όμως βλέπει στον ύπνο του τον Χριστό, ντυμένο με το κομμάτι του μανδύα που είχε δωρίσει, να λέει στους αγγέλους που Τον ακολουθούσαν:
- Ο Μαρτίνος με έντυσε μ' αυτό το ένδυμα


Όχι μόνον η Αγία Γραφή ειναι γεμάτη με τις βασικές αρχές της επιστήμης,αλλά είναι τουλάχιστον 3.000 χρόνια μπροστά από το χρόνο της. Οι δηλώσεις της Άγ. Γραφής στις περισσότερες περιπτώσεις ήρθαν άμεσα σε αντίθεση με την επιστήμη της εποχής στην οποία έγιναν.

Όταν η σύγχρονη επιστημονική γνώση προοδεύει,η θεία ακρίβεια της Αγίας Γραφής τεκμηριώνεται.Παραδείγματος χάριν πατώντας εδώ και ανοίγοντας τη σελίδα βλέπουμε ένα σχετικό μικρό πινακάκι।


«Στέκομαι έξω απ την πόρτα και χτυπώ δυνατά...»,είπε ο Κύριος τον συγκινητικό αυτό λόγο.
Και τον είπε για κάθε ψυχή.«...εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν και εισελεύσομαι προς αυτόν...» (Αποκ. κεφ.γ' στιχ.20).
"Αν κανείς ακούσει την φωνή μου
και ανοίξει την θύρα της καρδιάς του θα μπω σ' αυτόν, θα συνδεθώ μ' αυτόν στενά και με πολλή οικειότητα...«Κρούω...» Χτυπώ δυνατά! Με πόσους τρόπους χτυπά την πόρτα της ψυχής μας!
Κι είναι όλοι τρόποι εκδηλώσεις της αγάπης Του:
Η καμπάνα της Κυριακής
Το Κατηχητικό
Το χριστιανικό έντυπο με το λόγο Του
Μια ευλογία στην οικογένεια
Ακόμη μια δυσκολία
μια αποτυχία...είναι χτυπήματα! Ηχηρά, δυνατά,γεμάτα στοργή.
Και προσμονή!
Θα ανοίξεις;


Παιδί μου,
Υπάρχει μια κρυφή νεανική αρετή. Μ' αυτό θέλω να πω ότι, ενώ φαίνεται ότι είναι φυσικό να μην την έχουν οι νέοι, αλλά οι μεγάλοι που έχουν αντιμετωπίσει πολλά και αντίξοα στη ζωή, για να την κατορθώσει κανείς πρέπει να διαθέτει νεανική δύναμη.Ίσως δεν μπορείς να υποπτευθείς ότι πρόκειται για την αρετή της υπομονής. Υπομονή σημαίνει να έχεις καλύτερα να βρίσκεις το θάρρος και να έχεις την τόλμη να αντιμετωπίζεις την δυσκολία που συναντάς στα καθημερινά αλλά και στα μεγάλα θέματα της ζωής όχι με το να αντεπιτίθεσαι οργισμένος
ούτε με το να παραδίδεσαι φοβισμένος, αλλά με μια σοφή στάση αναμονής, που θα σου δίδει το χρόνο και τη δυνατότητα να δεις καθαρά τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου και με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια και εξυπνάδα να το αντιμετωπίσεις θετικά.
Η υπομονή έπειτα σου δίδει τη δύναμη να νικάς τα εμπόδια χωρίς να κατατρίβεσαι μ' αυτά, χωρίς να αγανακτείς, χωρίς να μοχθείς οπωσδήποτε να τα εξαφανίσεις. Σκέψου αθλητικά. Φαντάσου ότι μετέχεις σε ιππικούς αγώνες με εμπόδια. Το άλογό σου τρέχοντας συναντά το πρώτο εμπόδιο και πασχίζει με την ορμή και τη δύναμή του να το εξαφανίσει από το μέσο του δρόμου του. Είναι αυτό το πιο αποτελεσματικό; Αν ασχοληθεί με αυτό χάνει και χρόνο και δυνάμεις και η νίκη όλο και απομακρύνεται, γιατί αυτή τρέχει με φτερά. Αλλά είναι γνωστό πως το γυμνασμένο άλογο βάζει τα δυνατά του, ψηλώνει τα πόδια του και τις δυνάμεις του κι αφήνει το ένα εμπόδιο πίσω απ' το άλλο και τρέχει ακάθεκτο προς το τέρμα.
Παιδί μου, στο δρόμο σου καθημερινά κι εσύ συναντάς κάποια εμπόδια. Μια δυσκολία εδάφους, ας πούμε ένας πειρασμός ψυχής, μια αποτυχία, κάποια αδικία, μια έλλειψη κατανοήσεως εκεί που δεν το περιμένεις, η κακία του κόσμου, μια αρρώστια, ένα οικογενειακό πρόβλημα, που αφαιρούν κάποτε την αισιοδοξία και σου δημιουργούν αναστολές για να συνεχίσεις ν' αγωνίζεσαι.Τότε είναι η ώρα της δυναμικής αρετής της υπομονής, που θα σου δώσει τη δύναμη να δημιουργήσεις ό,τι ωραίο και μεγάλο. Το είπε ωραία και ο ποιητής:

