Μαΐου 2011


Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου
 1. Εξέτασε, αδελφέ, πώς φέρεσαι στον εαυτό σου, και πρώτα αν μισείς τον εαυτό σου σαν έναν επίβουλο, και σαν τον πλέον μεγαλύτερο εχθρό σου. Διότι αυτό το μίσος είναι άγιο, είναι σωτηριώδες, με το να σε κάνει να εναντιώνεσαι στο φρόνημα της σαρκός και στο θέλημα του διαβόλου, και απεναντίας να υποτάσσεσαι στο θέλημα του Θεού. Εάν δε εσύ κολακεύεις και αγαπάς τον εαυτό σου άτακτα, και πέρα από το μέτρο που πρέπει, αλίμονο σε σένα. Εσύ έτσι δε θα μπορέσεις ούτε να κοπιάσεις, ούτε να θλιβείς, ούτε να κακοπαθήσεις, ούτε πειρασμό να υπομείνεις, ούτε να υποταχθείς μέχρι θανάτου στο θέλημα και τις εντολές του Κυρίου, όπως απαιτεί το επάγγελμα του Χριστιανού. Και για να μιλήσω απλά, εσύ αν είσαι φίλαυτος και αγαπάς τον εαυτό σου, μισείς στ’ αλήθεια τον εαυτό σου και θα τον καταστρέψεις.
Αν πάλι μισείς τον εαυτό σου, τότε αγαπάς στ’ αλήθεια τον εαυτό σου και θα τον σώσεις, όπως είπε ο Κύριος «ο φιλών την ψυχήν αυτού, απολέσει αυτήν και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιω. 12:25). Γι’ αυτό όλοι οι θείοι πατέρες συμφωνούν και λένε ότι η φιλαυτία είναι η ρίζα και η πηγή όλων ομού των κακιών και των παθών. Και χωρίς αυτή από μόνος του ο διάβολος δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο ούτε στο παραμικρό.
Έπειτα, εξέτασε αν είσαι ένας από εκείνους που λογαριάζουν πως η ζωή αυτή μας δόθηκε από το Θεό για να παίζουμε και ξεφαντώνουμε, όπως το λέει ο Σολομώντας «ελογίσαντο παίγνιον είναι την ζωήν ημών, και τον βίον πανηγυρισμόν επικερδή» (Σοφ. 15:12), ώστε να μην έχει κανείς τίποτε άλλο να κάνει, παρά να χαίρεται στον κόσμο αυτό. Αλλά αν έχεις ένα παρόμοιο λογισμό, είσαι πολύ πλανεμένος και άκρως αφρονέστατος. Γιατί, επειδή εσύ βρέθηκες πταίστης της μεγαλειότητας του Θεού και θανάσιμα αμάρτησες, επειδή παρέβης την εντολή του, έπρεπε παρευθύς να σε θανατώσει ο Θεός και να σε καταδικάσει στην αιώνια κόλαση, όπως είναι το δίκαιο. Για τη φιλανθρωπία του, όμως, και για την ελπίδα της μετάνοιας σου, δε σε θανάτωσε, αλλά σου άφησε τη ζωή μετά την αμαρτία, όχι για άλλο σκοπό, παρά για να μετανοήσεις και να αναπληρώσεις με νέες υποταγές την περασμένη παρακοή σου, όπως λέει ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος: «δι’ αυτό μεν τοι και την ζωήν ταύτην ο Θεός συνεχώρησεν ημίν, τόπον μετανοίας παρεχόμενος. Ει μη γαρ τούτο ηνμ ευθύς αμαρτών ο άνθρωπος και της ζωής ταύτης εστέρητο αν. Τι γαρ ην όφελος αυτής;».
Λοιπόν, εσύ που είσαι φταίχτης, εσύ πρέπει να γίνεσαι ομοίως και κριτής του εαυτού σου και πρέπει να τον παιδεύσεις, σαν παραβάτη των εντολών του Θεού, με μια ανάλογη των αμαρτιών σου ικανοποίηση και παιδεία. Γιατί αν εσύ εδώ δεν κάνεις σωστά αυτή την κρίση κατά του εαυτού σου, να ξέρεις ότι θα έρθει ο Θεός να την κάνει στη Δευτέρα Παρουσία με άκρα δικαιοσύνη και με τόσες τιμωρίες, ώστε να αποδεικνύουν ταυτόχρονα και την άπειρη αγιότητά του και το άπειρο μίσος που έχει στην αμαρτία.

2. Εξέτασε τον εαυτό σου για τη μετάνοια που κάνεις, πρώτον τι λογής είναι η εσωτερική σου διάθεση και μετάνοια, η οποία συνίσταται στο να μισείς τις αμαρτίες σου περισσότερο από κάθε άλλο κακό, όπως είναι γραμμένο «του ευρείν την ανομίαν αυτού και μισήσαι» (Ψαλμ. λε΄ 2). Δεύτερον, αν γυμνάζεσαι συχνά μ’ αυτές τις πράξεις και τα έργα της μετάνοιας, τα οποία είναι οι νηστείες, οι γονυκλισίες, οι αγρυπνίες, οι κόποι, τα δάκρυα και τα λοιπά. Τριτον, αν η αιτία της μετάνοιάς σου είναι μόνο για την αγάπη που χρωστάς στο Θεό και όχι για κάνενα άλλο καλό. Και αυτή είναι ένας κόπος τέλειος που δικαιώνει την ψυχή. Ή, αν αντίθετα η αιτία είναι η κόλαση ή η ζημιά που προξενεί η αμαρτία στην ψυχή, τόσο στην εδώ θεία χάρη όσο και στην εκεί θεία δόξα. Και αυτή είναι ένας κόπος ατελής που διαθέτει και ετοιμάζει την ψυχή στη δικαίωση, αλλά δεν τη δικαιώνει, όπως λένε πολλοί Θεολόγοι.

3. Εξέτασε ποια είναι η εξωτερική σου μετάνοια, πρώτον αν στερείς τον εαυτό σου από καμιά ηδονή θεμιτή που δεν είναι εμποδισμένη, ταπεινώνοντας σε κανένα πράγμα τις αισθήσεις σου. Δεύτερον, αν ταλαιπωρείς ποτέ το σώμα σου με καμιά νηστεία εκτός από τις διατεταγμένες ή με καμιά άλλη σκληραγωγία. Τρίτον, αν δέχεσαι με υπομονή εκείνες τις θλίψεις που σε ακολουθούν ή από δαίμονες, ή από ανθρώπους, ή από τη φύσημ ή από τον καιρό, ή από άλλη αιτία, τις οποίες αφήνει ο Θεός να σου έρχονται για να σε δοκιμάσει. Επειδή και αυτές οι θλίψεις μπορούν να γίνουν υλικό μετανοίας για μας, αν, παρόλο που πάσχουμε από αυτές, δε γογγύζουμε, αλλά ευχαριστούμε το Θεό που μας τις στέλνει με δικαιοσύνη σαν κανόνα των αμαρτιών μας, για να αποδώσουμε με αυτές στο Θεό την τιμή που του αφαιρέσαμε, όταν σφάλαμε ενάντια στο θείο του θέλημα.

4. Εξέτασε τον εαυτό σου στις ηδονές που παίρνεις από τα φαγητά, τα ποτά, τα ενδύματα, τα χρήματα και τη δόξα, πρώτον αν είναι επικίνδυνες και μπορούν να σε οδηγήσουν στην αμαρτία. Δεύτερον, αν είναι αναμεμιγμένες με τίποτα αθέμιτο και εμποδισμένο από το θείο νόμο. Τρίτον, αν γίνονται από κοινού με παράνομους ανθρώπους, που ή επαινούν το κακό ή μιλούν πάντοτε με αισχρολογίες, ματαιολογίες και χορατάδες, μοιάζοντας, όπως λέει ο προφήτης, με έναν τάφο ανοικτό, που βγάζει μια ανυπόφορο δυσωδία (η καρδία αυτών ματαία, τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών). Τέταρτον, αν στα φαγητά που δεν είναι εμποδισμένα ξοδεύεις όλη σχεδόν την ημέρα, χωρίς την πρέπουσα μετριότητα. Πέμπτον, αν προσηλώνεσαι σ’ αυτά με όλη σου την όρεξη, δίνοντας την καρδιά σου στην απόλαυσή τους και τα εκλαμβάνεις ως σκοπό και όχι ως μέσα (δηλαδή ζεις για να τρως, και όχι τρως για να ζεις), αλλά μόνο για να θεραπεύσεις σε κάθε τι την όρεξή σου, όπως θα έκανε ένας Επίκουρος και ένας Σαρδανάπαλος και όχι όπως πρέπει να κάνει ένας Χριστιανός, ο οποίος ακούει το αλίμονο από τον Κύριο και αν μόνο χορταίνει την κοιλιά του «ουαί οι εμπεπλησμένοι, ότι πεινάσετε» (Λουκ. στ΄ 25).


