Ιανουαρίου 2009


Ξέρετε πολλές φορές πόσο ωραία αισθανόμαστε όταν βοηθάμε κάποιον συνάνθρωπο έστω και αν η βοήθεια αυτή είναι πολύ μικρή.Και δεν είναι μόνο τούτο,συμβαίνει πολλές φορές η μικρή αυτή βοήθεια να ανταποδοθεί και μάλιστα στο δεκαπλάσιο σε χρόνο ανύποπτο.Στην σημερινή κοινωνία όμως είναι πολλές οι περιπτώσεις που κυριαρχεί ο ωχαδερφισμός και η απονιά.Άνθρωποι δεν θέλουν να μπλέξουν στον πόνο του άλλου.Έχουν τον δικό τους πόνο,δεν θέλουν να προσθέσουν άλλο και ψάχνουν διέξοδο φυγής.Ο λόγος του θεού μας λέγει το αντίθετο,αλλά πέρα από αυτό διαπιστώνεται πρακτικά ότι κάποιος που που θα προσφέρει κάτι ανιδιοτελώς, και μέσα από την ψυχή του σε συνάνθρωπο ο εσωτερικός τους κόσμος θα φαίνεται πιο γαλήνιος πιο λαμπερός. Παρακάτω διαβάζουμε μια αληθινή ιστοριούλα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τύχει και σε μας..

«Ένας νεαρός φοιτητής της ιατρικής, για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, αναγκαζόταν να πουλάει βιβλία. Μια μέρα, περιοδεύοντας σε μια αγροτική περιοχή, χτύπησε μεταξύ άλλων και την πόρτα μιας καλύβας. Στη νέα που φάνηκε, πρότεινε ν' αγοράσει ένα βιβλίο.
-Όχι, ευχαριστώ, είπε η κοπέλα. Η μητέρα μου είναι χήρα και δεν έχουμε χρήματα για βιβλία.
-Τότε, θα μπορούσες να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό; παρεκάλέσε ο φοιτητής.
-Έχουμε ωραίο παγωμένο γάλα, Θα το προτιμούσατε; ρώτησε η κοπέλα. Ο νέος ευχαριστήθηκε και ήπιε το γάλα. Όταν δε θέλησε να πληρώσει, η χωριατοπούλα του είπε:
Όχι, κύριε. Η μητέρα μου είπε ότι πρέπει να είμαστε φιλόξενοι στους ξένους.
Πέρασαν χρόνια. Μια μέρα, μια άρρωστη γυναίκα μεταφέρθηκε σε μια κλινική. Ήταν βαριά άρρωστη. Ο χειρούργος, όταν την είδε, αναγνώρισε σ' αύτή την κοπέλα που του είχε προσφέρει το ποτήρι το γάλα. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γι' αυτήν. Την έβαλε σε ξεχωριστό δωμάτιο και της όρισε μια νοσοκόμα να την προσέχει. Πέρασαν εβδομάδες. Ένα πρωί, η νοσοκόμα της ανήγγειλε, ότι μπορούσε να επιστρέψει σπίτι της. Ήταν τελείως καλά.
- Χαίρω, είπε η άρρωστη, σκέφτομαι όμως πως θα μπορέσω να εξοφλήσω το λογαριασμό της κλινικής. Η νοσοκόμα πήγε τότε και της έφερε το λογαριασμό. Ήταν αλήθεια ένα μεγάλο ποσό όμως...κάτω, με κόκκινο μελάνι, έγραφε: «Εξοφλήθηκε μ' ένα ποτήρι γάλα».


Ωδή α΄. Ήχος β΄.
Εν βυθώ κατέστρωσε.Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού μακρόθυμε, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα, Ιησού και γλύκανον, την καρδίαν μου πολυέλεε δέομαι, Ιησού σωτήρ μου, ίνα μεγαλύνω σε σωζόμενος. Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού διάνοιξον, της μετανοίας μοι πύλας φιλάνθρωπε, Ιησού και δέξαι με, σοι προσπίπτοντα και θερμώς εξαιτούμενον, Ιησού σωτήρ μου, των πλημμελημάτων την συγχώρησιν. Ιησού γλυκύτατε Χριστέ, Ιησού εξάρπασον, εκ της χειρός του δολίου Βελίαρ με, Ιησού και ποίησον, δεξιόν καμέ παραστάτην της δόξης σου, Ιησού Χριστέ μου, μοίρας ευωνύμου λυτρωσάμενος.
ΘεοτοκίονΙησούν γεννήσασα Θεόν, Δέσποινα δυσώπησον, υπέρ αχρείων ικετών πανάχραντε, όπως της κολάσεως, ταις πρεσβείαις σου λυτρωθώμεν αμόλυντε, οι μεμολυσμένοι, δόξης αϊδίου απολαύσαντες.
Ωδή γ΄.
Εν πέτρα με της πίστεως.Εισάκουσον φιλάνθρωπε Ιησού μου, του δούλου σου βοώντος εν κατανύξι, και ρύσαι Ιησού μου της καταδίκης, και της κολάσεως, μόνε μακρόθυμε, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε.Υπόδεξαι τον δούλόν σου Ιησού μου, προσπίπτοντα συν δάκρυσιν Ιησού μου, και σώσον Ιησού μου μετανοούντα, και της γεέννης με, Δέσποτα λύτρωσαι, Ιησού γλυκύτατε πολυέλεε. Τον χρόνον Ιησού μου ον δέδωκάς μοι, εις πάθη εδαπάνησα Ιησού μου, διό με Ιησού μου μη απορρίψης, αλλ’ ανακάλεσαι, δέομαι Δέσποτα, Ιησού γλυκύτατε και διάσωσον.
Θεοτοκίον.
Παρθένε η τεκούσα τον Ιησού μου, ικέτευε ρυσθήναί με της γεέννης, η μόνη προστασία των θλιβομένων, θεοχαρίτωτε, και καταξίωσον, της ζωής πανάμωμε της αγήρω με.
Κάθισμα. Ήχος α΄.
Τον τάφο σου Σωτήρ.Σωτήρ μου Ιησού, ο τον άσωτον σώσας, σωτήρ μου Ιησού, ο δεξάμενος πόρνην, καμέ νυν ελέησον, Ιησού πολυέλεε? σώσον οίκτειρον, ω Ιησού ευεργέτα, ώσπερ ώκτειρας, τον Μανασσήν Ιησού μου, ως μόνος φιλάνθρωπος.
Ωδή δ΄.
Ελήλυθας εκ παρθένου.Θεράπευσον, Ιησού μου ψυχής μου τα τραύματα, Ιησού μου δέομαι, και της χειρός με εξάρπασον, Ιησού μου εύσπλαγχνε, του ψυχοφθόρου Βελίαρ και διάσωσον. Ημάρτηκα, Ιησού μου γλυκύτατε εύσπλαγχνε? Ιησού μου σώσόν με, τον προσφυγόντα τη σκέπη σου, Ιησού μακρόθυμε, και βασιλείας της σης με καταξίωσον. Ουχ ήμαρτεν, Ιησού μου ουδείς ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο ταλαίπωρος, νυν δε προσπίπτω δεόμενος? Ιησού μου σώσόν με, και την ζωήν Ιησού μου κληροδότησον. Θεοτοκίον.
Πανύμνητε Ιησούν η γεννήσασα Κύριον, αυτόν καθικέτευε, του λυτρωθήναι κολάσεως, πάντας τους υμνούντάς σε, και Θεοτόκον κυρίως ονομάζοντες.
Ωδή ε΄.
Ο φωτισμός των εν σκότει.Συ φωτισμός, Ιησού μου νοός μου, συ σωτηρία, της απεγνωσμένης ψυχής μου Σώτερ, συ Ιησού μου της κολάσεως ρύσαι, και γεέννης εμέ κραυγάζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον. Ολοσχερώς Ιησού μου προς πάθη της ατιμίας, καταβεβλημένος ήδη κραυγάζω? συ Ιησού μου, βοηθείας μοι χείρα, καταπέμψας έκσπασον κράζοντα, σώσον Ιησού μου, Χριστέ με τον άθλιον. Βέβηλον νουν, Ιησού περιφέρων αναβοώ σοι? κάθαρον του ρύπου με των πταισμάτων, και λύτρωσαί με τον εις βάθη κακίας, εξ ανωσίας κατολισθήσαντα, σώτερ Ιησού μου, και σώσόν με δέομαι. Θεοτοκίον
Τον Ιησούν, η γεννήσασσα Κόρη Θεοκυήτορ, τούτον εκδυσώπει σωθήναι πάντας τους ορθοδόξους, μοναστάς και μιγάδαας, και γεέννης ρυσθήναι κράζοντας? πλην σου προστασίαν, βεβαίαν ουκ έγνωμεν.
Ωδή .
Εν αβύσσω πταισμάτων.Ιησού μου Χριστέ πολυέλεε, εξομολογούμενον δέξαι με Δέσποτα, ω Ιησού και σώσόν με, και φθοράς Ιησού με εξάρπασον. Ιησού μου ου γέγονεν έτερος, άσωτος ουδείς, ως εγώ ο ταλαίπωρος, ω Ιησού φιλάνθρωπε? αλλά συ Ιησού με διάσωσον.Ιησού μου και πόρνην και άσωτον, και τον Μανασσήν και τελώνην νενίκηκα, ω Ιησού μου πάθεσι, και ληστήν Ιησού Νινευίτας τε.
Θεοτοκίον.
Ιησού τον Χριστόν μου κυήσασα, άχραντε Παρθένε, η μόνη αμόλυντος, μεμολυσμένον όντα με, πρεσβειών σου υσσώπω νυν κάθαρον.
Κοντάκιον.Ήχος δ΄.
Επεφάνης σήμερον.Ιησού γλυκύτατε, το φως του κόσμου, της ψυχής μου φώτισον, τους οφθαλμούς Υιέ Θεού, τη θεαυγεί σου λαμπρότητι, ίνα υμνώ σε το φως το ανέσπερον.
Ωδή ζ΄.
Εικόνος χρυσής.Χριστέ Ιησού, ουδείς ήμαρτεν εν γη εκ του αιώνος, ω Ιησού μου ώσπερ ήμαρτον, εγώ ο τάλας και άσωτος? όθεν Ιησού μου βοώ σοι? μελωδούντά με οίκτειρον, ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών. Χριστέ Ιησού, εν τω φόβω σου βοώ καθήλωσόν με, ω Ιησού μου και κυβέρνησον, νυν προς λιμένα τον εύδιον, όπως Ιησού μου οικτίρμον, μελωδώ σοι σωζόμενος? ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών. Χριστέ Ιησού, μυριάκις υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου την μετάνοιαν, αλλ’ εψευσάμην ο άθλιος. Όθεν Ιησού μου βοώ σοι? την αναίσθητον μένουσαν, ψυχήν μου φώτισον Χριστέ, ο των πατέρων Θεός.
Θεοτοκίον.
Χριστόν Ιησούν, η γεννήσασα φρικτώς και υπέρ φύσιν, αυτόν δυσώπει παναμώμητε, τα παρά φύσιν μου πταίσματα, πάντα συγχωρήσαί μοι Κόρη, ίνα κράζω σωζόμενος? ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.
Ωδή η΄.
Τον εν καμίνω του πυρός.Σε Ιησού μου δυσωπώ? ως την πόρνην Ιησού μου ελυτρώσω, των πολλών εγκλημάτων, ούτω καμέ Ιησού, Χριστέ μου λύτρωσαι και κάθαρον, την ρερυπωμένην ψυχήν μου, Ιησού μου.Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην, και τοις κτήνεσιν όντως, ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας Σώτερ αφωμοίωμαι? όθεν Ιησού με της αλογίας ρύσαι. Περιπεσών ω Ιησού, ψυχοφθόροις εν λησταίς απεγυμνώθην, την στολήν Ιησού μου, την θεοΰφαντον νυν, και κείμαι μώλωψι κατάστικτος? έλαιον Χριστέ μου επίχεε και οίνον.
Θεοτοκίον.
Τον Ιησού μου και Θεόν, η βαστάσασα Χριστόν ανερμηνεύτως, Θεοτόκε Μαρία, τούτον δυσώπει αεί, κινδύνων σώζεσθαι τους δούλους σου, και τους υμνητάς σου απείρανδρε Παρθένε.
Ωδή θ΄.
Τον εκ Θεού Θεόν Λόγον.Τον Μανασσήν Ιησού μου, τον τελώνην την πόρνην, τον άσωτον οικτίρμον Ιησού, και τον ληστήν υπερβέβηκα, Ιησού μου εν έργοις, αισχίστοις και ατόποις Ιησού? αλλά συ Ιησού μου, προφθάσας με διάσωσον. Τους εξ Αδάμ Ιησού μου, αμαρτήσαντας πάντας, προ νόμου και εν νόμω Ιησού, και μετά νόμον ο άθλιος, Ιησού μου και χάριν, νενίκηκα τοις πάθεσιν οικτρώς, αλλά συ Ιησού μου, τοις κρίμασί σου σώσόν με. Μη χωρισθώ Ιησού μου, της αφράστου δόξης, μη τύχω της μερίδος Ιησού, της ευωνύμου γλυκύτατε, Ιησού αλλά συ με, τοις δεξιοίς προβάτοις σου Χριστέ, Ιησού μου συντάξας, ανάπαυσον ως εύσπλαγχνος.
Θεοτοκίον.
Τον Ιησούν Θεοτόκε, ον εβάστασας μόνη, απείρανδρε Παρθένε Μαριάμ, τούτον αγνή εξιλέωσε, ως υιόν σου και κτίστην, ρυσθήναι τους προστρέχοντας εις σε, πειρασμών και κινδύνων, και του πυρός του μέλλοντος.
Στιχηρά προσόμοια.Ήχος πλ. δ΄.
Όλην αποθέμενοι. Ιησού γλυκύτατε, ψυχής εμής θυμηδία, Ιησού η κάθαρσις, του νοός μου Δέσποτα πολυέλεε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου παντοδύναμε, μη καταλίπης με, σώτερ Ιησού με ελέησον, και λύτρωσαι κολάσεως, πάσης Ιησού και αξίωσον, της των σωζομένων, μερίδος Ιησού και τω χορώ, των εκλεκτών σου με σύνταξον, Ιησού φιλάνθρωπε. Ιησού γλυκύτατε, των αποστόλων η δόξα, Ιησού μου καύχημα, των μαρτύρων Δέσποτα παντοδύναμε, Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου ωραιότατε, τον σοι προστρέχοντα, σώτερ Ιησού μου ελέησον, πρεσβείαις της τεκούσης σε, πάντων Ιησού των αγίων σου, προφητών τε πάντων, σωτήρ μου Ιησού και της τρυφής, του παραδείσου αξίωσον, Ιησού πανάγαθε.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Ιησού γλυκύτατε, των μοναζόντων το κλέος, Ιησού μακρόθυμε, ασκητών εντρύφημα και καλλώπισμα? Ιησού σώσόν με, Ιησού σωτήρ μου, Ιησού μου πολυέλεε, χειρός εξάρπασον, σώτερ Ιησού μου του δράκοντος, και τούτου των παγίδων με, σώτερ Ιησού ελευθέρωσον, λάκκου κατωτάτου, σωτήρ μου Ιησού αναγαγών, και δεξιοίς συναρίθμησον, Ιησού προβάτοις με.
Και νυν...

