Μαρτίου 2010


Ο Ιησούς βαδίζοντας προς στην εκούσια Σταυρωσή Του, περνά πριν από την Βηθανία να αποχαιρετήσει τους φίλους Του και ιδιαιτέρως τον Λάζαρο που είχε αναστήσει «εκ νεκρών» τετραήμερον.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που διηγείται ως αυτόπτης μάρτυρας τη σκηνή λέει ότι οι συγγενείς του Λάζαρου από ευγνωμοσύνη Του έκαμαν τραπέζι και φυσικά «η Μάρθα διηκόνει» υπήρχε και προηγούμενο...Ήταν και ο Λάζαρος εκεί.
Η έτερη αδελφή Μαρία,τώρα πια δεν κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού κάμει κάτι βαθύ και μεγάλο και μοναδικό, πάνω απ' τα μέτρα και πάνω απ' τα όρια τα συνηθισμένα. Πλησιάζει τον Ιησού κι από ένα Αλάβαστρο που κρατούσε στα χέρια της γεμάτο με 325γρμ. πολύτιμο κι ανόθευτο μύρο, το ρίχνει στην κεφαλή και στα πόδια του Κυρίου όλο! Και ευλαβής και ταπεινή στην ευγνωμοσύνη της, λύνει τα μαλλιά της και σκουπίζει γονατιστή με αυτά τα πόδια του Κυρίου.
Και γέμισε το σπίτι απ' το μύρο!

Δεν ερμηνεύεται η πράξη αυτή της Μαρίας με τις συνηθισμένες λέξεις της Ευγνωμοσύνης. Εδώ η λατρεία θυσιάζει ό,τι πολυτιμότερο έχει αυτή η ψυχή, περιφρονεί αξιοπρέπεια και τη.φυσική ντροπή, για να εκδηλώσει αυτό που ζούσε μέσα της για το Λυτρωτή του αδελφού της και της ψυχής της. Το φυσικό μύρο που έχυσε στα πόδια Του είναι η έκφραση του μύρου της αφοσιώσεως που επλημμύριζε τον εσωτερικό της κόσμο. Και χωρίς να το συνειδητοποιήσει, προφητεύει και προλαμβάνει τις νεκρικές τιμές που σε μια εβδομάδα περίπου πρέπει να αποδοθούν στο ''νεκρό'' Σώμα του Εσταυρωμένου! Αυτό θα πει αγάπη! Μια αγάπη που διαλαλείται στους αιώνες κατά την βεβαίωση του Κυρίου.
Η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό είναι το ακριβότερο απόκτημα του κόσμου. Ούτε πουλιέται πουθενά, ούτε αγοράζεται με τίποτε.Κανείς δεν μπορεί να μας την διδάξει αυτή την αγάπη, παρά μονάχα ο ίδιος ο Θεός που την προσφέρει. Εκείνο που μένει σε μας, είναι να ετοιμαζόμαστε γι' αυτήν την προσφορά. Κάθε μέρα σε στάση σιωπής, για να ακούγεται μέσα μας η φωνή του Κυρίου ο οποίος δεν είναι μακριά μας.
Στο βαρυφορτωμένο πρόγραμμά μας να συνηθίσουμε «τις ωριαίες στάσεις» όπως λένε στο στρατό, τα διαλείμματα αναφοράς της πνευματικής μας υπάρξεως στα ουράνια. Να καταλάβουμε πως πρέπει να μπούμε στο πρόγραμμα της μεταφυσικής, πέρα και πάνω από το κυνήγι των γνώσεων, της ψυχαγωγίας, του πλουτισμού. Να βάλουμε το Χριστό στη ζωή μας. Με την προσευχή τη μελέτη του Ευαγγελικού λόγου με τη λατρεία μας στη θεία Λειτουργία. Με την εξομολόγηση, την Θεία Κοινωνία, που είναι Μυστήρια θείας αγάπης. Να Τον ζήσουμε τον Θεό, για να Τον αγαπήσουμε. Η αγάπη Του εξαρτάται από την στάση της ζωής απέναντί Του.
Χριστέ συνοδοιπορούμε στο εκούσιο πάθος Σου και προσδοκούμε την ένδοξο Ανάστασή Σου.

Διαβάζοντας ο καθένας τους ύμνους και τα τροπάρια της μεγάλης εβδομάδος και πολύ περισσότερο βέβαια όταν τα εμβαθύνει και τα κατανοεί μένει έκθαμπος και εκστατικός από την πληρότητα της αλήθειας και της αγάπης που προσφέρει ο Χριστός με τα Πάθη Του για να σώσει το αμαρτωλό και χαμένο άνθρωπο.Στον χαμένο άνθρωπο ταρακουνείται η ψυχή του και αγαλλιά μόλις διαβάζει αυτά, του γεννιέται η ελπίδα και αναθαρρεί,ανυψώνεται και είναι έτοιμος να φωνάξει βροντερά. Χριστός Ανέστη!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τροπάριο

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε, ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής,ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της Βασιλείας έξω κλεισθήςαλλά ανάνηψον κράζουσα
Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών.


ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Να, ο Νυμφίος έρχεται στο μέσο της νύχτας, κι ευτυχισμένος θα είναι ο δούλος που θα τον βρει (ο Νυμφίος) ξάγρυπνο να τον περιμένει. Ανάξιος όμως πάλι θα είναι εκείνος, που θα τον βρει ράθυμο και απροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου να μη βυθιστείς στον πνευματικό ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο (της αμαρτίας) και να μείνεις έξω της βασιλείας του Θεού. Αλλά ανάνηψε κράζοντας· Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι Εσύ ο Θεός σώσε μας δια της προστασίας των επουρανίων ασωμάτων Δυνάμεων (των αγγέλων).
Μετά την ψαλμωδία του αλληλουιαρίου, στο οποίο απευθύνεται Αίνος προς το Θεό, αφού προηγηθεί η αίτηση τιμωρίας των εχθρών Του (του απαίδευτου λαού και των ενδόξων της γης), το τροπάριο εισέρχεται στην καθαρή υπόθεση των πιστών Χριστιανών.
Η σχέση τους με το Χριστό παρομοιάζεται με γάμο, γεγονός ευφρόσυνο και φαιδρό. Η ώρα όμως των γάμων είναι άγνωστη. Οι πιστοί πρέπει ξάγρυπνοι να περιμένουν την έλευση του Νυμφίου. Και να, ξαφνικά, στο μέσο της νύχτας, σε χρόνο δηλαδή απρόσμενο, ακούγεται η ιαχή: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται! Τότε πραγματικά καλότυχος θα είναι ο δούλος, τον οποίο ο Νυμφίος θα βρει άγρυπνο, έτοιμο να τον υποδεχτεί, με λαμπρό και στολισμένο με έργα αγαθά το ένδυμα της ψυχής του. Με αυτόν τον άξιο οπαδό Του, ο Χριστός θα δεθεί πνευματικά με μια ένωση αιώνια και αδιάσπαστη, θα τον οδηγήσει στο Νυμφώνα Του και θα τον κάνει κοινωνό των γλυκασμών και της ευτυχίας της Θείας Βασιλείας Του.
Αντίθετα, θα είναι άθλιος και δυστυχής ο δούλος εκείνος, τον οποίο ο Νυμφίος θα βρει ανύποπτο να κοιμάται. Δηλαδή τον άνθρωπο που, παραδομένος στις ηδονές και τους περισπασμούς της επίγειας ζωής, ζει αδιάφορος και αμέριμνος, χωρίς αίσθηση της πραγματικής του υποθέσεως, της σχέσεως του με το Θεό και της τύχης του στην απέραντη αιωνιότητα. Και ο οποίος έχοντας το ένδυμα της ψυχής του ακάθαρτο και λερωμένο από αμαρτίες, θα κριθεί ανάξιος της θείας βασιλείας, αποκομμένος από το πανηγύρι της χαράς του ουρανού!
Αυτά έχοντας κατά νου η ψυχή, προτρέπεται να μένει άγρυπνη, να μην παραδοθεί στη ραθυμία και τη ραστώνη του πνευματικού ύπνου, ο οποίος είναι ο προθάλαμος του αιώνιου ύπνου του θανάτου και της απώλειας, που ισοδυναμεί με τον αποκλεισμό της από τη Θεία Βασιλεία και την έκπτωσή της στο πυκνό σκοτάδι της κολάσεως! Αντίθετα μάλιστα, προτρέπεται, κράζοντας τον τρισάγιο ύμνο, να ζητά το θείο έλεος με την προστασία των ασωμάτων Δυνάμεων.


Κοντάκιο

«Την ώραν, ψυχή, του τέλους εννοήσασα και την εκκοπήν της συκής δειλιάσασα το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι, ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα· Μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Αφού σκεφτείς, ψυχή μου, την ώρα του τέλους (της επίγειας ζωής, δηλαδή το θάνατο) και φοβηθείς από το πάθημα της εκκοπής της συκής, με φιλοπονία δούλεψε, ταλαίπωρη το τάλαντο που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός, μένοντας άγρυπνη και κράζοντας! Να μη μείνουμε έξω από το νυμφώνα του Χριστού.