5. Εξέτασε συνολικά πώς μεταχειρίζεσαι το χρόνο, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα που σου έδωσε ο Κύριος, τόσο πολύτιμο, που μόνο τα περισσεύματα του καιρού, τα οποία εσύ σπαταλάς, θα τα αγόραζε (αν ήταν δυνατόν) μια κολασμένη ψυχή με εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια υπομονής σε όλες τις τιμωρίες. Στοχάσου λοιπόν πως για κάθε πράγμα ορίστηκε ξεχωριστός και αρμόδιος καιρός, όπως λέει ο Σολομώντας «παντί πράγματι εστι καιρός και κρίσις (Εκκλ. η΄ 6) και ο μεν καιρός της παρούσας ζωής είναι και ονομάζεται καιρός εργασίας, καιρός αγώνα και καιρός πολέμου, ο δε της μέλλουσας είναι και ονομάζεται καιρός ανταποδόσεως, καιρός απολαύσεως και καιρός ειρήνης (καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης. Εκκλ. γ΄ 8).

Γι’ αυτό και τώρα στην παρούσα ζωή πρέπει να εργαστείς τις αρετές και τις εντολές του Θεού, τώρα πρέπει να αγωνιστείς κατά των παθών σου και τώρα να πολεμήσεις με τους εχθρούς για να στεφανωθείς στην άλλη ζωή, για να αναπαυθείς και να ειρηνεύσεις και να μη θέλεις να αντιστρέφεις τα πράγματα από την τάξη που διόρισε ο Θεός και να θέλεις να έχεις ανάπαυση και σ’ αυτό τον κόσμο και στον άλλο. Γι’ αυτό μη σπαταλάς σαν ανόητος τον καιρό αυτό, με τον οποίο μπορείς να πραγματευτείς τη σωτηρία σου, σε μια φανερή οκνηρία, η οποία από μόνη της είναι πηγή πολλών κακών, όπως το λέει ο Σειράχ «πολλήν κακίαν εδίδαξεν η αργία» (33:32).

Δεύτερον, εξέτασε αν αντίθετα φορτώνεις τον εαυτό σου με πολλές φροντίδες έργων, που δε σε αφήνουν να θυμάσαι τη σωτηρία σου. Όπως οι πολλοί κόποι των Εβραίων δεν τους έδιναν ευκαιρία να συλλογιστούν για να προσφέρουν θυσία στο Θεό (σχολάζουσι γαρ, διά τούτο κεκράγασι λέγοντες, εγερθώμεν και θύσωμεν τω Θεώ ημών. βαρυνέσθω τα έργα των ανθρώπων τούτων, και μεριμνάτωσαν ταύτα -Εξοδ. ε΄ 8).

Τρίτον, εξέτασε αν τα έργα σου τα κάνεις από αγάπη, ή αν υποχρεώνεσαι από τις καταστάσεις. Γιατί, αν είναι απλώς κοσμικά, τα οποία εσύ μεν τα ονομάζεις πραγματείες και πολύτιμα, οι δε άγιοι τα λένε αργά και χαμένα επειδή δε χρησιμεύουν στο σκοπό της σωτηρίας για τον οποίο μας έβαλε ο Θεός σ’ αυτό τον κόσμο, αν, λέω, είναι τέτοια μίσησέ τα και αποστρέψου τα και μεταχειρίσου μόνο εκείνα τα έργα και τις πράξεις από τις οποίες έχεις να λάβεις μισθό στον ουρανό. «Εκάστου γάρ φησι το έργον οποίον εστι, το πυρ δοκιμάσει, εί τινος το έργον μένει, ό επωκοδόμησε, μισθόν λήψεται» (Α΄ Κορ. γ΄ 13).

Συνεχίζει ο γέροντας Πορφύριος....
Ο μοναχός φαίνεται απόκοσμος και ακοινώνητος για πολλούς. Φαίνεται, ότι κοιτάζει μόνο την ψυχή του, ότι δεν προσφέρει τίποτα στην Εκκλησία, στον κόσμο. Αυτό δεν είναι έτσι. Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία, οφείλεται στον μοναχισμό. Αυτό που μπαίνει στο μοναστήρι και τα δίνει όλα στον Χριστό μπαίνει στην Εκκλησία. Ίσως να πει κάποιος: ''Αυτοί που ζουν μόνοι τους σε μια σπηλιά βοηθούν την Εκκλησία;''. Ναι. Οι σπηλαιώτες βοηθούν την Εκκλησία μυστικά. Ένας που ζει στη σπηλιά μπορεί να μη φτιάχνει δέντρα και κήπους, συγγράματα κι άλλα που βοηθούν στη ζωή ή στην πρόοδο, αλλά εκεί μέσα δημιουργεί κι εξελίσσεται και θεούται. Οι ασκητές μένουν στη σπηλιά, για να μην τους αποσπά κανείς απ' την πνευματική ζωή. Με τη θερμή και καθαρή ζωή τους και κυρίως με την προσευχή τους βοηθούν την Εκκλησία. Θα σας πω κάτι, που θα σας φανεί υπερβολικό. Αλλά, παιδιά μου, θέλω να με πιστεύσετε. Πρόκειται για την προσφορά της προσευχής του μοναχού.
Ακούστε με με προσοχή.
Ας υποθέσομε ότι έχομε επτά ιεροκύρηκες θεολόγους, οι οποίοι είναι άγιοι στη ζωή τους.
Η ρητορεία τους άφθαστη. Ο καθένας έχει την ενορία του, που αποτελείται από δέκα χιλιάδες ενορίτες. Κάθε μέρα ακούνε το λόγο τους εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι. Συγκλονίζονται χιλιάδες που τους ακούνε, μετανοούν, επιστρέφουν στον Χριστό, σώζονται ολόκληρες οικογένειες. Ένας, όμως, μοναχός που δεν τον βλέπει κανείς, καθισμένος σε κάποια σπηλιά, με την ταπεινή του προσευχή επιδρά πολύ περισσότερο. Ένας έναντι επτά έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αυτό βλέπω. Είμαι σίγουρος. Να ποια είναι η σημασία της προσευχής του μοναχού. Είναι στο κελλί του μόνος, αλλά τα κύματα της προσευχής του φθάνουν σ' όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν είναι μακριά. Με την προσευχή ο μοναχός συμμετέχει σ' όλα τα προβλήματα των ανθρώπων και κάνει θαύματα.
(Γέροντος Πορφυρίου, ''Βίος και Λόγοι,


Κύρια γνωρίσματα των αγίων είναι η αγάπη η ταπείνωση η πραότης.Η άποψη πολλών που λένε ότι αυτοί γεννηθήκανε για να γίνουν άγιοι δεν ισχύει.Οι άγιοι ήταν και αυτοί άνθρωποι όχι διαφορετικοί από μας με λάθη,πάθη και αμαρτίες.Αλλά..δεν έμειναν σε αυτά, πάλεψαν, έκαναν αγώνα, έκαναν εγκοπή του θεληματός τους και τήρησαν τις εντολές του Κυρίου.Οι άγιοι δεν έμειναν στην ορθολογία που συχνά πυκνά επικαλούμαστε και εμείς αλλά πέρασαν στο ''ευκολοδύσκολο''στάδιο της ορθοπραξίας..