Θεοτοκίον.
Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου? θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων τα τοξεύματα? σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ πού προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου? Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον.
Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Δέσποτα Χριστέ, ο Θεός, ο τοις πάθεσί σου τα πάθη μου θεραπεύσας και τοις τραύμασί σου τα τραύματά μου ιατρεύσας, χάρισαί μοι τω πολλά σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως? συγκέρασόν μου το σώμα από οσμής του ζωοποιού σώματός σου και γλύκανόν μου την ψυχήν τω σω τιμίω αίματι από της πικρίας, ην με ο αντίδικος επότισεν. Ύψωσον τον νουν μου προς σε, κάτω ελκυσθέντα, και ανάγαγέ με από του χάσματος της απωλείας, ότι ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν, τα επανάγοντα τα τέκνα προς την ιδίαν κληρονομίαν. Εσκότισμαι τον νουν εν τοις βιωτικοίς πάθεσι και ουκ ισχύω ατενίσαι προς σε εν οδύνη? ου δύναμαι θερμανθήναι τοις δάκρυσι της προς σε αγάπης. Αλλά, Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησίν σου? χάρισαί μοι την χάριν σου και ανακαίνισον εν εμοί τας μορφάς της σης εικόνος. Κατέλιπόν σε, μη με εγκαταλίπης? έξελθε εις αναζήτησίν μου, επανάγαγέ με προς την νομήν σου, συναρίθμησόν με τοις προβάτοις της εκλεκτής σου ποίμνης και διάθρεψόν με συν αυτοίς εκ της χλόης των θείων σου μυστηρίων, πρεσβείαις της πανάγνου Μητρός σου και πάντων των αγίων σου. Αμήν.
(Ποίημα Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου)





Τη συμπαράσταση και τη βοήθεια όλων έχει ανάγκη ένα κοριτσάκι έξι μηνών με σοβαρά προβλήματα υγείας। Η μικρότερη κόρη του Αποστόλη και της Χριστίνας Θεοδώρου, παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας, ήρθε στη ζωή πάσχοντας από τύφλωση και στα δύο μάτια। Οι γιατροί διέγνωσαν αμφοτερόπλευρη αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και σύστησαν να χειρουργηθεί το βρέφος σε ειδικό κέντρο στο εξωτερικό, καθώς η επέμβαση δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί στα νοσοκομεία Παίδων της χώρας। Οι γονείς αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το υπέρογκο κόστος, ενώ προσπαθούν ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, καθώς έχουν μετακομίσει από τη Λάρισα στην Αθήνα στην προσπάθειά τους να αποκατασταθεί η υγεία του παιδιού. Για αυτόν τον λόγο καλούν όποιον επιθυμεί να τους συνδράμει οικονομικά να καταθέσει τη βοήθειά του στον λογαριασμό της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ με αριθμό 660/351104-94.
Μεταδώστετο και σεις με όποιο τρόπο μπορείτε.
(ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ από ''ορθόδοξο καταφύγιο'')




Εκτός των πτηνών, ως σύμβολα χρησιμοποιούνται και τα ζώα. Τέτοια συμβολικά ζώα συναντάμε α) την κάμηλον (γκαμήλα), επειδή είναι ζώο με μεγάλη καρτερία, υπομονή και αντοχή. Μας τονίζει δε τις αντίστοιχες αρετές, με τις οποίες πρέπει να στολίζεται ο κάθε πιστός. β) ο Λέων (λιοντάρι) είναι ο βασιλιάς των ζώων. Εκφράzει τον Χριστό, ως τον βασιλέα του σύμπαντος. θυμίzει ακόμη την σχετική προφητεία, σύμφωνα με την οποία ο Χριστός πάσχων χαρακτηρίζεται, ως «σκύμνος» (λιονταράκι), ο οποίος κοιμάται με ανοιχτά τα μάτια, (όπως πιστεύεται ότι κοιμάται το λιοντάρι) και φανερώνει το εκούσιο πάθος και τον θάνατο του Κυρίου «αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων -Τις εγερεί σε, βασιλεύ;...» (Τριώδιον γ' τροπάριον αίνων όρθρου Μ. Σαββάτου Ιδέ και Γέν. 49, 9).
Τα ζώα τιμώνται από την Εκκλησία, όχι μόνο διότι είναι δημιουργήματα του θεού, αλλά και διότι ο Χριστός υπήρξε σωτήρ και των ζώων. Στην προχριστιανική εποχή, οι άνθρωποι αφάνιζαν το βασίλειο των ζώων, αφενός με ομαδικές σφαγές και αφετέρου με τον ειδωλολατρικό θεσμό των «ζωοθυσιών». Οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν τις λεγόμενες «εκατόμβες», θυσίαzαν δηλαδή 100 βόδια μαζί! Ο Χριστός κατήργησε τις ζωοθυσίες. Η κοινωνία του ανθρώπου με τον θεό δεν γίνεται πια με «αίμα τράγων και μόσχων» ( Εβρ. 9, 12), αλλά αναιμάκτως. Αντί του αίματος των ζώων, οι Χριστιανοί προσφέρουν τον Άρτο και τον οίνον, που δια του Αγίου Πνεύματος μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού!
«Εποίησεν Ο Θεός τα θηρία της γης κατά γένος και τα κτήνη κατά γένος αυτών και πάντα τα ερπετά της γης»
(Γεν.κεφ. α' στίχ.25)


Το ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μας είναι μια μεγάλη κουβέντα.Όταν κάποιος μας βοηθήσει σε κάτι ή μας δώσει κάτι που έχουμε ανάγκη αμέσως η καρδιά μας υποχρεώνεται τρόπον τινά να ευχαριστήσει.Αν δε πει τουλάχιστον αυτό το ευχαριστώ δεν θα αισθάνεται καλά.Φανταστείτε λοιπόν τώρα τα ευχαριστώ που θα πρέπει να λέμε στον Δημιουργό μας θεό που μας έχει δώσει απλόχερα τόσα μα τόσα αγαθά.Αλλά αλήθεια το αντιλαμβανόμαστε αυτό, Ας είμαστε ειλικρινείς. Τις περισσότερες φορές όχι.Και αυτό διότι δεν έχουμε μια αληθινή προσέγγιση αυτών των θαυμασίων δωρεών. και βλέπετε άνθρωποι να έχουν στην κατοχή τους υλικά αγαθά μεγέθους προυπολογισμών κρατών κι όμως αυτοί να είναι δυστυχείς.Όσοι μελετούν τους άγιους πατέρες διαπιστώνουν την μεγάλη χαρά που είχαν αυτοί οι άνθρωποι του θεού διότι ενώ δεν είχαν τίποτα στην κατοχή τους ( και αν είχαν το μοίραζαν-δώριζαν) στην ουσία γι αυτούς τα είχαν όλα.Για να γίνουμε πιο σαφείς φέρω ένα παράδειγμα με τον γέροντα Παίσιο.Ο γέροντας μόλις άκουγε το κελάδημα ενός πουλιού το αισθανόταν ως δώρο από τον θεό και σταματούσε να το ακούσει.Στην ψυχή του είχε χαρά.Και βεβαίως αυτή η χαρά θα ήταν μεγαλύτερη και πιο αληθινή από κάποιον που είχε ένα κήπο από εκατοντάδες τέτοια πουλιά αιχμάλωτα για να του ομορφαίνουν.Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την αληθινή σχέση ( και μακάριος όποιος την αποκτά ) και στην δεύτερη την αληθοφανή σχέση που μοιραία σε φέρνει σε στενοχώριες και μπελάδες.Κάνω αυτές τις σκέψεις στην εισαγωγή μας διότι δεν εκτιμούμε πραγματικά αυτό που έχουμε.Γιατί αν το εκτιμούσαμε έπρεπε να είμαστε όλο ευχαριστίες.Αλλά ευχαριστούμε όμως:Ένας μονόφθαλμος μόλις είδε έναν τυφλό στο δρόμο τότε σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό να ευχαριστήσει το θεό που έχει έστω αυτό το μάτι και μισοβλέπει...Ας διαβάσουμε ένα κειμενάκι παρακάτω και θα καταλάβουμε.


Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο και ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε: «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν
στον Θεό με τη μορφή προσευχής».Κοίταξα γύρω γύρω στο χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσους πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από
ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Μετά προχωρήσαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μου είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σε αυτούς που τις ζήτησαν». Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί κατ συσκευάζονταν για να
παραδοθούν στη Γη.Τέλος στην άκρη ενός μακριού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού
σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελος μου. Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
«Πως γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
«Πως μπορεί κάποιος να ενχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
«Πολύ απλά» απάντησε.
«Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ θεέ μου!»
«Και για τι ακριβώς πρέπει να τον Ευχαριστήσουμε;»
Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς...είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
- Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι...είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
-Αν ξυπνήσεις σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από ό,τι αρρώστια... είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως αυτή τη μέρα.
- Αν ποτέ δεν βιώσεις την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας τον βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας... είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
-Αν μπορείς να προσευχηθείς σε ένα ναό, χωρίς το φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης... θα σε ζήλευαν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
-Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι... είσαι σπάνιος.
-Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς... δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσοι ζουν μέσα στην αμφιβολία και την απόγνωση.
-Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, γιατί σου το έδωσε κάποιος που σε αγαπάει και γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πως μπορώ να αρχίσω;»«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελος μου «να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι. Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριο σου.