Κοιτάξτε να δείτε,ζούμε σε μια εποχή που αναμφισβήτητα υπάρχει έκπτωση ηθικών αξιών, σεβασμού, αξιοπρέπειας, αγάπης και κατανόησης.Η κοινωνία εξατομικεύεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά,οι κοινωνοί της που είμαστε όλοι εμείς μάλλον δεν έχουμε τον πρέποντα ζήλο και την απαραίτητη αλληλεγγύη για τον συνανθρωπό μας,και περιοριζόμαστε στην αυταρέσκειά μας την καλοπέρασή μας και τον ωχαδερφισμό μας.Το παραπάνω ξέρετε για την αλληλεγγύη και προσφορά δηλαδή στον συνάνθρωπο αποτελεί τον θεμελιώδη λίθο του χριστιανισμού και όποιος πάρει αυτόν και οικοδομήσει,οικοδομεί στέρεα και δεν έχει φόβο σεισμού.Ετσι ο σύνανθρωπός μας πρέπει να είναι ο εαυτός μας.Σήμερα είναι φορές που η εξωτερική όψη ενός αδερφού σε ξεγελά, αφού δεν δείχνει το εσωτερικό βάσανο που κουβαλά. Συνανθρωποί μας πίσω από αξιοζήλευτες δουλειές, ωραίες ενδυμασίες καλαίσθητα γυαλιά ωραία χαμόγελα και σούπα μούπες,κρύβουν απίστευτα δράματα.Είσαι έτοιμος να ''φρίξεις'' μόλις ακούσεις ιστορίες αλλά... ξέρετε κανέναν που λίγο πολύ δεν έχει περάσει κάτι ανάλογο; Προσοχή όμως, δε θα πρέπει τώρα πάνω σ'αυτά να έλθει και η απελπισία; που είναι το φοβερότερο όπλο του πονηρού. Κάθε άλλο.Ίσως ήρθε η ευκαιρία να αναζητήσουμε Αυτόν.Μόνον Αυτόν.Εμείς οι άνθρωποι ξέρετε ως ένα σημείο μπορούμε να βοηθήσουμε, απο κει και πέρα ξεφουσκώνουμε, φέρνουμε την πίκρα και την απογοήτευση...
Είναι φορές που στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, θέλουμε την βοήθεια Εκείνου για να βρούμε τη λύτρωση!
Είναι φορές που Τον αποζητούμε όσο τίποτε άλλο! Κι είναι φορές που ακόμη κι από απλή περιέργεια θέλουμε να Τον γνωρίσουμε!
Ή γιατί τα γευτήκαμε όλα και μας απογοήτευσαν;Τότε δεν έχουμε να κάνουμε τίποτ' άλλο, φίλοι, παρά να Τον αναζητήσουμε,οπότε και στα σίγουρα θα Τον βρούμε! Και θα κάνει το θαύμα Του και σ' εμάς! Και θα φέρει τον παράδεισο, τη χαρά, τη λύτρωση στη ζωής μας. Ναι! Ας πάρουμε την αιμορροούσα! Αυτή η γυναίκα, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος,έπασχε από αιμορραγία 12 χρόνια! Ταλαιπωρήθηκε πολύ απ' τους γιατρούς, δαπάνησε όλη της την περιουσία, κι όχι μόνο δεν ωφελήθηκε τίποτα, αλλά πήγαινε και προς το χειρότερο! Κι όλα αυτά ως τη στιγμή που άκουσε για τον Ιησού. Τότε τί έκανε; Διασχίζοντας το πλήθος έφθασε πίσω Του και άγγιξε τα ενδύματα Του.Έλεγε δε μέσα της: «Εάν και μόνο αγγίξω τα ενδύματα Του θα σωθώ»! Κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της και θεραπεύτηκε απ' τη βασανιστική ασθένεια. . .Τί υπέροχο! Αγνόησε το πλήθος! Της ήταν αδιάφορο τι θα πει γι' αυτήν ο ένας και ο άλλος. Κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί! Και τους διέσχισε ορμητικά! Αυτή η τόσο θαρραλέα κι αποφασιστική αναζήτηση της, την έφερε κοντά Του. Ναι, κοντά Του βρήκε τη λύτρωση στη ζωή της ( Μάρκ,ε', 25-34.)
Υπόψη, ότι έκτοτε ακολούθησε τον Χριστό πιστά και έγινε και Άγια, είναι η Αγία Βερενίκη!
Άς πάρουμε και το παράδειγμα του τυφλού Βαρτιμαίου. Μας λέει πάλι ο Ευαγγελιστής Μάρκος. (Μάρκ. ι ', 46-52.)