Άγιοι
Οι αρετές των αγίων έχουν μεγάλη παιδαγωγική αξία.

Να ζηλεύετε την αρετή αυτών των δικαίων ανδρών, την ανεξικακία τους προς εκείνους που τους αδικούσαν, την μακροθυμία τους προς εκείνους που τους έβλαπταν, την υπερβολική τους σωφροσύνη.
Υπάρχει η συνήθεια στους ζωγράφους όταν πρόκειται να ζωγραφίσουν κάποια παρόμοια εικόνα κάποιου, να βάζουν να κάθονται κοντά τους μια και δυο και τρείς ημέρες εκείνους, τους οποίους πρόκειται να ζωγραφίσουν, ώστε, παρατηρώντας συνεχώς την όψη τους, να διατηρήσουν με απόλυτη ακρίβεια τη μορφή τους. Επειδή λοιπόν κι εμείς τώρα πρόκειται να ζωγραφίσουμε, όχι εικόνα σωματικής μορφής, αλλά κάλλος ψυχής και νοητή ομορφιά, και σήμερα στρέφοντας όλοι προς το Δαυίδ την προσοχή, ας αποτυπώσετε την ομορφιά του ενάρετου εκείνου ανθρώπου στις δικές σας ψυχές, όπως και την πραότητα, την ημερότητα, τη μεγαλοψυχία και όλη την άλλη αρετή του.

Γιατί άν οι εικόνες του σώματος φέρνουν κάποια παρηγοριά σε εκείνους που τις βλέπουν, πολύ περισσότερο οι εικόνες της ψυχής. Την πνευματική εικόνα τίποτε δεν σε εμποδίζει να την μεταφέρεις όπου θέλεις. Αφού λοιπόν την εναποθέσεις στο άδυτο θησαυροφυλάκιο της διανοίας σου, οπουδήποτε κι αν βρίσκεσαι θα μπορείς να την ατενίζεις συνεχώς και να καρπώνεσαι μεγάλη ωφέλεια απ΄αυτή.
Οι αρετές των αγίων, αν θέλουμε να προσέχουμε, μπορούν να μας παρέχουν τόσο μεγάλη ωφέλεια, ώστε να διεγείρουν κι εμας να αποκτήσουμε τον ίδιο με εκείνους ζήλο.
Αυτό ακριβώς κάνουν όλοι οι άγιοι, οταν τους συμβεί κάτι το καλό, προσκαλούν να λάβουν μέρος στη δοξολογία του Θεού, όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και ολόκληρη την δημιουργία. Γιατί τίποτε δεν είναι τοσο σπουδαίο για το Θεό, όσο το να είμαστε ευγνώμονες, και όχι μονο κατα τον καιρό της ευημερίας, αλλά και όταν τα πράγματα είναι αντίθετα. Αυτό προ πάντων είναι θυσία, αυτό είναι η μεγαλύτερη προσφορά. Έτσι ο Ιώβ αναγνωριζόταν απο τον Θεό, έτσι ο Παύλος, έτσι ο Ιακώβ, έτσι ο καθένας απο τους δικαίους, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την ευχαριστία του προς το Θεό, προ πάντων στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις.

Διδάσκουν την ταπείνωση
Τέτοιοι είναι όλοι οι άγιοι, όταν απολαύσουν μεγαλύτερη τιμή, τότε ταπεινώνονται περισσότερο.
Τέτοια είναι η συνήθεια των αγίων, αν διαπράξουν κάποιο κακό το γνωστοποιούν δημόσια και κάθε μέρα θρηνούν και το κάνουν σε όλους ολοφάνερο. Άν αντίθετα πράξουν κάτι γεναίο και μεγάλο, το κρύβουν και το λησμονούν.

Προσεύχονται για όλους
Οι άγιοι δεν φροντίζουν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά σαν να είναι η οικουμένη ενα σπίτι και το πλήθος των ανθρώπων ενα σώμα, ετσι παρακαλούν τον Θεό για όλους.
Οι άγιοι είναι παρα πολυ ήπιοι και φιλάνθρωποι και προς τους συγγενείς τους και προς τους ξένους, και την ημερότητα τους αυτη τη δείχνουν ακόμη και στα άλογα ζώα. Γι΄ αυτό και κάποιος σοφός έλεγε " ο δίκαιος άνθρωπος δείχνει ευσπλαχνία και προς τα ζώα του". Εάν λοιπόν ευσπλαχνίζεται τα ζώα του, δεν είναι φυσικό να ευσπλαχνίζεται πολύ περισσότερο τους ανθρώπους?
Οι δίκαιοι και οι άγιοι είναι φιλόστοργοι και γεμάτοι αγάπη και με ευκολία θα προτιμούσαν να υποφέρουν τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των άλλων.

Είναι λιμάνια γαλήνης
Να επισκέπτεσαι με σκοπό να διδαχθείς αγίους άνδρες, που ζούν μόνιμα στις ερημιές. Είναι λιμάνι γεμάτο γαλήνη. Είναι σαν τους φάρους που τοποθετημένοι στην είσοδο των λιμανιών φωτίζουν απο ψηλά εκείνους που έρχονται απο μακριά και προσελκύουν όλους ανεξαιρέτως προς τη δική τους γαλήνη, μη αφήνοντας να ναυαγήσουν εκείνους που προσβλέπουν σ΄αυτούς, μη αφήνοντας να ζούν στο σκοτάδι εκείνους που έχουν στραμμένα προς τα εκεί τα βλέμματα τους. Πήγαινε στις σκηνές των αγίων, όταν καταφεύγεις σε μοναστήρι αγίου ανθρώπου, είναι σαν να πηγαίνεις απο την γή στον ουρανό. Δέν βλέπεις εκεί όσα βλέπεις στο σπίτι, είναι απο όλα καθαρός ο τόπος εκείνος, επικρατεί πολλή σιγή και ησυχία, δεν υπάρχει εκεί το δικό μου και το δικό σου. Αν μείνεις εκεί και μια μόνο ημέρα ή και δεύτερη, τότε θα αισθανθείς περισσότερο την πνευματική αγαλλίαση.
Ο άγιος είναι ήμερος, πράος, πενθεί, θρηνεί για τις δικές του αμαρτίες και των άλλων. Εκείνος επομένως που λέει ανόητα αστεία δεν είναι άγιος. " Ο τοίνυν τα ευτράπελα λέγων, ουχ άγιος "
Οι άγιοι εχουν την ψυχική δύναμη να δαμάζουν τα πάθη. Πρίν πέσουν ( στην αμαρτία ) σηκώνονται, αναχαιτίζουν τον εαυτό τους, επειδή είναι νηφάλιοι και διαρκώς επαγρυπνούν.
Γνώρισμα των αγίων να δοξολογούν για όλα τον Θεό.
Προ πάντων αυτό είναι το γνώρισμα των δικαίων, το να ευχαριστούν διαρκώς και για όλα τον Θεό.

Οι άγιοι φροντίζουν για όλους χωρίς διακρίσεις.

Αν δούμε εναν κοσμικό άνθρωπο σε δύσκολη θέση, ας του απλώνουμε χέρι βοηθείας. Ας μην ενδιαφερόμαστε μόνο για όσους ζουν στα βουνά. Όχι οταν δούμε μοναχό στη φυλακή, τότε να τον επισκεπτόμαστε, και όταν δούμε εναν κοσμικό να μην τον επισκεπτόμαστε. Αδελφός μας είναι και αυτός.

Οι άγιοι είναι οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων
Πραγματικά δεν υπάρχει κανείς πιο ευτυχισμένος, απο εκείνον που απολαμβάνει την εύνοια του Θεού.