Στρέφε τα μάτια σου στον εαυτό σον και απόφευγε να κρίνεις τι κάνουν οι άλλοι.Κρίνοντας κανείς τους άλλους, κοπιάζει μάταια, συχνά ξεγελιέται και εύκολα γλιστρά στην αμαρτία.Όταν όμως κρίνει τον εαυτό του, εργάζεται πάντα αποδοτικά.Συχνά κρίνουμε τα πράγματα σύμφωνα με τις προτιμήσεις της καρδιάς μας, γιατί η αγάπη προς τον εαυτό μας εύκολα χαλά την ευθύτητα της κρίσεως.
Αν σε όλα όσα πράττουμε, είχαμε υπ όψη μας μονάχα τον θεό δεν θα χάναμε εύκολα την ειρήνη μας, αντικρίζοντας καταστάσεις αντίθετες προς τα αισθήματά μας. Αλλά συμβαίνει κάτι να υπάρχει έξω μας ή κρυμμένο μέσα μας, που μας παρασύρει.Πολλοί επιδιώκουν το συμφέρον ή την τέρψη τους σε ό,τι πράττουν, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν.
Αυτοί φαίνονται να ζουν με ειρήνη όσο τα πράγματα πηγαίνουν κατά τις επιθυμίες τους.Όταν όμως βρουν μπροστά τους εμπόδιο,ευθύς τότε πέφτουν σε ταραχή και σαστίζουν. Η ποικιλία των ροπών και των γνωμών δημιουργεί συχνά διχόνοιες ανάμεσα σε φίλους, συντοπίτες, ακόμη δε ανάμεσα σε κληρικούς και αφιερωμένους στον θεό.
Δύσκολα παρατά κανείς μια παλιά συνήθεια του και κανείς δεν αφήνεται με τη θέλησή του να τον πάνε μακριά από ό,τι εννοεί και επιδιώκει.Αν στηρίζεσαι περισσότερο στο λογικό σου και τις αντιλήψεις σου, παρά στην υποταγή που το υπόδειγμα της μας έδωσε ο Χριστός, πολύ λίγο και πολύ αργά θα φωτισθείς σε ό,τι αφορά την πνευματική ζωή. Γιατί ο θεός θέλει να είμαστε ολότελα υποταγμένοι σ' Αυτόν και το λογικό να το φλέγει η αγάπη μας.
Τα έργα της αγάπης.
Για κανένα λόγο, ούτε και από αγάπη σε κάποιον δεν πρέπει ΝΑ πράττουμε ποτέ το κακό. Μπορεί όμως, καμία φορά, να μη κάμουμε ένα καλό έργο για χάρη ακριβώς του αδελφού μας που το έχει ανάγκη, ή να το αντικαταστήσουμε με άλλο καλύτερο.Όταν απουσιάζει η αγάπη, η καλή πράξη από μόνη της δεν ωφελεί εκείνον που την κάνει.ότι όμως γίνεται με κίνητρο την αγάπη, όσο μικρό και ασήμαντο και αν είναι, αποδίδει καρπό. Γιατί ο θεός εκτιμά περισσότερο την αγαθή πρόθεση από τον όγκο της καλής πράξεως.Όποιος αγαπά πολύ, κάνει πολύ.
Κάνει, επίσης, πολύ όποιος κάνει καλό ό,τι έχει χρέος να κάμει.Κάνει καλά όποιος διακονεί στο καλό όλων παρά στο δικό του θέλημα.Πολλά έργα που φαίνονται να τα εμπνέει η αγάπη, είναι στην πραγματικότητα έργα σαρκικά. Η φυσική κλίση μας, η νοσηρή προσκόλληση στον εαυτό μας, η επιδίωξη του συμφέροντός μας, η αυταρέσκεια, σπάνια, αλλοίμονο, λείπουν από τις πράξεις μας.Όποιος εμφορείται από τελεία και άδολη αγάπη, ποτέ δεν επιδιώκει το δικό του συμφέρον. Ποθεί πάντα τη δόξα του θεού.
Αυτός δεν φθονεί τον διπλανό του. Γιατί καμμιά χαρά δεν τη θέλει μονάχα για τον εαυτό του.Ούτε βρίσκει τη χαρά στο άτομό του, αλλά, πάνω από όλα τα αγαθά, αποζητά τη μακαριότητά του στις σχέσεις του με τον θεό.
Δεν αποδίδει στον άνθρωπο τίποτε το αγαθό, αλλά πιστεύει ως πηγή όλων τον θεό. Απ' Αυτόν προέρχονται
όλα τα καλά και σ' Αυτόν αναπαύονται αιώνια oι Άγιοι,έχοντάς τον για τελικό τους σκοπό.
Ω, αν είχε κανείς έστω και μια σπίθα αληθινής αγάπης μέσα του, θα ατένιζε όλα τα επίγεια ως μάταια!

(Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΙΔ και ΙΕ’ )





Τα χαρίσματα του αγίου πνεύματος που είναι και αστείρευτα πλαισιώνουν περίσσεια γέροντες και ασκητές της ερήμου.Ωφελείται πολύ κάποιος πνευματικά διαβάζοντας συμβουλές και πρακτικές περισσότερο από την τόσο μα τόσο απλή ζωή τους.Κάνουν πράγματα στη ζωή τους που για μας, μας φαίνονται βουνό.Αλήθεια βέβαια είναι ότι στον κόσμο που ζούμε θέλει άσκηση για να αποκτήσουμε τέτοιες αρετές.Αλήθεια βέβαια ακόμα είναι ότι σε μερικές απ'αυτές τις αρετές για να τις αποκτήσεις δεν χρειάζεται άσκηση αλλά θέληση.Αλλά υπάρχει θέληση γι αυτήν την θέληση είναι το ερώτημα..Σε κάθε περίπτωση πάντως κερδισμένος θα βγει οποιοσδήποτε που θα πέσει πάνω σε συμβουλές γερόντων και ασκητών διότι από αυτούς ωφέλιμα πράγματα θα οικοδομήσει,και γιατί όχι στην πορεία της ζωής του να τα τηρήσει..Στην σημερινή εγγραφή ας διαβάσουμε κάτι από την ζωή δυο μεγάλων ασκητών.

Κοντά σ' έναν αγιώτατο ασκητή κατοικούσε κάποιος μοναχός κακότροπος. Μια φορά λοιπόν που απουσίαζε ο ασκητής, μπήκε ο γείτονας στο κελί του και του πήρε όλα τα πράγματα. Όταν γύρισε ο γέροντας και δεν τα βρήκε, πήγε ανυποψίαστος να το πει στον αδελφό. Βρίσκει λοιπόν εκεί, μέσ' στη μέση, όλα τα κλεμμένα, γιατί εκείνος δεν είχε προλάβει να τα κρύψει! Ο γέροντας, μη θέλοντας να τον ντροπιάσει ούτε να τον ελέγξει, προσποιήθηκε αμέσως ότι τον πόνεσε η κοιλιά και βγήκε γρήγορα έξω, ώσπου να τα κρύψει ο αδελφός. Όταν επέστρεψε, άρχισε να συζητά για άλλα θέματα. Για την κλοπή δεν του ανέφερε τίποτε.
Όμως σε λίγες μέρες άλλοι αναγνώρισαν τα κλεμμένα κι έκλεισαν τον κλέφτη στη φυλακή, χωρίς να το μάθει ο γέροντας. Αργότερα πληροφορήθηκε ότι ο αδελφός είναι στη φυλακή και λυπήθηκε πολύ. Δεν ήξερε όμως για ποια αιτία φυλακίστηκε. Πήγε λοιπόν στον ηγούμενο του γειτονικού κοινοβίου και τον παρακάλεσε:
-Κάνε αγάπη, αββά, και δος μου λίγα αυγά και λίγο άσπρο ψωμί.
-Ασφαλώς θα έχεις κάποιο φιλοξενούμενο σήμερα, του είπε εκείνος.
-Ναι, απάντησε ο γέροντας, θέλοντας να κρύψει τον σκοπό του.Στην πραγματικότητα τα ήθελε για να τα πάει στη φυλακή και να παρηγορήσει λίγο τον αδελφό. Μόλις τον είδε εκείνος, πέφτει στα πόδια του λέγοντας:
-Για σένα είμαι εδώ, αββά, γιατί εγώ έκλεψα τα πράγματά σου. Αλλά να το βιβλίο σου είναι στον τάδε, το ράσο σου είναι στον δείνα...
-Μάθε παιδί μου, του είπε ο γέροντας, ότι δεν ήρθα γι' αυτό. Ούτε καν ήξερα ότι είσαι στη φυλακή εξ αιτίας μου, αλλά όταν άκουσα πως είσαι εδώ, λυπήθηκα και ήρθα να σε παρηγορήσω. Να, κοίταξε, σου έφερα αυγά και ψωμί. Τώρα όμως που έμαθα την αιτία, θα κάνω το παν για να σε βγάλω από τη φυλακή.Πράγματι, πήγε και παρακάλεσε μερικούς άρχοντες, που τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν για την αρετή του, κι εκείνοι τον ελευθέρωσαν.
( Αββάς Ζωσιμάς)
Η μακροθυμία του οσίου
Την περίοδο που ο όσιος Δωρόθεος διακονούσε στο νοσοκομείο της μονής του αββά Σερίδου στη Γάζα, κάποιος αδελφός τον έβρισε χωρίς καμία αφορμή. Ο όσιος δεν παραπονέθηκε καθόλου. Δεν του είπε ούτε μία λέξη!
Ο ηγούμενος Σέριδος πληροφορήθηκε για τη συμπεριφορά του αδελφού και θέλησε να τον τιμωρήσει.
Τότε ο ανεξίκακος όσιος Δωρόθεος έπεσε στα πόδια του λέγοντας:
- Μη, γέροντά μου... Μη, για την αγάπη του Χριστού... Εγώ έσφαλα. Δεν φταίει ο αδελφός! Άλλοτε, μερικοί αδελφοί έρχονταν κάθε μέρα και τίναζαν τις γεμάτες κοριούς ψάθες τους μπροστά στο κελί του οσίου Δωροθέου. Από την ανυπόφορη ζέστη οι κοριοί ήταν αναρίθμητοι και δεν προλάβαινε να τους σκοτώνει. Πήγαινε το βράδυ κατάκοπος από το διακόνημα του νοσοκόμου, να κοιμηθεί, και μαζεύονταν όλοι πάνω του. Από την πολλή κόπωση τον έπαιρνε ο ύπνος και ξυπνούσε με το σώμα καταφαγωμένο.Ποτέ όμως δεν είπε σε κανένα από τους αδελφούς: «Μην κάνεις έτσι», ή «Σταμάτα να μ' ενοχλείς», ή «Γιατί το κάνεις αυτό; ».
Ποτέ δεν παραπονέθηκε σε κανένα! Ούτε είπε κάτι που θα υποτιμούσε ή θα πλήγωνε κάποιον!(Αββάς Δωρόθεος)