«Χέρια της θέλησης νικούν τα δυνατά κι ενάντια
κι ω χέρια της υπομονής, που τρίβετε διαμάντια!»
Γ Δροσίνης


Nαι γιατί η υπομονή χαρίζει στον άνθρωπο μια αλυσίδα αρετών όπως ψυχική αντοχή επιμονή για την πραγματοποίηση του σκοπού συνεργατικότητα εσωτερική ελευθερία. Ενώ φαίνεται πως βάζει τον εαυτό του κάτω από τα γεγονότα δηλαδή τα δέχεται έτοιμος να τα αντιμετωπίσει, ή κάτω από τους ανθρώπους, που δεν τους απορρίπτει αλλά τους φέρεται ψύχραιμα και μεγαλόψυχα, δεν αισθάνεται καθόλου νικημένος. Ένα αίσθημα πνευματικής ανωτερότητας πλημμυρίζει την καρδιά του, που δεν μπορεί να το δοκιμάσει όποιος, χάνοντας την υπομονή του, γίνεται αντίμαχος του άλλου, που του ανταποδίδει τα ίσα χωρίς ποτέ έτσι να αναδεικνύεται και νικητής.
Είδα μικρά παιδιά, που αντιμετώπιζαν γλυκά τα νεύρα των μεγάλων. Κι είδα μεγάλους να τους μαλακώνουν την καρδιά αυτά τα παιδιά. Έχω ακούσει για την υπομονητική εργασία παιδιών που δεν είχαν τις δυνατότητες να σπουδάσουν κάτι σπουδαίο, γιατί δεν είχαν τα μέσα. Κάποτε και γιατί δεν φαίνονταν να έχουν τις απαιτούμενες διανοητικές δυνάμεις. Κι όμως αυτά τα παιδιά με την υπομονή τους κέρδισαν ό,τι δεν έφτασαν άλλα παιδιά, που είχαν ιδεώδεις συνθήκες. Θαύμασα και τους αθλητάς των παραολυμπιακών αγώνων. Αυτά τα θαυμάσια παιδιά της υπομονής!Την υπομονή τη ζήτησε από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν έλεγε: «εν τη υπομονή υμών κτήσασθαι τας ψυχάς υμών». (Λουκ.κεφ. κα"στίχ. 19)
Με την υπομονή μας, που πηγάζει από τη νίκη της ανθρώπινης αδυναμίας κι ανυπομονησίας, που ζητά τα πάντα εύκολα και αμέσως, θα κερδίσουμε τις ψυχές μας, θα αγγίξουμε τον ουρανό με τα αιώνια βραβεία. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας έζησαν αυτή την ηρωική πραγματικότητα ο καθένας στην προσωπική του ιστορία και φώτισαν και ευεργέτησαν τον κόσμο.Ο δρόμος της υπομονής τους είναι και για μας ανοιχτός.