Οι άγιοι μάχονται για την αλήθεια και όχι για προσωπικά θέματα


Αυτό προ πάντων είναι δείγμα ψυχής που ξέρει να φιλοσοφεί, για όσα δυσάρεστα κάνουν σ΄αυτή να μην αμύνεται, για εκείνα όμως που γίνονται εναντίον του Θεού να επιτίθεται με οξύτητα. Πολλοί κάνουν τα αντίθετα απο αυτά, δηλαδή τα όσα γίνονται εναντίον του Θεού τα παραβλέπουν, ενω τα όσα γίνονται σ΄αυτούς τα εκδικούνται με μεγάλη οξύτητα. Οι άγιοι όμως δεν ενεργούσαν έτσι, αλλά ησαν φοβεροί τιμωροί των όσων γίνονταν εναντίον του Θεού, ενω παρέβλεπαν τα όσα γίνονταν εναντίον τους.

Ένας ενάρετος μπορεί να σώσει πολλούς

Απο την αρετή λοιπόν του ενός επωφελούνται και απολαμβάνουν και πολλοί απο τους πονηρούς. Με την κακία όμως των πολλών δεν συμβαίνει το ίδιο, και ένας μόνο δηλαδή ενάρετος να ζεί ανάμεσα σε πολλούς κακούς δε διαφθείρεται και δεν καταστρέφεται μαζί τους. Αλλά ένας μόνο άνθρωπος που ζεί ορθά μπορεί να σώσει απο την οργή του Θεού ολόκληρο πλήθος, ενω μια ολόκληρη διεφθαρμένη πόλη δεν έχει την δύναμη να παρασύρει στην δική της ανήθικη ζωή και στην τιμωρία που την ακολουθεί ούτε να υποτάξει αυτόν που ζεί ενάρετα. Και αυτό φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Νώε, ενώ δηλαδή όλοι καταστράφηκαν, αυτός ηταν ο μόνος που σώθηκε ( και απο την διαφθορά και απο τον κατακλεισμό).
Τους αγίους αυτούς άνδρες δεν τους θαυμάζουμε για τα θαύματα που επετέλεσαν, γιατί αυτά οφείλονται εξ ολοκλήρου στη δύναμη του Θεού, αλλά τους θαυμάζουμε γιατί παρουσίασαν αγγελική ζωή. Και η ζωή αυτή είναι καρπός και της ενισχύσεως του Θεού και της δικής τους προθυμίας.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΣΤΟΥΣ ΛΕΙΨΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΚΡΙΝΟΥΣ

Για τη μοναδικότητά της ξεχωρίζει η Παναγία του Χάρου στους Λειψούς. Είναι η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο το όνομά της, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ευλογεί το πεντάμορφο νησί.
Η Παναγία του Χάρου πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι ο νεκρός Χριστός στον σταυρό του μαρτυρίου και ο Χάρος σχετίζονται μεταξύ τους εννοιολογικά. Το μοναστήρι της Παναγίας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το βασικό οικισμό των Λειψών. Τόσο το εξωμονάστηρο, όσο και η εικόνα χρονολογούνται από το 1600 μ.Χ., όταν έφτασαν στο νησί δύο μοναχοί από την Πάτμο. Η Παναγία του Χάρου γιορτάζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) και στους Λειψούς στήνεται μεγάλο πανηγύρι.

ένα συνεχόμενο θαύμα Βρισκόμαστε στα 1600 μ.Χ. Μοναχοί από την Ιερή Μονή της Πάτμου φτάνουν στη Λειψώ της Δωδεκανήσου και χτίζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το Χωριό το εξωμονάστηρο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ».
Ο Ναός είναι τρισυπόστατος, χτισμένος σε ρυθμό βυζαντινό. Τον διακρίνει ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι' αυτό αισθητοποιούν μια ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή.
Το διάβα των αιώνων άφησε ανέπαφη την εκκλησία, ενώ ερήμωσε τα γύρω κελιά των μοναχών. Μα σεβάστηκε το ιερό κειμήλιό τους, την πρωτότυπη και θαυματουργική εικόνα της "Παναγίας του Χάρου".
Πρωτοτυπία στην εικόνα δίνει το γεγονός ότι η Παναγία ιστορείται να κρατά το Χριστό όχι ως βρέφος, αλλά κρεμάμενο νεκρό στο Σταυρό του μαρτυρίου. Και επειδή οι έννοιες νεκρός και Χάρος σχετίζονται, η εικόνα, και γενικότερα η εκκλησία, ονομάστηκε «Παναγία του Χάρου».
Πλήθος προσκυνητών έρχονται στις 23 Αυγούστου, για να κλίνουν το γόνυ μπροστά στην εικόνα του θαύματος με το ακόλουθο ιστορικό:
Τον Απρίλιο του 1943 η ευσέβεια μιας κοπέλας τοποθέτησε στην εικόνα άσπρους κρίνους. Αυτοί ξεράθηκαν, όπως ήταν φυσικό. Μα ξαφνικά τον Ιούλιο οι αποξηραμένοι κρίνοι άρχισαν παράδοξα να αποκτούν χυμούς και μάλιστα όσο πλησίαζε η γιορτή της 23ης Αυγούστου έφτασαν να βγάζουν μπουμπούκια μοσκομύριστα, ολοκληρωμένα την ημέρα του Πανηγυριού της.
Το θαύμα αυτό πραγματοποιείται από τότε μέχρι σήμερα. Και προσφέρεται ως ευλογία της Παναγίας του Χάρου σε κάθε προσκυνήτρια ψυχή, αλλά συγχρόνως και ως «σημείον αντιλεγόμενον» για τους άπιστους που, ενώ «θέτουν τον δάκτυλον επί των τύπων των ...κρίνων», πασχίζουν να το εξηγήσουν με λογικοφανείς ερμηνείες, γεννημένες από τη θολοκουλτούρα τους.
Κι όμως η "Παναγία του Χάρου" είτε για χάρη των πιστών της είτε για προβληματισμό των απίστων συνεχίζει το θαύμα της. Και μας καλεί όλους να πυκνώσουμε με την παρουσία μας τη στρατιά των πανηγυριωτών και να οδεύσουμε σ' αυτήν, για να αποθέσουμε τις ελπίδες μας και τους οραματισμούς μας.

Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Την σεπτήν σου Εικόνα προσκυνούμεν Πανύμνητε, η του χάρου τη κλήσει προσφυώς επικέκληται. εν ταύτη γαρ τα κρίνα χλοερά, ορώντες μετά χρόνου παρολκήν, ανυμνούμεν σου την χάριν πανευλαβώς, Παρθένε ανακράζοντες. δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τοις θαυμασίοις σου, δόξα τη προς ημάς σου προμηθεία Άχραντε.

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.
Εν Λειψώ προστρέχοντες την σην εικόνα την του Χάρου Δέσποινα, περιπτυσσόμεθα πιστώς, την ευωδίαν καρπουμένοι, των εν αυτή θείων κρίνων υμνούντες σε.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ Έχει την εικόνα σου την σεπτήν η Λειψώ, Παρθένε, ως θησαύρισμα ιερόν, ήτις παρά πάντων, ωνόμασται του Χάρου, χαράν και ευφροσύνην πάσι παρέχουσαν.

Πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών. Θα αναστηθούν, σίγουρα, μια μέρα οι νεκροί.
Όταν λέμε ανάσταση, εννοούμε βέβαια την ανάσταση των σωμάτων. Ανάσταση σημαίνει το ξαναζωντάνεμα αυτού που έχει καταρρεύσει. Γιατί, πώς θα μπορούσαμε να μιλάμε για ανάσταση ψυχών, αφού οι ψυχές είναι αθάνατες;
Αν εννοούμε ως θάνατο το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, τότε ανάσταση είναι ασφαλώς η επανένωση της ψυχής και του σώματος. Ως ανάσταση εννοούμε την αναδημιουργία και ανακαίνιση της ζωντανής ύπαρξης, που είχε πριν διαλυθεί στα στοιχεία που την αποτελούσαν και αναδημιουργήθηκε.