Κλεισμένη στον πύργο.
Η Αγία Βαρβάρα γεννήθηκε στην Ηλιούπολη την μεγάλη της Κοίλης Συρίας, το 290 μ.Χ. Η πόλη αυτή ήτανε μια από τις έδρες του χριστιανομάχου Μαξιμιανού. Ο δε Μαξιμιανός ήτανε αυτοκράτορας της Ρώμης.Τον πατέρα της τον λέγανε Διόσκορο και ήτανε πολύ πλούσιος και με μεγάλη κοσμική εξουσία και δύναμη. Ήτανε άρχοντας της Ηλιουπόλεως, Τοπάρχης, όπως ονομάζονταν τότε. Συγχρόνως όμως ήτανε και ιερεύς των ειδώλων και φανατικός ειδωλολάτρης.Η Βαρβάρα ήταν μοναχοκόρη. Είχε κάλλος, καί ομορφιά μοναδική. Ο πατέρας της, που την αγαπούσε υπερβολικά, προσπάθησε να της δώσει την καλύτερη ανατροφή και μόρφωση. Οι τρόποι της, η ευγένειά της και η συμπεριφορά της, τραβούσαν τα βλέμματα όλων και τους έκαναν να την ζηλεύουν. Εν τω μεταξύ πέθανε η μητέρα της Βαρβάρας και ο πατέρας της, για να την προφυλάξει από τα κακά βλέμματα και τις βλαβερές παρέες, της έκτισε σε ένα προάστειο έναν πύργο. Μια πολυτελέστατη, όπως θα λέγαμε σήμερα, βίλα. Μέσα σ' αύτόν έβαλε όλα τα καλά, το κάθε αναγκαίο και πολυτελές στόλισμα, για να περνάει η κόρη του βασιλικά.Για να την υπηρετούν δε στον πύργο, έβαλε γυναίκες και νεαρές κοπέλλες. Έτσι μεγάλωνε, κι' έφτασε στα δεκαπέντε - δεκαέξη χρόνια της. Όλο και νέοι προξενητάδες πηγαίνανε στον πατέρα της, τον Διόσκορο και την ζητούσανε σε γάμο.Πλούσιοι άρχοντες και ξακουστά ονόματα του καιρού εκείνου θέλανε να την παντρευτούνε. Αλλά ο πατέρας της δεν το αποφάσιζε. Δεν ήθελε να βιαστεί. Περιμένει να το θελήσει πρώτα η κόρη του.
Η πρώτη σύγκρουση
Όταν όμως είδε ότι όλο και νέοι γαμπροί παρουσιαζόταν, η δε Βαρβάρα, ούτε και μιλούσε καν για το ζήτημα αυτό, άφησε κάποια ημέρα τις δουλειές του και πήγε έξω στον πύργο και την ρώτησε τι σκέπτεται για το ζήτημα αυτό. Εκείνη αρνήθηκε να του υποσχεθεί, ότι σκέπτεται να παντρευτεί και του είπε :-Δεν θέλω πατέρα, να μου μιλήσεις, γι' αυτό το θέμα. Αν μου ξαναμιλήσεις,θα με αναγκάσεις να σκοτωθώ και θα κλαις έπειτα το χαμό του παιδιού σου.Ο πατέρας της τότε γύρισε λυπημένος από τον πύργο χωρίς να επιμείνει περισσότερο. Είχε την ελπίδα, ότι ο χρόνος και ο καλός τρόπος θα άλλαζε τα μυαλά της και τότε εκείνη μονάχη της θα το ζητούσε να παντρευτεί. Αλλωστε ήτανε και μικρή. Δεκαέξη χρονών.
Πως έγινε Χριστιανή
Γιατί όμως η χαριτόβρυτη αυτή νέα δεν ήθελε να παντρευτεί; Κάτι είχε προηγηθεί. Είχε συμβεί κάποιο σοβαρό και μεγάλο γεγονός στην ζωή της, που δεν είχε καταλάβει ο πατέρας της.Εκεί στην μοναξιά του πύργου, έβλεπε η μικρή Βαρβάρα την γύρω φύση και φιλοσοφούσε. Κοίταζε τον ουρανό με τ' απειράριθμα άστρα, που μέ τόση τάξη ακολουθούσανε καθημερινώς το δρόμο τους. Έβλεπε τον ήλιο, που φώτιζε και ζέσταινε τον κόσμο. Παρατηρούσε την γη με τα βουνά, τις βρύσες, τους ποταμούς και τις Θάλασσες. Έβλεπε, ακόμη τις βροχές, τα χιόνια, τις πάχνες. Παρατηρούσε επίσης τα χλοερά λειβάδια, τους καταπράσινους κάμπους, τα δένδρα με τους καρπούς τους ωραίους και ποικίλους. Τα κοίταζε και σ' όλα αυτά έβλεπε μια αρμονία. Σ' όλα φανερωνότανε η σφραγίδα ενός μεγάλου σοφού Δημιουργού.Δεν μπορούσε ποτέ να πιστέψει, ότι αυτά τα θαυμάσια μπορούσαν να φτιάξουν οι ξύλινοι και πέτρινοι Θεοί, που ούτε ακούνε, ούτε βλέπουνε, ούτε σκέπτονται. Ήξερε καλά, πως όλοι αυτοί ήτανε έργα ανθρώπων.-Αλλά εις το να ιδεί αυτή και να πιστέψει στον αληθινό θεό την βοήθησε και κάποια κρυφή Χριστιανή, που είχε εισχωρήσει εις τόν πύργο και ήτανε εις την υπηρεσία της. Οι Χριστιανοί τότε παντού εισχωρούσαν με κίνδυνο της ζωής τους, για να τραβήξουν ψυχές, στήν Πίστη του Χριστού. Αυτή η Χριστιανή σιγά σιγά την εδίδαξε, ποιος είναι ο Αληθινός θεός, ο Δημιουργός του Σύμπαντος και για ποιο σκοπό έπλασε την ανθρωπότητα.Της είπε, πως ο θεός έστειλε στον κόσμο τον Μονάκριβο Υιόν Του, τον Ιησούν Χριστόν για να τον σώσει. Της ανέφερε έπειτα λεπτομερώς τα θαύματα και την διδασκαλίαν του Χριστού. Την εδίδαξε τέλος τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, για να έκπληρώσει τον προορισμό του εδώ στη γη, ώστε να ζήσει αιώνια εκεί κοντά στον Θεό.Η Χριστιανή αυτή την πήγε κρυφά και στην χριστιανική κατακόμβη, την γνώρισε με τον Ιερέα, που είχε έλθει από την Αλεξάνδρεια σαν έμπορος. Αυτός την κατήχησε κι' έπειτα από λίγο καιρό την βάπτισε. Η χαρά τώρα της Βαρβάρας ήταν ανείπωτη. Τώρα ζούσε σένα καινούργιο κόσμο. Επλεε μέσα στην χαρά και στην ευτυχία. Καταλάβαινε πλέον πως τα κάλλη, τα πλούτη και η μόρφωσή της, ήτανε μηδαμινά μπροστά στον Θησαυρό της πίστεως που ανεκάλυψε. Ήθελε πλέον να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Νυμφίον Χριστόν.-Μια ζωή έχομε, έλεγε, και είναι τόσο μικρή. Γι' αυτό πρέπει να την περάσωμε με τον πιο καλό και θεάρεστο τρόπο. Άλλωστε από την ζωή αυτή εξαρτάται το αιώνιον μέλλον μας.Αυτός ήτανε και ο λόγος, που αρνήθηκε στον πατέρα της να παντρευτεί. Εκείνος όμως νόμισε, ότι αυτό προήρχετο από τον νεαρόν της ηλικίας της, από την αυστηρή απομόνωση από την αποξένωση από τήν κοσμική ζωή τις διασκεδάσεις και τα τοιαύτα. Γι' αυτό άλλαξε τακτική. Της επέτρεψε τώρα να βγαίνει από τον πύργο ελεύθερα, να συνάπτει σχέσεις, να συναναστρέφεται με όποιον θέλει και να πηγαίνει όπου θέλει.Αυτό άλλωστε, που δεν ήθελε η Βαρβάρα ! Διότι την ελευθερία της αυτή την χρησιμοποίησε να συνδέεται με Χριστιανές και να παρακολουθεί με προφυλάξεις, βέβαια τις Ακολουθίες και τα κηρύγματα των διωκομένων Χριστιανών. Της έκανε δε μεγάλην εντύπωση τα μαρτύρια των Χριστιανών.Από αυτά στερεώθηκε πολύ στη Πίστη
Το τρίτο παράθυρο
Ο πατέρας της κάποτε θα έφευγε για ταξίδι, το οποίο θα διαρκούσε αρκετό διάστημα. Η Βαρβάρα τον παρεκάλεσε να της κτίσει κοντά στον πύργο ένα ωραίο λουτρό। Ο Διόσκορος, ευχαρίστως το αποφάσισε. Εξ άλλου ποτέ δεν της χαλούσε το χατήρι. Κάλεσε, λοιπόν τούς μηχανικούς του και τους έδωσε οδηγίες πως να το φτιάξουν. Και εκείνοςέφυγε σ' άλλη πόλη, για νά τακτοποιήσει τις διάφορες υποθέσεις του.Οι τεχνίτες και οι εργάτες αρχίσανε τη δουλειά τους. Η Βαρβάρα κοιτάζοντας το έργο είδε, ότι η οικοδομή, που κατασκευάζανε είχε μόνο δύο παράθυρα. Παρεκάλεσε τότε τους μαστόρους να προσθέσουν και τρίτο παράθυρο. Οι τεχνίτες και οι εργάτες διστάζανε στην αρχή, διότι η εντολή του πατέρα της ήτανε, γιά δύο μόνον παράθυρα.Εκείνη όμως είπε να κάνουν και τρίτο παράθυρο. Όσον δε αφορά την διαταγή του πατέρα της, τους βεβαίωσε ότι αν χρειασθεί, θ' αναλάβει αυτή να δώσει λόγο.Τότε οι εργάτες ανοίξανε, χωρίς φόβο και τρίτο παράθυρο. Με την επιστασία δε της σεμνής κόρης, τελείωσε το έργο εκείνο. Ήταν πράγματι ωραίο και φωτεινό λουτρό.Ένα γλυκό πρωινό μπήκε η ευσεβής βαρβάρα στο λουτρό και γεμάτη χαρα καί ευτυχία εχάραξε πάνω στό μάρμαρο ένα Σταυρό. Συνέβη όμως τότε κάτι το Θαυμαστό. Το σημείο του Σταυρού χαράκτηκε στό μάρμαρο, χωρίς να μπορεί κανείς να το σβύσει με τίποτε. Εμεινε ανεξίτηλο.Κάποια όμως ημέρα γύρισε από το λουτρό και κοίταξε με λύπη τα είδωλα, που προσκυνούσε ο πατέρας της. Ενοιωσε μιά μεγάλη απογοήτευση, για το ξέπεσμα το ανθρώπινο. Στέναξε με πόνο από το βάθος της καρδιάς της, για την αγνωμοσύνην προς τον Θεόν και είπε :-Αλλοίμονο ! τι Κρίμα ! Οι άνθρωποι ξεχάσανε τον Δημιουργό και πιστεύουνε στα κατασκευάσματά τους. Κλείνουν τα μάτια μπροστά στήν Αλήθεια και γονατίζουν μπροστά στο ψέμμα. Επειτα έφτυσε τα αγάλματα, και μπήκε στον πύργο της.Άρχισε εκεί να παρακαλεί τον θεόν να συγχωρήσει τον πατέρα της, για την αμαρτία της ψεύτικης πίστεως και να τον βοηθήσει ν' ανοίξουν τα μάτια του και να ιδεί την ειδωλολατρική πλάνη. Ήθελε δε να βρει ευκαιρία να του μιλήσει για την πλάνη της ειδωλολατρικής Θρησκείας και την Αλήθεια της Χριστιανικής Πίστεως. Ύστερα από μερικές ημέρες τελείωσαν οι υποθέσεις του Διόσκορου και γύρισε πάλι στην πόλη του και στο σπίτι του. Πρώτη του δουλειά, μόλις έφθασε στον Γελασό, ήταν να κοιτάξει το καινούργιο λουτρό. Οταν όμως είδε και το τρίτο παράθυρο οργίσθηκε φοβερά. Οι μαστόροι φοβηθήκανε, αλλά η Βαρβάρα τους έβγαλε από τη δύσκολη θέση, όπως τους το είχε υποσχεθεί.-Εγώ, είπε στον πατέρα της, διέταξα να γίνουν τρία παράθυρα. Τρία είναι, πατέρα τα παράθυρα που φωτίζουν κάθε άιθρωπο, που έρχεται στον κόσμον! Με αυτά τα λόγια εννοούσε η σεμνή νέα την υπόσταση της Αγίας Τριάδας. Ο πατέρας της βέβαια ούτε μπόρεσε να καταλάβει τα συμβολικά λόγια της κόρης του. Την πήγε όμως με βία στο λουτρό ρωτώντας την :--Πως γίνεται φωτιστικό το Φως των τριών παραθύρων για κάθε άνθρωπο ;-Πρόσεξε, πατέρα, του είπε και θα καταλάβεις καί πρόσθεσε:Έκανε έπειτα το σημείο του Σταυρού. Του έδειξε τα ενωμένα δάκτυλα του δεξιού της χεριού.-Πατήρ,Υιός και Αγιον Πνεύμα. Με το Φως αυτό των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας ζωογονείται, φωτίζεται, λαμποκοπά κι' αστράφτει όλος ο κόσμος. Σαν άκουσε τα λόγια αυτά ο πατέρας της, ο λάτρης των ειδώλων, τυφλώθηκε από τον Θυμό του. Έχασε ότι εκείνη ήτανε κόρη του. Ξέχασε ότι ήταν αίμα του. Γεμάτος δε χολή στο βλέμμα και φαρμάκι στη καρδιά, τράβηξε με οργή το ξίφος του και ρίχτηκε κατ' επάνω της να την σφάξει.Εκείνη ξέφυγε από τα χέρια του κι' άρχισε να τρέχει ανηφορίζοντας στο κοντινό βουνό. Ετρεχε πίσω της γεμάτος μίσος, σωστό σκυλί λυσσασμένο, ο πατέρας της να την συλλάβει και την σκοτώσει.Με κομμένη ανάσα στάθηκε στους πρώτους βράχους του βουνού και ζήτησε την θεία προστασία. Η γυναικεία κι' αγνή φωνή της εισακούστηκε... Σε λιγο ο αγριεμένος πατέρας της, που είχε εν τω μεταξύ μείνει πιο πίσω, θα την έφτανε και θα την έσφαζε. Την έχασε όμως από μπροστά του. Τι είχε συμβεί; Εκείνη τη στιγμή ένας βράχος σχίστηκε στα δύο, άνοιξε και έκλεισε στην αγκαλιά του την Αγία. Θαύμα βέβαια έγινε κα τα θαύματα δεν εξηγούνται φυσικά και με την λογικήν. Μήπως και στην έρημο από την πέτρα δέν έβγαλε ο Μωυσής νερό κι' εχόρτασε δύο εκατομμύρια λαός διψασμένος; Δείχτηκε η πέτρα η σκληρή μαλακώτερη από την καρδιά του πατέρα της.Τότε ο σκληρός και βάρβαρος πατέρας ψάχνει παντού. Δεν την βρίσκει όμως πουθενά. Γυρίζει απελπισμένος στο σπίτι του. Πρέπει πάντως να την βρει. Παίρνει και άλλους και χτενίζουν το βουνό. Εν τω μεταξύ πέρασαν αρκετές ημέρες και η Αγία ζούσε με χόρτα στο βουνό. Στο δρόμο όμως μια ημέρα συναντάει δύο βοσκούς. Τους ρωτάει επίμονα και απειλητικά να του πουν αν ξέρουν που κρύβεται η κόρη του.Ένας βοσκός βλέπει στά μάτια του το μίσος και την κακία, αλλά του λέει πως δεν ξέρει τίποτε, πως δεν την είδε. Ο άλλος όμως σκέφτεται με πονηρία. Βλέπει την περίπτωση σαν ευκαιρία για συμφέρον. Και του δείχνει ο δυστυχής με το δάκτυλό του το σημείο, που κρυβότανε η Αγία.Τότε όμως έγινε το θαύμα.Ο θεός τιμώρησε τον πονηρό βοσκό και μεταμόρφωσε τα πρόβατά του σε σκαντζόχοιρους (ακανθοχοίρους) . Καλά να πάθει...Ο Διόσκορος συνέλαβε την κόρη του στο βουνό, την έδειρε αλύπητα. Εν συνεχεία λυπόθυμη σέρνοντάς την και τραβώντας της από τα μαλλιά, την πήγε στο σπίτι του. Εκεί την έβαλε σε αυστηρή απομόνωση. Την έκλεισε σ' ένα στενό δωματιάκι και σφράγισε την πόρτα. Έβαλε δε και σκοπούς να την φρουρούν.
Την καταγγέλλει ο πατέρας της
Έπειτα έτρεξε στον αμέσως ανώτερό του, ηγεμόνα Μαρκιανό, ο οποίος εξουσίαζε τότε τον τόπο εκείνον και του είπε :—Είναι φοβερό αυτό που θα σου πω. Ξέρεις τι μου συμβαίνει; Η κόρη μου καταφρονεί τους Θεούς μας και τιμάει και λατρεύει τον Χριστόν και την θρησκείαν των Χριστιανών! Ο Μαρκιανός τα χάνει μόλις ακούει αυτό και λέει στον Διόσκορο να του στείλει σ' εκείνον την κόρην του, να μιλήσει μαζί της και να ιδεί τι μπορεί να γίνει. Ο Διόσκορος όμως έχει γίνει σκληρός, θηριόψυχος και του λέει:-Άκουσε να μην την λυπηθείς καθόλου. Να την βασανίσεις σκληρά. Να την τιμωρήσεις με όλα τα φρικτά βασανιστήρια. Σε εξορκίζω στ' όνομα τών θεών μας! Εφεραν λοιπόν την Αγίαν Βαρβάραν μπροστά στον Μαρκιανό. Εκείνος μόλις την είδε θαμπώθηκε από την ομορφιά, την σεμνότητα, το ακτινοβόλο βλέμμα της και τον σπάνιο χαρακτήρα της. Με γλυκειά φωνή και κάπως συγκινημένα της είπε.-Βαρβάρα, είσαι τόσο νέα και τόσο ωραία! Μπροστά σου, ανοίγεται μια ολόκληρη ζωή. Σε περιμένουν χαρές και ευτυχία. Πρέπει να ζήσεις και να γλεντήσεις τις τόσες ομορφιές, που μας χάρισαν οι θεοί. Λουλούδια ανοιξιάτικα και χαρές του καλοκαιριού. Γλέντια, ξενύχτια και τραγούδια... Όλα είναι μπροστά σου. Δεν λυπάσαι τον εαυτόν σου; Εγώ λυπάμαι να θανατώσω μια νέα τόσο ωραία ! Σε συμβουλεύω, παιδί μου, να προσκυνήσης τους θεούς των γονέων σου... Λυπάμαι, που στο λέω, αλλά άλλη λύση δεν χωρά. Ή θα γίνει αυτό ή θα θανατωθείς με τα πιο σκληρά μαρτύρια.--Εγώ δεν προσκυνώ τα είδωλα, απάντησε η Μάρτυς Βαρβάρα. Προσκυνώ μόνο τον Κύριό μου και Θεό μου, τον Ι ησούν Χριστόν. Λατρεύω τον Δημιουργό του Ουρανού και της γης. Δεν θα με κάνεις να τον αρνηθώ για τα ψεύτικα είδωλά σου... Εμπρός λοιπόν, κάνε ό,τι νομίζεις.
Αρχίζουν τα μαρτύρια
Μόλις πήρε αυτήν την απάντηση ο Μαρκιανός, ταράχθηκε. Πυρετός κύκλωσε τα νεύρα του και ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του. Διέταξε αμέσως τότε να γυμνώσουν την Αγία και ν' αρχίσουν να την δέρνουν αλύπητα.Αγρια μαστίγια όργωναν το κορμί της Μάρτυρος. Ανοιγαν πληγές και έτρεχαν αίματα. Και επάνω στους φρικτούς πόνους της οι βασανιστές έτριβαν τις πληγές της με τρίχινα ρούχα.Ολοι πάντως θαυμάζανε την υπομονή και την πίστη της. Κι αυτοί ακόμη οι βασανιστές της έμεναν σκεφτικοί και μονολογούσανε :-Αλήθεια! Πως άντεξε. Που την βρήκε τόση δύναμη! Μετά τον άγριο εκείνο ξυλοδαρμό, κλείσανε την Αγία και πάλι στη φυλακή. Πιστεύανε,ότι μια δεύτερη ανάκριση κι' ένα νέο μαρτύριο θά την κάνανε ν' αλλάξει γνώμη... Πόσο όμως γελιώνταν! Τά μεσάνυχτα το σκοτεινό κι' ανήλιαγο κελλί της φυλακής γέμισε από ένα λαμπερό γλυκό φως. Πάνω από εκείνο το θείο φως φάνηκε ο Κύριος, ο Χριστός, που άρχισε να της δίνει θάρρος λέγοντας:-Μη φοβηθείς. Μην απογοητευθείς. Μην λυγίσεις από τα βασανιστήρια αυτών των σκληρών ανθρώπων. Εγώ θά είμαι πάντα μαζί σου! Μετά τα παρήγορα εκείνα λόγια του Χριστού κατάλαβε η Αγία πως κάτι συνέβη στο σώμα της. Δεν ένοιωθε πια τους πόνους των πληγών. Έβαλε τα χέρια της στο κορμί της και είδε, ότι δεν υπήρχαν πληγές.Ο Χριστός την είχε τελείως γιατρέψει. Γονάτισε τότε ευλαβικά κι' άρχισε να δοξολογεί τον Παντοδύναμο.
Η Ιουλιανή
Στο ίδιο τότε κελλί με την μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα ήτανε κλεισμένη και η Ιουλιανή. Η Θεοσεβής, κι' ενάρετη εκείνη χριστιανή, ήτανε από καιρό χριστιανή. Όταν όμως είδε το θαύμα της θεραπείας των πληγών της Αγίας Βαρβάρας, πίστεψε, ολόψυχα, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κυβερνά τον κόσμο και έχει παντοδυναμία.Πήρε, λοιπόν, τότε και αυτή την μεγάλη απόφαση νά εκδηλώσει την αγάπη της στ' όνομά Του με την θυσία της, το μαρτύριό της. Πήρε την απόφαση να μη Τον αρνηθεί, έστω και αν της κάνουν τα πιο φρικτά βασανιστήρια του κόσμου...
Ο Μαρκιανός διαστρέφει το Θαύμα
Την άλλη μέρα ο Μαρκιανός διατάζει και φέρνουν πάλι μπροστά του την Αγία. Μόλις την βλέπει, γεμάτη ομορφιά και χάρη και χωρίς ίχνος από τις άγριες πληγές των μαστιγίων και της αλύπητης σκληρότητος τα χάνει. Δεν μπορεί να εξηγήσει, πως συνέβη αυτό. Προσπαθεί όμως να κρυφτεί. θέλει να δικαιολογήσει αυτό που βλέπει. Γι' αυτό της λέει :-Βλέπεις, λοιπόν την δύναμη των Θεών μου; Βλέπεις πως σε λυπηθήκανε και σου γιατρέψανε τις πληγές;Αλλά η μεγαλομάρτυς δεν τον αφήνει να προχωρήσει πιο πολύ. Τον καρφώνει στην θέση του. Μάταια αγωνίζεται εκείνος να κλέψει δόξα και δύναμη από τον θεό, για να την δανείσει στα ψεύτικα είδωλα.Η φωνή της ακούγεται γενναία και σταθερή :-Πως είναι δυνατόν να έχουν κάνει ένα τέτοιο θαύμα οι θεοί σου που είναι τόσο τυφλοί και αδύνατοι, όπως και συ ο ίδιος; Πως μπορούν εκείνοι να κάνουν και το παραμικρό, αφού οι ίδιοι ζητούν την βοήθεια των ανθρώπων; Όχι! Μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τους τριγύρω σου. Δεν μ' εθεράπευσαν οι θεοί σου. τις πληγές μου τις γιάτρεψε Εκείνος, που είναι ο μόνος δυνατός, ο μόνος που μπορεί να λυτρώνει και σώνει σώματα καί ψυχές. Είναι ο Χριστός! Εκείνον εσύ δεν μπορείς να τον ιδείς. Είσαι τυφλωμένος. Το σκοτάδι της αμαρτίας σου φράζει το δρόμο στο δικό Του φώς.
Η Ιουλιανή και η Βαρβάρα βασανίζονται σκληρά