Η μητέρα σου

Από το περιοδ. ‘’Προς την Νίκην.’’




ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
«Έπλασέ σε ο Θεός, ώς οράς, όρθιον, καί ταύτην σοι την διάπλασιν εξαίρετον δέδωκε παρά τα λοιπά πάντα ζώα... Κατεσκευάσθης όρθιος, ίνα ουρανόν βλέπης και τον εν αυτώ Θεόν».
Ο Θεός, καθώς βλέπεις, σε έπλασε όρθιον και σου έχει δώσει αυτή την διάπλαση την ξεχωριστή από όλους τους υπόλοιπους ζωντανούς οργανισμούς... Δημιουργήθηκες όρθιος, για να βλέπεις τον ουρανό και τον Θεό που βρίσκεται σ' αυτόν.
(Περί της ανθρώπου καταγωγής, Β')


ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
«Θάρσος έφυ θράσος, έκτοθι μέτρου».
Το Θάρρος γίνεται Θράσος, όταν βγει από τό μέτρο του
(Έπη εις έτερον).


«Κηρώ τα ώτα φράσσε προς φαύλους λόγους»
Με κερί φράξε (κλείσε) τα αυτιά σου στα άσχημα λόγια
(Έπη Θεολογικά).

«Εύκολον εις απάτην το προς ηδονήν άπαν»
Εύκολα μας εξαπατά ότι είναι ευχάριστο
(Κατά Ιουλιανού στηλιτευτικός, Β'.

«Γνώσις βροτοίς μέγιστον εν βίω κλέος κακόν δ' αύτη τοις κακώς κεχρημένοις».
Για τους θνητούς μεγάλη δόξα ειναι η γνώση γίνεται όμως κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα
(Έπη θεολογικά).

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
«Αρετής απούσης άπαντα περιττά»
Όταν λείπει η αρετή όλα τα άλλα είναι περιττά
(Εις Ματθ. ΜΔ').

«Ουκ η περιουσία, αλλ' η αρετή τον πλούτον εργάζεται»
"Οχι η περιουσία, αλλά η αρετή δημιουργεί τον πλούτον
(Εις Ματθ. ΛΒ').

«Από βίου καθαρού η πίστις»
Από την καθαρή και αγνή ζωή έρχεται η πίστη
(Εις Εβρ. ΛΔ').



Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αιώνας) ζούσε κάποιος πλούσιος, που ανήκε μαζί με τη γυναίκα του στην αίρεση του Μακεδόνιου. Κάποτε ακούγοντας τη διδαχή του αγίου μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Η γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα,
με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση. Σε μια μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, που συνήθιζαν να κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το εξής περιστατικό:
Η γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους ιερείς των αιρετικών για να κοινωνήσει. Δεν κοινώνησε όμως αλλ' αφού πήρε στα χέρια της τον άρτο, τον έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει, χωρίς κανείς άλλος ν' αντιληφθεί αυτό που έκανε.Όταν αργότερα γινόταν η Θεία λειτουργία των ορθοδόξων, η γυναίκα πήγε φανερά με τον άνδρα της στην εκκλησία για να κοινωνήσει. Σαν ήρθε η σειρά της, πήρε τον άγιο Άρτο από το χέρι του ιερού Χρυσοστόμου, αλλά δεν τον έβαλε στο στόμα της μετάλαβε κρυφά τον άρτο των αιρετικών.Αμέσως όμως συγκλονίστηκε από ένα θαύμα: Ο άρτος των αιρετικών μετατράπηκε σε πέτρα μέσα στο στόμα της! Η γυναίκα φοβήθηκε. Με δυνατή φωνή διηγήθηκε σε όλους το περιστατικό και πίστεψε ολόψυχα στην ορθόδοξη Εκκλησία.Ο άγιος Ιωάννης τοποθέτησε την πέτρα εκείνη στο σκευοφυλάκιο, για να θυμίζει το θαύμα.

Από το βιβλίο ’’θαύματα και αποκαλύψεις’’ Ι.Μ.Παρακλήτου

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.