Το σώμα λοιπόν, που έχει με το θάνατο καταστραφεί και διαλυθεί, αυτό το ίδιο θα αναστηθεί άφθαρτο. Έχει τη δύναμη οπωσδήποτε ο Θεός να αποφασίσει να αναστήσει το διαλυμένο σώμα. Εκείνος που αρχικά το είχε δημιουργήσει από της γης το χώμα, τώρα που αυτό έχει διαλυθεί και έχει ξαναγυρίσει στη γη, από την οποία το είχε πριν πάρει ο Δημιουργός του.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε κι εμείς ας φάμε και ας πιούμε, ας ζήσουμε τη ζωή μας μέσα στις απολαύσεις και τις ηδονές.


Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε σε τί θα διέφερε άραγε ο άνθρωπος από τα ζώα; Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε θα πρέπει να μακαρίζουμε τα ζώα που ζουν έξω στη φύση, χωρίς να γεύονται καμιά θλίψη.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, τότε ασφαλώς, ούτε Θεός υπάρχει, ούτε Θεία Πρόνοια. Τότε όλα πηγαίνουν κι έρχονται, έτσι στην τύχη.
Δέστε, βλέπουμε ολόγυρα μας πολλούς δίκαιους και ενάρετους ανθρώπους να είναι φτωχοί και να αδικούνται, μη βρίσκοντας από πουθενά βοήθεια σ’ αυτή τη ζωή. Αντίθετα. παρατηρούμε τους αμαρτωλούς και τους άδικους να περνάνε πολύ καλά, μέσα στον πλούτο και μέσα σε κάθε είδους απόλαυση. Ας μού πείτε τώρα όμως, ποιός λογικός άνθρωπος θα το θεωρούσε αυτό απόφαση δίκαιου Κριτή ή σοφής Πρόνοιας για τον άνθρωπο;
Θα γίνει λοιπόν σίγουρα, θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και θα δώσει τον μισθό που αξίζουν όσοι κάνουν υπομονή και τηρούν το θέλημά Του.
Αν η ψυχή βέβαια, έχει αγωνιστεί σ’ αυτή τη ζωή μόνη της, για την άσκηση της αρετής, μόνο αυτή και θα στεφανώσει. Αν μόνο αυτή αναμείχθηκε στις εφήμερες απολαύσεις, τότε δίκαια και μόνη της θα τιμωρηθεί. Επειδή όμως η ψυχή δεν επιδόθηκε ούτε στην άσκηση της αρετής, ούτε στη βίωση της κακίας μόνη της, χωρίς το σώμα, θα απολαύσουν δίκαια και τα δύο μαζί τήν αμοιβή για τα έργα τους.
Και η Αγία Γραφή, επίσης, μας βεβαιώνει ότι θα γίνει η ανάσταση των σωμάτων. Μετά τον κατακλυσμό είπε ο Θεός στον Νώε: «Σας τα έχω χαρίσει όλα, όπως σας έχω δώσει το χλωρό χορτάρι. Μόνο δεν θα τρώτε κρέας ζωντανό, δηλαδή το αίμα του. Αλλά και το δικό σας αίμα. που είναι η ζωή σας, θα το ζητήσω πίσω. Θα το ζητήσω από κάθε ζώο και από κάθε άνθρωπο. Για κάθε άνθρωπο. θα ζητήσω τη ζωή του από τον συνάνθρωπό του». Πώς λοιπόν θα ζητήσει απολογία ο Θεός για το αίμα του ανθρώπου από τα άγρια θηρία; Δεν σημαίνει άραγε αυτό, ότι θα αναστήσει τα σώματα των ανθρώπων που πεθαίνουν; Γιατί, ασφαλώς, δεν θα πεθαίνουν μόνο τα θηρία, αντί για τον άνθρωπο που έχουν φάει.
Ο Μωϋσής πάλι λέει: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ. Δεν είναι ο Θεός. Θεός νεκρών». Δεν είναι δηλαδή Θεός αυτών που έχουν πεθάνει και δεν υπάρχουν πια, αλλά Θεός των ζωντανών. Αυτών που τώρα οι ψυχές τους βρίσκονται στα χέρια Του, αλλά και που τα σώματά τους θα ζήσουν, μετά την ανάσταση των νεκρών.
Ο θεοπάτορας Δαυίδ λέει επίσης προς τον Θεό: «Θα αποσύρεις το πνεύμα τους και θα αφανισθούν και θα γυρίσουν πίσω στο χώμα απ’ το οποίο πλάστηκαν». Εδώ ακριβώς ο Προφήτης αναφέρεται στα σώματα. Μετά προσθέτει: «Θα ξαναστείλεις και θα ξεχύσεις πάνω τους το Πνεύμα σου και θα ξανακτιστούν και θα ανακαινίσεις το πρόσωπο της γης».
Ο Προφήτης Ησαΐας επίσης λέει: «θα αναστηθούν οι νεκροί και θα σηκωθούν όσοι βρίσκονται στα μνήματα». Είναι βέβαια, ολοφάνερο ότι στα μνήματα δεν βάζουμε τις ψυχές, αλλά τα σώματα.
Ο μακάριος Προφήτης Ιεζεκιήλ γράφει: «Και καθώς προφήτευα, έγινε ξαφνικά σεισμός, και έφερε μπροστά μου τα οστά ένα προς ένα. καθένα συναρμολογημένο με το διπλανό του. Και ξαφνικά βλέπω να τα ζώνουν νεύρα και να αναφύονται σάρκες, οι οποίες τα περιέβαλαν όλα και οι σάρκες περιβλήθηκαν από δέρμα». Μετά διδάσκει πως με Θείο πρόσταγμα γύρισαν πάλι στα σώματα οι ψυχές τους.
Ο Προφήτης Δανιήλ επίσης λέει: «Εκείνο τον καιρό θα παρουσιασθεί ο Μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ, εκείνος που προστατεύει το λαό σου. Τότε θα είναι εποχή θλίψης, θλίψη που δεν θα έχει ξανασυμβεί από τότε που ήρθε ο άνθρωπος στη γη, μέχρι εκείνη την ημέρα. Εκείνο τον καιρό θα σωθεί ο λαός μου και καθένας που είναι γραμμένος στο βιβλίο της ζωής. Και πολλοί από εκείνους που κοιμούνται στο χώμα της γης θα αναστηθούν. Άλλοι από αυτούς θα ζήσουν αιώνια κι άλλοι θα αναστηθούν. για να ντραπούν για τα έργα τους και να καταισχυνθούν. Οι συνετοί όμως θα λάμψουν σαν το λαμπρό στερέωμα, κι όσοι βοήθησαν πολλούς, για να κρατήσουν την πίστη τους, θα λάμψουν σαν τα αστέρια, αιώνια». Λέγοντας λοιπόν ο Προφήτης «πολλοί απ’ όσους κοιμούνται στα χώματα της γης θ’ αναστηθούν», είναι ολοφάνερο ότι κηρύττει την ανάσταση των σωμάτων. Γιατί, αναμφίβολα, κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι οι ψυχές κοιμούνται στα χώματα της γης.
Ο Κύριος μας όμως. στα ιερά Ευαγγέλια, μίλησε ξεκάθαρα για την ανάσταση των νεκρών. Εκείνος μας είπε: «Θα ακούσουν όσοι βρίσκονται στα μνήματα τη φωνή του Υιού του Θεού. κι εκείνοι που έχουν ζήσει ενάρετα, θ’ αναστηθούν για να ζήσουν αιώνια, εκείνοι όμως που έζησαν στην αμαρτία θα αναστηθούν για να κριθούν για όσα έχουν κάνει». Και σίγουρα, δεν θα βρισκόταν ποτέ άνθρωπος με μυαλό, που να έλεγε ότι οι ψυχές κοιμούνται στα μνήματα.
Ο Κύριος βέβαια δεν μας αποκάλυψε τα σχετικά με την ανάσταση των σωμάτων, μονάχα με τη διδασκαλία Του, αλλά και με τα θαύματα που έκανε.
Πρώτα-πρώτα ας αναφέρουμε την ανάσταση του Λαζάρου, που ήταν τέσσερις ημέρες πεθαμένος και που είχε αρχίσει να αποσυντίθεται και να μυρίζει. Ανέστησε δηλαδή ο Κύριος, όχι μονάχα ψυχή χωρίς σώμα. αλλά το ίδιο το σώμα που είχε ήδη αποσυντεθεί. Γιατί, πώς θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι αναστήθηκε ο Λάζαρος και ξαναγύρισε στη ζωή, αν δεν τον αναγνώριζε κανείς από τα γνωστά χαρακτηριστικά του προσώπου του;