Η ομολογία της πίστεως, που έκανε η Αγία μπροστά στον Μαρκιανό, αλλά και ο έλεγχός της, για τα κλειστά μάτια του, μπροστά στην αλήθεια, τον έκανε έξω φρενών.Διέταξε αμέσως ν' αρχίσει το απάνθρωπο βασανιστήριο. Με σιδερένια νύχια ξέσχιζαν τις σάρκες της Αγίας και την κτυπούσανε στο κεφάλι με σφυριά, χωρίς λύπη. Το αίμα της πηδούσε από τις φλέβες άφθονο, και όλο της το σώμα είχε παραμορφωθεί. Η Ιουλιανή έβλεπε το τρομερό μαρτύριο της Αγίας Βαρβάρας. Συνήθως όλους τους φυλακισμένους τους πηγαίνανε στον τόπο, που βασάνιζαν τους μάρτυρες, για να τρομοκρατηθούνε και να αρνηθούνε την Πίστη τους. Τότε πόνεσε κατάβαθα η Ψυχή της. Δεν άντεξε να κρατηθεί αδιάφορη, ξέσπασε σε κλάματα. ο Μαρκιανός, που παρακολουθούσε ο ίδιος το μαρτύριο της Αγίας Βαρβάρας, μόλις την είδε την Ιουλιανή να κλαίει, την ρώτησε : Εσύ ποια είσαι και γιατί κλαις;—Είμαι Χριστιανή και συμπαθώ την Βαρβάρα, που βασανίζεται! είπε κλαίγοντας.Δεν ρώτησε τίποτε άλλο ο Μαρκιανός. Οσα άκουσε του ήταν αρκετά. Διέταξε να την κρεμάσουν και αυτήν. Να ξεσχίσουν και αυτής τις σάρκες και ν' αρχίσουν να την καίνε με αναμμένες λαμπάδες. Αρχισε, λοιπόν, έτσι και το οδυνηρό μαρτύριο της ιουλιανής.Στην ώρα λοιπόν που την βασανίζανε, στην ώρα της φρίκης των πόνων, στην ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, σήκωσε τά μάτια της στον ουρανό και προσευχήθηκε η Ιουλιανή :—Δέσποτα Χριστέ μου, Συ είσαι καρδιογνώστης και παντοδύναμος, Συ τα ξέρεις όλα. Γνωρίζεις, ότι αυτή την στιγμή υποφέρω φρικτά βασανιστήρια για την αγάπη Σου. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να υπομείνω μέχρι το τέλος, να νικήσω και να μην περηφανεύεται αυτός ο άπιστος, ότι με ανάγκασε να γονατίσω και να σ' αρνηθώ. Βοήθησέ με, για να ανταποκριθώ στην αγάπη Σου.Τότε μανιασμένος ο Μαρκιανός, διότι δεν μπορούσε με τόσα μαρτύρια ν' αλλάξει το μυαλό και την πίστη δύο γυναικών, διέταξε να κόψουν τους μαστούς και των δύο μαρτύρων. Εγινε. Αυτό όμως δεν άλλαξε την απόφασή τους.Η πίστη τους ήταν βαθειά ριζωμένη.Και πάνω σ' αυτή την άγρια θύελλα της οργής του Μαρκιανού, η Βαρβάρα δεν τα χάνει.Ξέρει,ότι οι μέρες της επίγειας ζωής της τελειώνουν. Δεν θέλει όμως να κυλήσει ούτε μια στιγμή χωρίς προσευχή. Υμνεί και δοξάζει συνεχώς τον Δημιουργό. Και στον αβάσταχτο πόνο της τα μάτια της κοιτάζουν ψηλά. Τ' αγνά χείλη ανοιγοκλείνουν και ψιθυρίζουν την πιό γλυκειά και την πιο Θερμή προσευχή από το ψαλτήρι, που το είχε μάθει άπ'έξω.—Κύριε, είπε, μη μας στερήσεις από του να δούμε το πρόσωπό Σου, και μην απομακρύνεις από μας το πνεύμα Σου το Άγιο. Δώσε μας την χαρά και την αγαλλίαση του ουρανού και στήριξέ μας στον φόβο Σου και στην αγάπη Σου.Αλλά ο Σατανάς δεν σταματάει ως έδώ. Κυρίαρχος πλέον στην σκέψη και στην απόφαση των ειδωλολατρών αρχόντων, άλλη δοκιμασία βρίσκει για την Αγία και την βάνει στο μυαλό του Μαρκιανού. Και εκείνος την εκτελεl αμέσως.Διατάζει να γυμνώσουν την Μάρτυρα και να την γυρίσουν έτσι στην πόληι, για να διασκεδάσει ο λαός και να εκδικηθεί ο ίδιος.—θα της δείξω εγώ! είπε. Εκείνη που υπερηφανεύεται, ότι κανένας δεν είδε το κορμί της και κανένας δεν άγγιξε την ομορφιά της, θα γίνει τώρα θέαμα και ρεζίλι θα γελούν και θα την κοροιδεύουν οι νέοι και συγχρόνως θα την κτυπούν οι ραβδούχοι και οι μαστιγωτές.Σ' έκείνη τώρα την κρίσιμη στιγμή η Αγία Βαρβάρα βρίσκει καταφύγιο την προσευχή.-Κύριε, είπε από το βάθος της καρδιάς της, Σύ σκεπάζεις τον ουρανό με τα σύννεφα και τυλίγεις την γη με τις ομίχλες. Σε παρακαλώ βοήθησέ με και σκέπασέ με. Μην αφήσεις να βλέπουν τα γυμνά μέλη μου οι ασεβείς και με περιγελούν. Γλύτωσέ με από τον χλευασμό τους.Αλλά ο θεός, ο πανταχού παρών, που αγαπάει και υποστηρίζει όσους ομολογούν με θάρρος τ' όνομά Του, δεν άφησε απροστάτευτη την Αγία. Βλέπει αυτή σαν αστραπή τη θεία μορφή Του πάνω στο χερουβικό άρμα. Από εκεί έδωσε διαταγή στους αγγέλους να ντύσουν το σώμα της Αγίας με λαμπρή στολή. Κι όχι μόνον αυτό αλλά και στην πόλη, που την γυρίζανε δέρνοντας, έκαμε ομίχλη αδιαπέραστη, ώστε τα ακόλαστα μάτια των ειδωλολατρών να μην μπορούν να την δούνε. Ο Κύριος στο τέλος γιάτρεψε και όλες τις πληγές της.Οταν οι δήμιοι παρουσίασαν στον Μαρκιανό την Αγία έτσι, τόσο ωραία ντυμένη, με θαυμάσια όψη και χωρίς πληγές, τα έχασε. Νόμισε πως την έντυσαν με τέτοιο λαμπρό ένδυμα οι στρατιώτες, παραβαίνοντας τις διαταγές του.Κατάλαβε όμως σε λίγο τι είχε συμβεί. Και επειδή το πήρε απόφαση, ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος να την νικήσει, με τα βασανιστήρια, αποφάσισε να θανατώσει την Αγία Βαρfάρα καί μαζί μ' αύτήν και την άλλη πιστή μάρτυρα του Κυρίου, την Ιουλιανή. Διέταξε λοιπόν να τις αποκεφαλίσουν και τις δυο.
Την σκοτώνει ο πατέρας της
Σε όλα εκείνα τα φοβερά, τρομερά και Θηριώδη μαρτύρια, στα οποία υποβλήθηκε και υπέφερε η μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, ήταν παρών και ο σκληρόκαρδος πατέρας της. Τι μαύρη ψυχή! Ασπλαγχνος από την αρχή ως το τέλος. Καθόλου δεν συγκινήθηκε ο άθλιος. Από τα μάτια του δεν χύθηκε ούτε ένα πατρικό δάκρυ. Στο πρόσωπό του δεν φάνηκε ούτε μια γραμμή συμπόνοιας και ανθρωπιάς, όταν έβλεπε το αίμα της κόρης του από τις πληγές των μαρτυρίων να ποτίζει την γη. Ξεροκέφαλος και ξερός σαν πέτρα σε αισθήματα αγάπης θηρίο ανήμερο σε οργή, τίγρις σε μίσος και σ' εκδίκηση. Και όταν βγήκε η καταδικαστική απόφαση ώρμησε σαν μανιασμένο λιοντάρι να σκοτώσει αυτός, με τα ίδια του τα χέρια, το σπλάγχνο του ! Ζήτησε να την εκτελέσει ο ίδιος! Το ζήτησε αυτό από το ψευτοδικαοτήριο εκείνο των ειδωλολατρών. Αρπαξε τότε την κόρη του από τα μαλλιά και κυριολεκτικά σαν τίγρις λυσσασμένη την οδηγεί σ' ένα βουνό, για να την αποκεφαλίσει. Στο ίδιο βουνό πήγανε οι στρατιώτες του Μαρκιανού και την Αγία 'Ιουλιανή.Στο δύσκολο και στερνό εκείνο ανηφόρισμα δεν λυγίσανε οι δούλες Του Κυρίου. Δεν έσταξε από τα μάτια τους δάκρυ. Δεν βγήκε από την καρδιά τους στεναγμός. Δεν ακούστηκε θρήνος. Δεν λυπηθήκανε, που έφευγαν από την ζωή τόσο γρήγορα. Αντίθετα προχωρούσανε με χαρά, με αγαλλίαση και με ηρεμία ολοφάνερη. Βαδίζανε, σαν να πηγαίνανε σε γάμο. Η Αγία Βαρβάρα ενώ προχωρούσε προς τον τόπον της καταδίκης της, είπε τούτη την προσευχή :«Αναρχε θεέ, Συ δημιούργησες τον ουρανό, και θεμελίωσες την γη επάνω στα νερά. Συ έδωσες τον ήλιο να φωτίζει τον κόσμο όλο και τα σύννεφα να βρέχουν. Συ χαρίζεις άφθονα τ' αγαθά σου επί δικαίους και αδίκους. Συ ευεργετεlς καλούς και κακούς, σαν ανεξίκακος και Πανάγαθος. Ακουσε τώρα, πλουσιόδωρε Βασιλεύ, την δούλη σου, που σε παρακαλεί και όποιος μνημονεύει το μαρτύριό μου, πρός δόξαν του αγίου Σου ονόματός, αξίωσέ τον να μη του αγγίξει ποτέ την οικογένειάν του ασθένεια κολλητική, ούτε το σπιτικό του αρρώστεια θανατηφόρα...».Κι' ενώ η Αγία Βαρβάρα έλεγε την προσευχήν αυτή άκουσε μια απόκοσμη, γαλήνια, ουράνια φωνή να προσκαλεί, κι' αυτήν και την Ιουλιανή στην δόξα του ουρανού, και να της υπόσχεται συγχρόνως, ότι θα γινόνταν πραγματικότης εκείνο που ζήτησε στην προσευχή της.Τώρα η Αγία προχωρεί με περισσότερη πίστη προς το μαρτύριον. Κάνει πιο γρήγορα τα βήματά της. Λάμψη χαράς φεγγοβολά στο πρόσωπό της... Και σε κάποιο σημείο του κακοτράχαλου βουνού, σταματούν οι στρατιώτες. Είναι ο τόπος του μαρτυρίου.Η Αγία Βαρβάρα περιμένει το δήμιο. Βλέπει όμως με έκπληξη τον πατέρα της άγριο και κοκκινομάτη να αρπάζει το ξίφος του και να την πλησιάζει να την σκοτώσει ο ίδιος.-Μη πατέρα του φωνάζει! Να με σκοτώσει οποιοσδήποτε άλλος! Μη κάνεις αυτό το φοβερό αμάρτημα. Μη κολασθείς... θα χάσεις την Ψυχή σου...Αλλά εκείνος ήτανε μεθυσμένος από τον εγωισμό και την φιλοδοξία του. Ήθελε να του πουν, μπράβο! οι άλλοι ειδωλολάτρες. Ηθελε να λένε οι άλλοι, ότι έκανε μεγάλο κατόρθωμα.Με ορμή έσυρε το ξίφος του και της έκοψε το κεφάλι, ο άσπλαγχνος και αιμοβόρος! Την ίδια στιγμή αποκεφαλίστηκε και η μάρτυς Ιουλιανή.Οι άγιες ψυχές των παρθένων πετάξανε χαρούμενες στην ολόφωτη Βασιλεία των ουρανών, κοντά στον νυμφίο τους τον Χριστόν.Ο θεός όμως δεν άφησε ατιμώρητον τον κακούργον εκείνο πατέρα και αιμοβόρο παιδοκτόνο. Τον τιμώρησε παραδειγματικά. Ενώ ο ουρανός ήτανε ξάστερος, ακούγεται ξαφνικά τρομακτικός κρότος. Μια αστραπή αυλακώνει τον ουρανό και πέφτει ένας κευραυνός στο κεφάλι του σφαγέα της κόρης του Διόσκορο. Τον κατέκαψε κυριολεκτικώς. Δεν έμεινε ούτε ίχνος από το σώμα του. Και έτσι ο δυστυχής εκείνος, που ήτανε ανάξιος να έχει μια τέτοια κόρη και περίμενε από τον προιστάμενό του Μαρκιανό έπαινο και προαγωγή, έχασε και τούτη και την άλλη ζωή.Την λάμψη του κεραυνού εκείνου την είδε και ο Μαρκιανός. Ητανε σαν μια προειδοποίηση, ότι αν δεν αλλάξει μυαλό, τον περιμένει κι' αυτόν το πύρ το αιώνιον της Κολάσεως. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να άλλαξε.
Ο ενταφιασμός των μαρτύρων
Τι γίναν τώρα τα Αγια λείψανα των μαρτύρων νεανίδων; Κάποίος ευσεβής Χριστιανός, που τον λέγανε Ουαλεντίνο, βρέθηκε κατά τύχην εκεί κοντά στον τόπο του μαρτυρίου. Μετά το τρομερό τέλος του Διοσκόρου, πήρε με ευλάβεια τα νεκρά σώματα των δύο μαρτύρων και με ψαλμωδίες, προσευχές και ύμνους πνευματικούς τα μετέφερε στο Γελασό τό χωρίο.Οταν έφτασε εκεί, τα ενταφίασε με κάθε ιεροπρέπεια και τιμή.Τώρα πια δεν μπορούσε να τον εμποδίσει κανείς γιατί ο τρομερός Διόσκορος έλειψε από τη μέση και οι πάντες είχανε τρομοκρατηθεί από την θεική παραδειγματική τιμωρία του πατέρα της Αγίας Βαρβάρας.
Ποιους προστατεύει η αγία
Από τότε το όνομα της Αγίας Βαρβάρας τιμάται με ιδιαίτερο σεβασμό σ' ολόκληρο τον κόσμο. Παντού θα βρεις ναούς και μοναστήρια στο όνομά της.Σε πολλά μέρη την έχουνε ως προστάτη των παρθένων. Τα νοσοκομεία των λοιμωδών νόσων βάζουν το όνομά της σαν έμβλημα. Την έχουνε επίσης την Αγία ως προστάτη από αιφνίδιο θάνατο και φύλακα της ζωής των ανθρώπων, πού δουλεύουνε σε επικίνδυνες και δύσκολες χειρωνακτικές εργασίες. Προστατεύει π.χ. τους μεταλλωρύχους, τους λατόμους, τους οικοδόμους, τους πωλητάς πυρίτιδος, τους ναυτικούς και αμαξοκαρωγωγείς, που τρέχουν στην αγία και ζητούνε δια μέσου αυτής την χάρη και την δύναμη του θεού.Η Αγία είναι για τον Ελληνικό λαό προστάτις κατά της ευλογιάς. Όπως δε ο Άγιος Χαράλαμπος διώχνει την πανούκλα, έτσι και η Αγία Βαρβάρα, απομακρύνει την ευλογιά. Οταν δε η τελευταία αυτή αρρώστεια έπαιρνε μορφή επιδημίας, οι Χριστιανοί έτρεχαν στα εκκλησάκια της Αγίας και έκαναν με πίστη παρακλήσεις για να γλυτώσουν και για να γιατρευτούν. Για να ιδούν την χάρη της και την προστασία της, προσέφεραν Ελόπιττα ή κόλλυβα και κολλυβόζουμο εις δόξαν και τιμή της Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας». Στα μέρη της Μικράς Ασίας, και στην εποχή που η επιδημία της ευλογιάς έκανε θραύση, οι Χριστιανοί έφτιαχναν πίττα με προζύμι και αλεύρι, την έψηναν στον φούρνο και έπειτα την περιέλουζαν με μέλι. Την τοποθετούσαν κατόπιν σ' ένα τραπεζάκι, και το τραπεζάκι το έβαζαν σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί πήγαινε ο Ιερέας και έκανε παράκληση.Μετά την παράκληση, η νοικοκυρά έκοβε την πίττα και την μοίραζε στον κόσμο. Και από το μέλι της πίττας αυτής έκανε το σημείο του Σταυρού στις πόρτες τους. Ετσι δεν είχε διατάξει και ο θεός να κάμουν οι Εβραίοι στην Αίγυπτο; Να αλείψουνε δηλ. τα πορτόξυλα του σπιτιού με το αίμα του πασχαλινού αμνού, δια να μπει στα σπίτια τους ο εξολοθρευτής άγγελος, που θανάτωσε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων. Πόση σημασία έχουν τα έθιμα του λαού!
Τα λείψανά της
Ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός (886 - 912) έκτισε στην Κωνσταιτινούπολη και μέσα στα ανάκτορά του, ναόν εις το όνομα της Αγίας Βαρβάρας. Σ' αυτόν είχανε τοποθετηθεί τα λείψανά της. Τα λείψανα της Αγίας μετεφέρθησαν από την Βενετία στην Κωνσταντινούπολη το 911. Δεν έμεινεν δε εκεί ολόκληρο το λείψανό της αλλά μέρος από αυτό.Η θυγατέρα του αυτοκράτορος Αλεξίου Κομνηνού ονομαζομένη Βαρβάρα η οποία ειχε παντρευτεί τον Ρώσο, μεγάλο Δούκα του Κιέβου Σβιατοπόλκ Μιχαήλ, πήρε μέρος των Ιερών λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας από την Κωνσταντινούπολη και τα απέθεσε εις τον ναόν της Μονής Κίεβο - Μιχαήλ, τον οποίο έκτισε ο Σβιατοπόλκ το 1108...
Η Αγία Βαρβάρα στήν τέχνη
Στην βυζαντινή τέχνη της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας η Αγία Βαρβάρα, παριστάνεται ωραία, αλλά το κάλλος της ακτινοβολεί και τς ψυχικές της αρετές. Σ' αυτό έγκειται το μυστικό της βυζαντινής αγιογραφίας. Ενώ η αγιογραφία των Δυτικών είναι σαρκική, όχι πνευματική.Με το δεξί της χέρι κρατάει τον Σταυρόν, ενώ το αριστερό της χέρι έχει ανεστραμμένη την παλάμη, για να συμβολίζει μ' αυτό την υπομονή στο μαρτύριο και στις δοκιμασίες.Στις ζωγραφικές συνθέσεις του μαρτυρίου της παριστάνεται καταδιωκομένη από τον σκληρό πατέρα της, που κρατάει ξίφος. Και στό βάθος των συνθέσεων αυτών διακρίνεται ο πύργος της Αγίας Βαρβάρας..Αλλοτε πάλι βλέπομε την Αγία ν' απεικονίζεται με σθένος και με τόλμη. Στο αριστερό χέρι της κρατεί δάφνη, που συμβολίζει την νίκη κατά του διαβόλου. Στο δεξί κρατεί τον Σταυρόν ή το Αγιον Ποτήριον. Το Αγιον Ποτήριον στα χέρια της Μεγαλομάρτυρος φανερώνει την αγάπη της για τον Χριστό, αλλά φανερώνει επίσης και την δική της θυσία.Η εορτή της Αγίας Βαρβάραc„ έχει ορισθεί, σαν επίσημος εορτή του πυροβολικού σε πολλά κράτη του κόσμου. Και τούτο, διά τον κεραυνό, που σκότωσε τον πατέρα της.Το έθιμο αυτό επεκράτησε και στήν Ελλάδα. Η Αγία γιορτάσθηκε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σαν προστάτιδα του Πυροβολικού, την 4ην Δεκεμβρίου του 1829. Τότε έγινε δοξολογία και δόθηκε επίσημο δείπνο για τους αξιωματικούς και οπλίτας του Πυροβολικού.
Σύγχρονα θαύματά της
Στον συνοικισμό Αγίας Βαρβάρας Αιγάλεω των Αθηνών υπάρχει ιερός ναός αφιερωμένος στο όνομα της Αγίας. Στο σημείο του ναού όπου στεγάζεται το Αγιον Βήμα βρίσκεται ένα παλαιό μικρό εκκλησάκι. Εχει πλάτος 3 μέτρα, μήκος 3,80 μέτρα καί ύψος 4. Το στέγασμά του είναι θολωτό και το κοσμούν τοιχογραφίες.Το εκκλησάκι αυτό είναι λείψανο παλαιάς Μονής που διαλύθηκε. Η ημερομηνία της τοιχογραφήσεως είναι 26-Ιουνίου 1774.Κανένας όμως δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής να μας βεβαιώσει εάν η τοιχογραφία εκείνη έγινε όταν κτίσθηκε το εκκλησάκι, ή αργότερα σε κάποια επιδιόρθωση, όπερ και το πιθανώτερον...
Το όνειρο του τσοπάνη
Το εκκλησάκι αυτό, πρό ετών, κατά το μεγαλύτερό του μέρος δεν φαινόταν καθόλου. Ηταν χωμένο στη γη. Το χρησιμοποιούσαν δε οι τσοπάνοι σαν μαντρί και στάνη, για τα ζώα τους.Γύρω στα 1900 κάποιος τσοπάνος, που είχε σαν σταύλο το εκκλησάκι εκείνο, είδε στον ύπνο του μια ωραία νέα, η οποία του είπε ότι ο τόπος που μάντρωνε τα ζώα του είναι δικός της.Του είπε ακόμη, ότι πρέπει να σταματήσει κι' αυτός και οποιοσδήποτε άλλος να ασεβούν στον τόπο αυτό.Ο τσοπάνος ξύπνησε, αλλά δεν έδωσε μεγάλη προσοχή στο όνειρο.Συνέβη όμως το εξής αξιοπερίεργο. Κάθε μέρα ψοφούσε και ένα από τα πρόβατα του βοσκού εκείνου. Και δεν μπορούσε να καταλάβει τι έφταιγε γι' αυτό.Τότε, του παρουσιάζεται η ωραία Παρθένος στον ύπνο του για δεύτερη φορά και του λέγει:—Αύριο μόλις ιδείς δύο άτομα, που θάρθουν εδώ μαζί, να τα καλέσεις και να σκάψετε στο δεξιό μέρος της εισόδου, στο εκκλησάκι. Και τότε έδειξε στον ύπνο ακριβώς το σημείο εκείνο.Την άλλη μέρα συναντάει ο βοσκός εκεί κοντά στο εκκλησάκι, δυο γυναίκες από τον Πειραιά,που μαζεύανε χόρτα. Ηταν η Μαριγώ Κούλα και η Αγγελική Κ.Τσαμάτζη. Τις πλησίασε και τις ανέφερε την παραγγελία της ωραίας Παρθένου όπως του την έδωσε στον ύπνο του. Οι γυναίκες σταυροκοπήθηκαν και δέχτηκαν πρόθυμα να βοηθήσουνε.Αρχισαν λοιπόν και οι τρεις να σκάβουν. Από το σκάψιμο εκείνο γεγονός αξιοθαύμαστο αποκαλύφθηκε μια μικρή εικόνα, ύψους 37 εκατοστών και πλάτους 26, η λεγομένη Εικών της Βέλλα».Το γεγονός αυτό μαθεύτηκε στον Πειραιά και στην Αθήνα. Η πίστις των Χριστιανών ζωογονήθηκε...Η εικόνα αυτή βρίσκεται σήμερα επιχρυσωμένη στην αριστερή πλευρά του μεσαίου κλίτους του ναού της Αγίας Βαρβάρας.
Η παράλυτη παίζει πιάνο
Δεν έλειψαν ποτέ τα ζωντανά σύγχρονα θαύματα των αγίων και των μαρτύρων της Εκκλησίας μας...Η νεαρά Σοφία Βέλλα έπασχε από μιά σοβαρή αρρώστεια. Το δεξί της χέρι ήτανε παράλυτο. Οι γιατροί, στους οποίους την πήγανε οι γονείς της, σήκωναν ψηλά τα χέρια. Δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν.Στις 14 Φεβρουαρίου του 1899 όμως, και ενώ η νύχτα είχε πέσει βαθειά στην Αθήνα, η νεαρή κοπέλλα είδε στον ύπνο της μια ωραία Παρθένα να μπαίνει στο δωμάτιό της και να της λέγει :—Αύριο πρωί - πρωί να σηκωθείς να παίξεις πιάνο!-Μα πως να παίξω; Δεν βλέπεις το χέρι μου, που είναι παράλυτο; είπε αυτή στ' όνειρό της.—Είμαι η Αγία Βαρβάρα! είπε τότε η ώραία νέα και εξαφανίστηκε.Το πρωί της 15ης Φέβρουαρίου, σηκώθηκε η Σοφία χαρούμενη. Το χέρι της δεν ήταν πλέον ξερό κι' ακίνητο. Είχε μέσα του ρυθμό και ζεστασιά. Ετρεξε αμέσως τότε η νέα κι' άρχισε να παίζει πιάνο. Ακουσαν οι γονείς της το επιδέξιο παίξιμο του πιάνου και πήγαν στο διπλανό δωμάτιο να δουν. Και ω του θαύματος ! Είδαν, ότι η κόρη τους ήταν τελείως καλά. Το θαύμα έγινε γνωστό παντού. Οι δε γονείς της από ευγνωμοσύνη προς την Αγία κατασκεύασαν χρυσό χέρι και το τοποθέτησαν κοντά στη θαυματουργό εικόνα της. Ετσι το όνομα της οικογενείας, Βέλλα, συνδέθηκε με την θαυματουργή εικόνα.Το θαύμα αυτό υπενθυμίζεται στους πιστούς και με μια σημείωση που βρίσκεται στο εικονοστάσι και που γράφει :Σοφία Λ. Βέλλα.Εξ ανιάτου υδράθlμου πάσχουσα,κατ' όναρ δε τη 14η Φεβρουαρίου 1899 ιαθείσα παρά της Αγίας, το εικονοστάσιον συν τη κανδήλα και περιφράγματι ευσεβώς ανέθηκεν».Η μνήμη της εορτάζεται κάθε χρόνο στις 4 Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Βαρβάραν την Αγίαν τιμήσωμεν εχθρού γαρ τας παγίδας συνέτριψε και ως στρουθίον ερρύσθη εξ αυτών, βοηθεία και όπλω του Σταυρού η πάνσεμνος.
Κοντάκιο
Τω εν Τριάδι ευσεβώς υμνουμένω ακολουθήσασα, σεμνή αθλοφόρε, τα των ειδώλων έλιπες σεβάσματα, μέσον δε του σκάμματος, εναλθούσα Βαρβάρα, τυράννων ου κατέπτηξας απειλάς, ανδρειόφρον, μεγαλοφώνως κράζουσα σεμνή.Τριάδα σέβω την μίαν θεότητα.
Μεγαλυνάριο της Αγίας Βαρβάρας (αναφέρεται με του Ιωάννη Δαμασκηνού).
Τον θείον κοσμήτορα της Χριστού Εκκλησίας πάντες Ιωάννην Δαμασκηνόν ύμνοις συν τη θεία σεπτή καλλιπαρθένω Βαρβάρα επαξίως ανευφημήσωμεν.
( Αρχιμ.Χαραλάμ. Βασιλόπουλου )


Παναγία Δέσποινά μου Θεοτόκε,αποδίωξον απ' εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου σου την ακηδίαν, την λήθην, την άγνοιαν, την αμέλειαν καί πάντας τους πονηρούς λογισμούς, και αισχρούς και βλασφήμους, αποσόβησον εκ της αθλίας και ταλαιπώρου μου καρδίας, και εκ της μεμολυσμένης μου ψυχής και εκ του εσκοτισμένου μου νοός. και κατάσβεσόν μου την φλόγα των παθών και ελέησον και βοήθησόν μοι, ότι ασθενής και ταλαίπωρος ειμί εγώ και ρύσαί με από των επερχομένων μου πονηρών ενθυμήσεων και προλήψεων και πασών των κακών μου ελευθέρωσον πράξεων, των εν νυκτί και ημέρα και βοήθησόν μοι, Δέσποινα Θεοτόκε, η καθαρωτέρα των ουρανών, και των αμαρτωλών μεσίτρια ότι υπερευλογημένη υπάρχεις υπέρ πάσας τας γενεάς, και δοξάζεταί σου το πανάγιον όνομα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Του νομοφύλακος Ιωάννου Διακόνου του Ευγενικού,αδελφού Μάρκου του Εφέσου.)

Τα θαύματα στο χώρο της ορθοδοξίας γίνονται ως μαρτυρία ώστε να ενθαρρύνουν τον αδύναμο χοικό άνθρωπο να δυναμώσει την πίστη του।Βλέπετε μόνο τα λόγια δεν φτάνουν.Αν πίστευαν στα λόγια του Κυρίου οι άνθρωποι της εποχής ο Χριστός θα είχε μετριάσει κατά πολύ τα θαυμαστά εκείνα θαύματα.Η ορθοδοξία διαχρονικά είναι όλη ένα θαύμα αφού στηρίζεται στο θεμέλιο λίθο του Πέτρου.Σήμερα Θεοφάνεια έχουμε το θαύμα της οπισθοχώρησης των υδάτων του Ιορδάνη.Υπάρχει ένα σχετικό βίντεο μικρής διάρκειας που βρίσκεται στο διαδίκτυο,το βρήκαμε και το βάζουμε στην σελίδα μας॥Πατάμε πιο κάτω και βλέπουμε.



Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου που διακατέχεται από υπερηφάνεια είναι να να μην ακούει την γνώμη των άλλων.Θεωρεί πρωτεύουσα την δικιά του γνώμη,ενώ των άλλων τις θεωρεί υποδιαίστερες και πολλές φορές μάλλον δεν τις λαμβάνει και καθόλου υπόψιν.Την υπερηφάνεια ο Κύριος την καταδίκασε περίτρανα στην επί γης πορεία Του αφού την βρήκε να περισσεύει στο υποκριτικό πρόσωπο των Φαρισαίων.Θυμόμαστε χαρακτηριστικά τα αυστηρά λόγια Του από την αγία γραφή,αλλά βέβαια θυμόμαστε στον αντίποδα και τα επαινετικά λόγια για τους πράους και ταπεινούς, οι οποίοι θα βρούν την ουράνια πύλη ευρύχωρη.Στους τελευταίους πρέπει και μεις να κάνουμε μια προσπάθεια να συγκαταλλαγούμε.Θα χρειαστεί βέβαια και διάβασμα και υπακοή και προσευχή.Τα ψυχωφελή κείμενα των αγίων πατέρων, μοναχών, ιεροκηρύκων βοηθούν τα μέγιστα. Είναι παγίδα για την ψυχή τους μερικών που σνομπάρουν αυτά τα κείμενα και δεν αφιερώνουν ούτε λίγα λεπτά να τα δουν, την στιγμή βέβαια που αφιερώνουν σε αντίστοιχα κοσμικά κείμενα ώρες ατέλειωτες.Ο άνθρωπος που θέλει να προοδεύει πνευματικά δεν θα αναθεματίσει και τα κοσμικά κείμενα και αυτά θα διαβάσει -στον κόσμο ζει-αλλά στο σπίτι της ψυχής του δεν θα μπουν στο χώρο του σαλονιού,αλλά σε κάποια αποθήκη... Παρακάτω ας διαβάσουμε λίγα λόγια