Ο Κύριος όμως ανέστησε τον Λάζαρο, αν και επρόκειτο ο Λάζαρος να ξαναπεθάνει, για να φανερώσει τη θεότητά Του και για να μας βεβαιώσει επίσης για τη δική Ταυ. αλλά και για τη δική μας ανάσταση. Ο ίδιος ο Κύριος έγινε απαρχή1 της τελικής ανάστασης. Εκείνος που ως Θεός δεν θα γνωρίσει ποτέ το θάνατο. Γι’ αυτό και ο θειος απόστολος Παύλος έλεγε: «Αν δεν θα αναστηθούν οι νεκροί, τότε, ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί. Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε είναι ψευδής και ματαία η πίστη μας. Και συνεπώς, ακόμα είμαστε βουτηγμένοι στις αμαρτίες μας». Και πάλι λέει: «Τώρα ο Χριστός έχει αναστηθεί και αυτή η Ανάστασή Του μας βεβαιώνει ότι θα ακολουθήσει στη συνέχεια και των νεκρών ανθρώπων η ανάσταση». Επίσης λέει: «Ο Χριστός είναι ο πρώτος που αναστήθηκε». Και στην προς θεσσαλο­νικείς Επιστολή του πάλι λέει: «Αν πιστεύουμε ότι πράγματι ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός. εκείνους που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού Χριστό, θα τους αναστήσει μαζί Του». Είπε «έτσι», δηλαδή όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός.
Είναι, βέβαια, ολοφάνερο ότι η ανάσταση του Κυρίου ήταν ένωση της ψυχής με το σώμα. το οποίο παρέμεινε άφθαρτο (γιατί αυτά είχαν με το θάνατο χωρίσει). Εκείνος από πριν είχε πει: «Λύσατε το ναό τούτο, και σε τρείς ημέρες θα τον οικοδομήσω». Και μάρτυρας αξιόπιστος αυτής της αλήθειας είναι το ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο μας βεβαιώνει ότι ο Κύριος μιλούσε για το δικό Του σώμα. « Ψηλαψήστε με και δέστε», είπε ο Κύριος στους Μαθητές του, οι οποίοι νόμιζαν ότι βλέπουν «φάντασμα». « Εγώ είμαι», τους λέει. «δεν έχω αλλάξει. Γιατί το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά. όπως βλέπετε εμένα να έχω». «Και αφού είπε αυτό τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του» και τα έδωσε στον Θωμά για να τα ψηλαφήσει. Δεν είναι άραγε αυτά αρκετά, για να σε βεβαιώσουν για την ανάσταση των νεκρών σωμάτων;
Ο απόστολος Παύλος επίσης λέει: «Πρέπει το φθαρτό αυτό σώμα να ενδυθεί την αφθαρσία και το θνητό σκήνωμα να ενδυθεί την αθανασία». Και αλλού πάλι λέει: «Σπείρεται φθαρμένο και ανασταίνεται άφθαρτο. Σπείρεται γεμάτο αρρώστιες και ανασταίνεται δυνατό. Σπείρεται άδοξο και ανασταίνεται δοξασμένο. Σπείρε­ται σώμα ψυχικό» -εννοεί δηλαδή υλικό και θνητό- «και ανασταίνεται σώμα πνευματικό». Ανασταίνεται δηλαδή και είναι όμοιο με το σώμα του Χριστού, μετά την Ανάσταση. Σαν το σώμα Εκείνου που περνάει μέσα με τις πόρτες κλειστές και σφραγισμένες. Σώμα που δεν κουράζεται, που δεν έχει ανάγκη από τροφή, από ύπνο και νερό. Γιατί θα είναι, λέει ο Κύριος, «όπως οι Άγγελοι του Θεού». Σ’ αυτά τα σώματα τα αναστημένα, δεν θάχει πια θέση ο γάμος, ούτε η τεκνογονία. Λέει λοιπόν, ο θείος απόστολος Παύλος: « Το δικό μας πολίτευμα βρίσκεται στον ουρανό, απ’ όπου περιμένουμε και τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, ο οποίος θα μετασχηματίσει το ταπεινό και άσημο σώμα μας, ώστε αυτό να γίνει όμοιο με το δικό του δοξασμένο σώμα». Με αυτό που λέει, βέβαια, δεν εννοεί το μετασχηματισμό του σώματος σε άλλη μορφή -μη βλασφημείς λέγοντας κάτι τέτοιο- αλλά εννοεί, ασφαλώς, τη μεταβολή του σώματος από τη φθορά ατών αφθαρσία.
Ίσως όμως ρωτήσει κανείς: Πώς θα αναστηθούν οι νεκροί; Απαντώ αμέσως: Τί απιστία είναι αυτή; Τί ανοησία; Εκείνος που, με μόνη τη θέλησή Του. μετέβαλε το χώμα σε σώμα. Εκείνος που έδωσε την προσταγή να μεγαλώσει μια σταγόνα σπέρματος, μέσα στη μήτρα, και να δημιουργηθεί έτσι αυτό το πολύμορφο και πολυποίκιλο όργανο του σώματος, δεν θα μπορέσει άραγε να αναστήσει, με μόνη τη θέλησή Του, πολύ πιό εύκολα, το σώμα που είναι ήδη δημιουργημένο και διαλυμένο;
«Και με ποιό σώμα», λέει. «θα αναστηθούν»; «Ανόητε άνθρωπε», αν δεν σ’ αφήνει η πώρωσή σου να πιστεύεις στα λόγια του Θεού, τουλάχιστον, πίστεψε στα έργα Του. «Γιατί δεν φυτρώνει εκείνο που εσύ σπέρνεις, αν πρώτα δεν πεθάνει. Κι εκείνο που σπέρνεις δεν είναι ασφαλώς εκείνο που θα φυτρώσει, αλλά σπέρνεις γυμνό σπόρο σιταριού ή κάποιου άλλου φυτού. Ο Θεός όμως θέλησε και δίνει, μετά την ανάσταση, το ίδιο σώμα και σε κάθε σπέρμα, το δικό του σώμα».
Κοίταξε λοιπόν, ότι οι σπόροι θάβονται μέσα στα αυλάκια του χωραφιού, σαν σε τάφο. Ποιός άραγε έβαλε μέσα τους ρίζες, φύλλα, καλάμια, στάχυα και αραχνοΰφαντα «άγανα»; Δεν το έκανε αυτό ο Δημιουργός του Σύμπαντος; Δεν το ‘κανε η εντολή Εκείνου που τα δημιούργησε όλα;
Έτσι λοιπόν θα γίνει και η ανάσταση των νεκρών. Αυτό να πιστεύεις. Θα γίνουν όλα με το θείο θέλημα και μ’ ένα μόνο νεύμα Του. Γιατί Εκείνος έχει συνεργό στο θέλημά Του και τη δύναμη.
Θα αναστηθούμε λοιπόν, και θα ενωθούν οι ψυχές με τα σώματα. Αυτά θα ανακαινιστούν και δεν θα φθείρονται πλέον. Θα αναστηθούμε και θα παρουσιασθούμε όλοι μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού. Τότε θα παραδοθεί ο διάβολος και οι δαίμονές του και μαζί και ο δικός του άνθρωπος, δηλαδή ο Αντίχριστος, Τότε θα πορευθούν όλοι οι ασεβείς και οι αμαρτωλοί «στην άσβεστη κι αιώνια φωτιά», σε φωτιά όχι υλική σαν αυτή πού έχουμε σ’ αυτή τη ζωή, αλλά σ’ εκείνη τη φωτιά που μόνο ο Θεός γνωρίζει.
Οι ενάρετοι όμως, που εργάστηκαν το αγαθό θέλημα του Θεού, θα λάμψουν σαν τον ήλιο. Οι δίκαιοι θα πορευτούν να ζήσουν, μαζί με τους ‘Αγγέλους, στην αιώνια ζωή. Θα ζήσουν αιώνια μαζί με τον Κύριο μας. τον οποίο θα βλέπουν και ο οποίος θα τους έχει κοντά Του αιώνια. Εκεί θα απολαμβάνουν την ατέλειωτη χαρά, που Εκείνος χαρίζει, καθώς θα Τον υμνούν ακατάπαυστα, μαζί με τον Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα, στους απέραντους αιώνες. Αμήν.
(«Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών.-Η ανάσταση των νεκρών κατά τους Πατέρες»,
(Ιωάννου Δαμασκηνού)
εκδ. Ετοιμασία, Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Καρέας)



Zούμε σε αναστάσιμη περίοδο και όλα μοιάζουν διαφορετικά.Αυτοί που πιστεύουν την ανάσταση του Κυρίου πολύ εύκολα θα εμπεδώσουν και θα θαυμάσουν την παρακάτω αληθινή ιστορία από τον βίο των 7 παίδων από την Εφεσσο.
Οι άγιοι επτά Παίδες, Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ιωάννης και Κωνσταντίνος, έζησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Οι νέοι αυτοί, μόλις βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία και ύστερα από συνετή σκέψη και εκτίμηση, μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς και μπήκαν και κρύφτηκαν μέσα σε ένα σπήλαιο. Εκεί, αφού προσευχήθηκαν να λυθούν από τα δεσμά του σώματος και να μην παραδοθούν στον αυτοκράτορα Δέκιο, παρέδωσαν τις ψυχές τους στο Θεό. Ο Αυτοκράτορας δε, όταν επέστρεψε στην Έφεσο, τους αναζήτησε, για να τους αναγκάσει να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα.
Μόλις όμως έμαθε ότι εκείνοι είχαν πεθάνει στο σπήλαιο, πρόσταξε και έφραξαν με μανδρότοιχο το στόμιο του σπηλαίου αυτού.

Έκτοτε λοιπόν πέρασαν εκατόν ενενήντα τέσσερα έτη και φτάνουμε μέχρι το τριακοστό όγδοο έτος της βασιλείας του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού (408-450 μ.Χ.), ήτοι μέχρι το έτος 446 μ.Χ. Τότε εμφανίστηκε στους κόλπους του Χριστιανισμού μια αίρεση, η οποία δε δεχόταν το δόγμα της αναστάσεως των νεκρών. Η αίρεση αυτή, στην οποία είχαν προσχωρήσει και μερικοί επίσκοποι, προκαλούσε μεγάλη αναταραχή και αναστάτωση στην Εκκλησία. Ο δε Αυτοκράτορας, βλέποντας την αναστάτωση αυτή της Εκκλησίας του Θεού, δεν ήξερε τι να κάνει. Όμως δεν απελπίστηκε, αλλά, αφού φόρεσε έναν τρίχινο σάκο και κάθισε κατά γης, θρηνούσε και παρακαλούσε το Θεό να του φανερώσει τον τρόπο διάλυσης της αίρεσης.

Ο Κύριος λοιπόν δεν παρέβλεψε τα δάκρυα του Αυτοκράτορα και ικανοποίησε το αίτημά του με τον ακόλουθο τρόπο: Ο κύριος του όρους, στο οποίο βρισκόταν το σπήλαιο των αγίων επτά Παίδων, θέλησε κατά τον καιρό εκείνο να χτίσει μαντρί για το ποίμνιό του. Έτσι λοιπόν, παίρνοντας επί δύο ημέρες πέτρες από τον μανδρότοιχο του σπηλαίου, για να οικοδομήσει το μαντρί του, ανοίχτηκε το στόμιο του σπηλαίου αυτού. Τότε ακριβώς, με προσταγή του Θεού, αναστήθηκαν οι άγιοι επτά Παίδες, που είχαν πεθάνει μέσα στο σπήλαιο αυτό, και συνομιλούσαν μεταξύ τους, σαν να είχαν κοιμηθεί την προηγούμενη ημέρα. Τα σώματά τους δε δεν είχαν αλλοιωθεί στο παραμικρό και τα ενδύματά τους δεν είχαν φθαρεί ούτε σαπίσει από την υγρασία του σπηλαίου, αν και είχαν περάσει εκατόν ενενήντα τέσσερα χρόνια.

Μετά την ανάστασή τους οι άγιοι επτά Παίδες είχαν έντονο στη μνήμη τους το γεγονός ότι ο Δέκιος ζητούσε να τους τιμωρήσει και περί αυτού ακριβώς συνομιλούσαν μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, ο Μαξιμιλιανός έλεγε προς τους άλλους: “Και αν συλληφθούμε, αδελφοί, ας σταθούμε γενναίοι και να μην προδώσουμε την ευγένεια της πίστης μας. Εσύ δε, αδελφέ Ιάμβλιχε, πήγαινε να αγοράσεις άρτους, πλην όμως περισσότερους. Γιατί χθες το βράδυ έφερες λίγους, και κοιμηθήκαμε σχεδόν πεινασμένοι. Επιπλέον προσπάθησε να μάθεις τι σκέφτεται για εμάς ο Δέκιος”.

Όταν λοιπόν ο Ιάμβλιχος πήγε στην πόλη, είδε στην πύλη το σημείο του Σταυρού. Το γεγονός αυτό του προκάλεσε έκπληξη και θαυμασμό. Βλέποντας δε το Σταυρό και σε άλλους τόπους, καθώς επίσης και τα κτίρια να διαφέρουν από εκείνα που ήξερε και τους ανθρώπους επίσης κάπως διαφορετικούς, νόμισε ότι βλέπει όραμα ή ότι περιέπεσε σε έκσταση. Πήγε όμως στους αρτοπώλες, πήρε τους απαραίτητους άρτους και, αφού έδωσε τα χρήματα που έπρεπε, έσπευδε να επιστρέψει στο σπήλαιο. Ενώ λοιπόν ετοιμαζόταν να φύγει, είδε τους αρτοπώλες να δείχνουν ο ένας στον άλλο το ασημένιο νόμισμα, να κοιτάζουν προς αυτόν και να λένε ότι αυτός βρήκε κάποιο θησαυρό, αφού το νόμισμα που τους έδωσε για τους άρτους είχε στην επιφάνειά του τυπωμένη την εικόνα του αυτοκράτορα Δεκίου, ο οποίος είχε πεθάνει προ πολλού (πριν από 194 χρόνια).

Μετά από το γεγονός αυτό ο Ιάμβλιχος τρόμαξε πολύ και έμεινε άφωνος, νομίζοντας ότι αυτοί τον αναγνώρισαν και θα τον συνελάμβαναν για να τον παραδώσουν στον αυτοκράτορα Δέκιο. Έπεσε λοιπόν στα πόδια τους και τους παρακαλούσε λέγοντας: “Σας παρακαλώ, κύριοί μου, έχετε στα χέρια σας το αργύριό μου, πάρτε πίσω και τους άρτους σας. Μόνο αφήστε με να φύγω”. Οι αρτοπώλες τού απάντησαν: “Δείξε μας το θησαυρό που βρήκες και δώσε και σ’ εμάς μερίδιο απ’ αυτόν. Αλλιώς σε παραδίνουμε στο θάνατο”. Και συγχρόνως με τα λόγια αυτά του πέρασαν αλυσίδα στο λαιμό και τον έσυραν στη λεωφόρο (στον κεντρικό και μεγάλο δρόμο της πόλης). Εν συνεχεία τον οδήγησαν στον ανθύπατο προς ανάκριση. Εκείνος, μόλις τον είδε, του είπε: “Πες μας, νέε, πώς βρήκες το θησαυρό, πόσος είναι και πού βρίσκεται”. Ο Άγιος τού απάντησε: “Εγώ δε βρήκα ποτέ κανένα θησαυρό. Το νόμισμα που έδωσα στους αρτοπώλες το είχα από τους γονείς μου. Δεν ξέρω λοιπόν τι συμβαίνει με μένα τώρα”. Ο ανθύπατος τότε τον ρώτησε: “Από ποια πόλη είσαι;”. Ο Ιάμβλιχος απάντησε: “Από αυτήν, αν αυτή είναι η Έφεσος”. Τότε ο ανθύπατος είπε: “Ποιοι είναι οι γονείς σου; Ας έλθουν εδώ και, αν διαπιστωθεί η αλήθεια, θα σε πιστέψουμε”. Ο Άγιος του απάντησε: “Ο δείνα είναι ο πατέρας μου, ο δείνα είναι συγγενής και ο δείνα είναι ο παππούς μου”. Ο ανθύπατος, μόλις άκουσε τα ονόματα, είπε στον Ιάμβλιχο: “Τα ονόματα που ανέφερες είναι ξένα και ανυπόστατα και έξω από αυτά που κατά τη συνήθεια χρησιμοποιούνται. Επομένως δεν μπορείς να γίνεις πιστευτός”. Τότε ο Άγιος είπε στον ανθύπατο: “Αν, ενώ σου λέω την αλήθεια, δε με πιστεύεις, δεν ξέρω να σου πω πλέον τίποτε άλλο”.