Όλα του κόσμου τα πράγματα και όλες της γης οι ασχολίες, έξω από τη διακονία του Κυρίου, είναι ψεύτικα και μάταια. “Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης”,λέει ο σοφός συγγραφέας του Εκκλησιαστή (1:2). Μάταιη και άστατη είναι η κοσμική δόξα. Πλανεμένοι και μικρόμυαλοι όσοι κυνηγούν τα υλικά πλούτη, τις τρυφές και τις απολαύσεις της σύντομης αυτής ζωής, γιατί δεν ξέρουν ότι πίσω τους ακολουθεί θλίψη αιώνια.Η φοβερά ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού θα φανερώσει περίτρανα το κέρδος του φτωχού και τη ζημιά του πλούσιου, την αξία του άσημου και την κενότητα του δοξασμένου. Την ώρα εκείνη δεν θα χρησιμεύουν τα χρήματα και τα κτήματα, οι επιστημονικές γνώσεις και τα διπλώματα, η αναγνώριση και η φήμη, η ευφυία και η πανουργία, η ρητορεία και η επιχειρηματολογία, αλλή η καθαρή συνείδηση, η ενάρετη πολιτεία και τα καλά έργα.Υπολόγισε πόσο χρόνο από την ως τώρα ζωή σου, τη ζωή που σου χάρισε ο Θεός για να Τον υπηρετήσεις ή μάλλον για ν΄αγωνιστείς πνευματικά και να σωθείς, γιατί ο Θεός δεν έχει ανάγκη τις υπηρεσίες σου υπολόγισε, λέω, πόσο χρόνο σπατάλησες σε έργα μάταια, άχρηστα ή και εφάμαρτα. Κάθε λεπτό που πέρασε, δεν γυρίζει πίσω. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια τρέχουν. Ο θάνατός σου, όσο κι αν δεν θέλεις να το συλλογίζεσαι, πλησιάζει, είναι δίπλα σου! Πότε θα σ΄αγγίξει; Είναι άγνωστο. Όταν όμως θα γίνει αυτό, τι αξία θα έχουν οι κόποι σου για τις επίγειες ματαιότητες; Ποιος θα σε βοηθήσει τότε; Οι ικανότητές σου, η ευφυία σου, η γνώση σου, τα χρήματά σου, η φήμη σου; Όχι! Οι συγγενείς, που ίσως περίμεναν με κρυφή λαχτάρα το θάνατό σου για να σε κληρονομήσουν; Όχι! Οι φίλοι, που τόσο συχνά αποδείχθηκαν συμφεροντολόγοι και αχάριστοι; Όχι! Αλλά ποιος; Μόνο ο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος Θεός, Εκείνος που εσύ αγνόησες ή και καταφρόνησες, μολονότι όλα, όσα έχεις, από τα χέρια Του τα πήρες.Έστω και τώρα, λοιπόν, έλα κοντά Του. Ό,τι κι αν κάνεις κάτω από τη σκέπη και μέσα στο νόμο του Χριστού, είναι καλό και ωφέλιμο. Μακριά απ΄Αυτόν, όλα είναι μάταια και χαμένα. Γι΄αυτό ο μακάριος Παύλος έλεγε: “Αυτά που ήταν άλλοτε για μένα κέρδη και πλεονεκτήματα, με την πίστη στο Χριστό τα είδα σαν ζημιά και μειονεκτήματα. Πραγματικά, όλα εξακολουθώ να τα θεωρώ μειονεκτήματα σε σχέση με τό ασύγκριτα ανώτερο αγαθό που κέρδισα γνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μου. Γι΄αυτόν τα πέταξα όλα και τα θεωρώ σκουπίδια, για να κερδίσω το Χριστό και να ενωθώ μαζί του” (Φιλιπ. κεφ3:στιχ7-9).Τί αφροσύνη, να μή μιμούμαστε τον απόστολο, αλλά να σαγηνευόμαστε από τον κόσμο, που η σημερινή μορφή του δεν θα διαρκέσει πολύ, τον κόσμο, που ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ρητά μας συμβουλεύει να μήν αγαπάμε: “Μήν αγαπάτε τόν κόσμο, μήτε όσα είναι του κόσμου. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, δεν έχει μέσα του την αγάπη για τον Πατέρα. Γιατί όλα όσα είναι του κόσμου η σαρκική επιθυμία, η λαχτάρα ν΄αποκτήσουμε ό,τι βλέπουν τά μάτια μας και η υπεροψία πώς κατέχουμε γήινα αγαθά δεν προέρχονται από τόν Πατέρα, αλλ΄από τον αμαρτωλό κόσμο. Ο κόσμος, όμως, περνάει και φεύγει, και μαζί του φεύγουν και οι επιθυμίες του, ενώ όποιος εκτελεί το θέλημα του Θεού, θα ζήσει αιώνια” (Α΄Ιω.κεφ 2:στιχ15-17).Μιμήσου, λοιπόν κι εσύ τον απόστολο. Μίσησε τον πρόσκαιρο πλούτο, και θα γίνεις αιώνια πλούσιος σε χάρη Θεού. Καταφρόνησε την τιμή, καί θα τιμηθείς ανέκφραστα από τον Κύριο. Απαρνήσου τη σαρκική ηδυπάθεια, και θ΄απολαύσεις την ουράνια ηδονή. Πολέμησε τη ραθυμία και την οκνηρία, και θ΄αναπαύεσαι αιώνια. Υπόμεινε τη φτώχεια και τη γυμνότητα, και θα ντυθείς στολή θεούφαντη. Οικειώσου το πένθος, και θα χαίρεσαι παντοτινά. Δέξου καρτερικά τη χλεύη και το διωγμό για το Χριστό, και θα δοξαστείς απ΄τους αγγέλους. Κοντολογίς, αρνήσου τη φιλοκοσμία και εγκολπώσου τη φιλοθεία.Άκουσε, αδελφέ, τί μας λέει ο Κύριος: “Μπείτε στο δρόμο της αρετής από τη στενή πύλη..., είναι στενή η πύλη και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή” (Ματθ.κεφ 7:στιχ13, 14). Και στενή πύλη δεν είναι εκείνη του πλούτου και της τρυφής, αλλά της φτώχειας και της θεληματικής στερήσεως. Θλιμμένη οδός δεν είναι εκείνη της δόξας και των τιμών, αλλά της ταπεινώσεως και των παθημάτων. Αυτή την πύλη πέρασε κι αυτή την οδό βάδισε ο Θεάνθρωπος στη γη.Μιμήσου τον Ιησού. Γίνε φτωχός, όπως Εκείνος, και ταπεινώσου, όπως Εκείνος. Άφησε σήμερα εκούσια όσα αύριο θα στερηθείς ακούσια. Αρνήσου τα φθαρτά για ν΄απολαύσεις τα άφθαρτα. Μην αγαπάς τον κόσμο, γιατί “η αγάπη για τον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα εναντίον του Θεού” (Ιακ.κεφ 4:στιχ4). Μην ταυτίζεσαι με τους κοσμικούς ανθρώπους και μην επηρεάζεσαι από το πνεύμα τους, γιατί “όλος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του διαβόλου” (Α΄Ιω. κεφ5:στιχ19). Ταυτίσου με τον Κύριο και το θέλημά Του, και θα κερδίσεις τα πάντα.

(Επιλογή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)


Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ
Πατέρα, εσύ ο δικός μας και μοναδικός, ο κυρίαρχος του ουρανού και της γης, που είσαι τόσο κοντά μας,
Κάνε να φανερωθεί στον κόσμο με τη δική μας ζωή το δικό Σου όνομα, που είναι δύναμη και δόξα, δικαιοσύνη και χάρη.Η βασιλεία της αγάπης Σου, που άρχισε κιόλας με τον Χριστό, ας γίνει να φανερωθεί και να επικρατήσει γρήγορα σ' όλον τον κόσμο.Η χάρη Σου ας μας ικανώσει να αποκτήσουμε το δικό Σου θέλημα και να το εφαρμόσουμε στη ζωή μας,
Για να γίνει η γη όπως Εσύ Θέλεις να είναι, εικόνα της ουράνιας βασιλείας Σου.
Δώσε μας σήμερα, όπως και κάθε μέρα και πάντα, το ψωμί που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, όπως δίνεις το σώμα του Υιού σου για τη ζωή μας.
Σου ζητούμε ακόμα να μας συγχωρήσεις, γιατί δεν εκπληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στην αγάπη Σου,
Αφού και μεις συγχωρούμε, με τη δική Σου χάρη, όσους μας έβλαψαν.
Και μη μας εγκαταλείπεις ποτέ μόνους και ανίσχυρους στις πονηρές επιθυμίες, που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε άθελά μας.Αλλά γλίτωσέ μας από τη δύναμη του Διαβόλου, που αγωνίζεται να μας εξουσιάσει.
Κάνουμε αυτή την προσευχή, γιατί ξέρουμε, ότι μόνο Εσύ έχεις την απόλυτη εξουσία, και τη δύναμη και τη δόξα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.Τώρα και πάντοτε, μέχρι το τέλος του χρόνου.Αμήν

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.