Ύστερα από αυτά ο ανθύπατος είπε: ” Ασεβέστατε, το νόμισμά σου με την επιγραφή του μαρτυρεί ότι τυπώθηκε πριν από διακόσια χρόνια, επί αυτοκράτορα Δεκίου, κι εσύ, όντας νεότερος, προσπαθείς να μας εξαπατήσεις;”. Τότε ο Ιάμβλιχος έπεσε στα πόδια του ανθυπάτου και των παρευρεθέντων και τους παρακαλούσε λέγοντας: “Σας παρακαλώ, κύριοί μου, πέστε μου, που είναι ο Δέκιος, ο βασιλιάς, που ήταν στην πόλη αυτή;”. Εκείνοι του απάντησαν: “Κατά τους παρόντες χρόνους δεν υπάρχει βασιλιάς Δέκιος. Αυτός βασίλευσε πριν από πολλά χρόνια”. Τότε ο Ιάμβλιχος είπε: “Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, κύριοί μου, εκπλαγήκατε. Πλην όμως ακολουθήστε με να πάμε στο σπήλαιο και ίσως από τα σημεία που θα δείτε θα διαπιστωθεί η αλήθεια των λόγων μου. Εγώ πράγματι ξέρω ότι φύγαμε από την πόλη εξ αιτίας του Δεκίου και ότι χθες, ερχόμενος να αγοράσω άρτους, είδα ότι ο Δέκιος εισήλθε στην πόλη αυτή”.

Αυτά είπε ο άγιος Ιάμβλιχος, ο δε επίσκοπος Εφέσου Μαρίνος, μόλις τα άκουσε, είπε στον ανθύπατο: “Έχω τη γνώμη ότι κάτι θαυμαστό συμβαίνει με την υπόθεση αυτή. Έτσι, ας τον ακολουθήσουμε”. Και πράγματι ακολούθησαν τον Άγιο μέχρι το σπήλαιο ο ανθύπατος, ο επίσκοπος Μαρίνος και πολύς λαός. Πρώτος μπήκε στο σπήλαιο ο Ιάμβλιχος. Έπειτα μπήκε ο Επίσκοπος, ο οποίος, μόλις έστρεψε το βλέμμα του προς τα δεξιά μέρη του στομίου, είδε ένα κιβώτιο σφραγισμένο με δυο ασημένιες σφραγίδες. Το κιβώτιο αυτό το είχαν τοποθετήσει εκεί ο Ρουφίνος και ο Θεόδωρος ως χριστιανοί, οι οποίοι είχαν αποσταλεί εκεί από το Δέκιο μαζί με τους άλλους, στους οποίους ο Αυτοκράτορας αυτός είχε δώσει την εντολή να φράξουν με μανδρότοιχο το στόμιο του σπηλαίου. Οι δύο χριστιανοί, Ρουφίνος και Θεόδωρος, έγραψαν και τα Συναξάρια των αγίων επτά Παίδων και σημείωσαν τα ονόματά τους σε μολύβδινες πλάκες. Όταν λοιπόν συνάχτηκαν όλοι οι έγκριτοι άρχοντες μαζί με τον ανθύπατο, άνοιξαν το κιβώτιο και βρήκαν τις μολύβδινες πλάκες, τις οποίες διάβασαν και ένιωσαν όλοι τους απερίγραπτη έκπληξη από το θαυμαστό αυτό γεγονός. Αμέσως δε τότε προχώρησαν στα ενδότερα του σπηλαίου, όπου βρήκαν τους Αγίους και έπεσαν στα πόδια τους. Κατόπιν κάθισαν κατά γης και τους ρωτούσαν. Οι Άγιοι τους διηγήθηκαν τα σχετικά με τους εαυτούς τους και εν συνεχεία τα κακουργήματα του Δεκίου εις βάρος των Χριστιανών. Μόλιες εκείνοι άκουσαν όσα οι Άγιοι τούς διηγήθηκαν, εκπλήττονταν όλο τους και δόξαζαν το Θεό, τον ποιητή των θαυμασίων.

Τότε ο ανθύπατος και ο επίσκοπος Μαρίνος με αναφορά τους γνωστοποίησαν τα θαυμαστά αυτά γεγονότα στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Εκείνος δοκίμασε απέραντη χαρά για όλα αυτά και έσπευσε αμέσως στην Έφεσο. Στη συνέχεια ανήλθε στο σπήλαιο. Εκεί βρήκε τους αγίους επτά Παίδες και, αφού έπεσε κατά γης, τους έβρεχε τα πόδια με τα δάκρυά του και τα αποσπόγγιζε. Η αγαλλίση δε και η χαρά του ήταν απερίγραπτη, αφού ο Κύριος δεν παρείδε το αίτημά του και έδειξε σ’ αυτόν οφθαλμοφανώς την ανάσταση των νεκρών. Ενώ δε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος συνομιλούσε με τους Αγίους, καθώς επίσης οι επίσκοποι και άλλοι άρχοντες, οι Άγιοι νύσταξαν λίγο και, έτσι, μπροστά σε όλους εξεδήμησαν προς Κύριον.

Τότε ο Αυτοκράτορας, αφού πρόσφερε πολύτιμα άμφια και αρκετό χρυσάφι και ασήμι, πρόσταξε να κατασκευάσουν επτά θήκες προς τιμήν των Αγίων και να τεθούν μέσα σ’ αυτές τα λείψανά τους. Αλλά κατά τη νύχτα που ακολούθησε εμφανίστηκαν σ’ αυτόν οι Άγιοι και του είπαν: “Άφησέ μας, βασιλιά, στο σπήλαιο που έγινε η ανάστασή μας”. Έτσι λοιπόν, αφού έγινε μεγάλη σύναξη επισκόπων και αρχόντων, ο Αυτοκράτορας κατέθεσε τα λείψανα των Αγίων στη γη του σπηλαίου, καθώς εκείνοι με οπτασία του ζήτησαν. Εν συνεχεία οργάνωσε και πραγματοποίησε στον τόπο εκείνο λαμπρή και χαρμόσυνη εορτή, φιλοξένησε με πλούσια αγαθά τους φτωχούς της Εφέσου, χαροποίησε όλο το λαό με λαμπρές βασιλικές τιμές και έβγαλε από τις φυλακές τους επισκόπους που είχαν φυλακιστεί, επειδή κήρυτταν το δόγμα της αναστάσεως των νεκρών. Ακολούθως έγινε από όλους κοινή εορτή, κατά την οποία αναπέμφθηκαν λόγοι και ύμνοι ευχαριστίας και δοξολογίας προς τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό.

Τον επτάριθμον τιμώ χορόν Μαρτύρων
Δείξαντα ανάστασιν νεκρών τω κόσμω

Από το Συναξαριστή της Αποστολικής Διακονίας “Με τους Αγίους μας” του Γεωργίου Δ. Παπαδημητροπούλου


μαρτυρία από τον άλλο κόσμο β'μέρος


Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.