Ο Ιησούς έβγαινε απ' την Ιεριχώ ακολουθούμενος απ' τους μαθητές Του και λαό πολύ. Ο τυφλός Βαρτιμαίος καθόταν στο δρυμό και ζητούσε ελεημοσύνη. Κι όταν άκουσε κι αυτός, ότι περνάει ο Ιησούς, τί έκανε; Άρχισε να φωνάζει δυνατά και να λέει: «Ιησού, Υιέ Δαβίδ, ελέησέ με»! Αυτές τις λίγες και απλές λέξεις έλεγε, τίποτε άλλο! Με θέρμη ψυχής όμως, και πίστη μεγάλη!
Τότε πολλοί τον επέπλητταν για να σιωπήσει! Κι εκείνος τί έκανε τότε; Αγνοούσε τις επιπλήξεις τους, τις σφοδρές δηλαδή παρατηρήσεις τους, και φώναζε πολύ περισσότερο: «Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με»!
Δηλαδή, δείχνει κι αυτός την Ιδια συμπεριφορά μ' αυτήν της αιμορροούσας. Αγνοεί το πλήθος! Κι αυτές ακόμη τις επιπλήξεις τους! Τόσο πολύ, που όσο τον επέπλητταν εκείνοι για να σταματήσει, τόσο περισσότερο αυτός φώναζε προς Αυτόν! Δηλαδή τους αγνοούσε πλήρως και επιδεικτικά!!
Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε ο Χριστός να τον αγνοήσει; Οπότε σταμάτησε και είπε: «Φωνάξτε τον»! Κι εκείνοι τον φώναξαν και του είπαν: «Έχε θάρρος, σήκω, σε καλεί»! Νάτο το πρώτο αποτέλεσμα! Δεν ήταν μόνο ότι άκουσε την παράκληση του ο Χριστός, δεν είναι μόνο ότι τον προσκάλεσε, αλλά κι εκείνοι που τόσο αυστηρά του έλεγαν να σιωπήσει, τώρα άλλαξαν, και τον συμβουλεύουν να έχει ακόμη και... θάρρος! Πώς ενεργεί το πλήθος!
Εκείνος χαρούμενος γιατί εισακούστηκε, αλλά και γιατί κατατρόπωσε το πλήθος θα λέγαμε, πέταξε το πανωφόρι του, πετάχτηκε πάνω και πήγε στον Ιησού! Πόσο πολύ, και πολλές φορές, δεν λογαριάζουμε τις φωνές των άλλων στη ζωή και στις σπουδαίες αποφάσεις μας! Μα είναι πολλοί αυτοί που το λένε, μας φωνάζει μια φωνή μέσα μας (η κι απέξω μας)! Και το πλήθος δεν κάνει λάθος (συνεχίζει να λέει αυτή η φωνή)! Ενώ ο ένας; Ο ένας που είσαι εσύ;
Και πέταξε το πανωφόρι του! Αχ αυτό το πανωφόρι! Πόσο δεν μας λέει αυτή η τόσο απλή κίνηση του Βαρτιμαίου! Πρόκειται για όλα εκείνα τα βάρη που έχουμε πάνω μας και δεν μας αφήνουν να τρέξουμε ανάλαφροι στο Χριστό! Απ' τις πολλές μας ασχολίες και το «δεν έχω καιρό», ως τις αμαρτίες και τα πάθη μας!
Εκείνος πέταξε ό,τι τον βάραινε στην πορεία του προς Εκείνον! Πόσο απαραίτητο είναι να κάνουμε κι εμείς το ίδιο! Και μάλιστα όταν τα δικά μας βάρη είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτό που μπορεί να έχει ένα πανωφόρι!
Τότε ο Ιησούς του μίλησε και του είπε: «Τι θέλεις να σου κάνω;» Στ' αλήθεια, πόσο σπουδαίο, πράγματι, είναι να το ακούει αυτό κανείς από κάποιον δυνατό, πολύ δε περισσότερο, απ' τον ίδιο τον Παντοδύναμο;
Ο τυφλός του απάντησε: «Διδάσκαλε, να αποκτήσω το φως μου»! Και τότε Εκείνος του είπε: «Πήγαινε! Η πίστη σου σε έσωσε». Και το θαύμα έγινε. Αμέσως! Μ' ένα Του λόγο! Χάρις στην πίστη του!
Αν δεν πηγαίνουμε στον Ιησού και τότε ακόμη που τόσο πολύ υποφέρουμε, είναι γιατί μας λείπει η πίστη!
Αν δεν αγνοούμε και δεν περιφρονούμε ακόμη, τις έντονες παρατηρήσεις των άλλων γύρω μας, σ' αυτό το πλησίασμα μας με Εκείνον, είναι γιατί μας λείπει η πίστη! Αν λογαριάζουμε τις «συμβουλές» τους σ' αυτή μας την αναζήτηση ή και την πορεία μας προς Αυτόν, είναι ασφαλώς γιατί μας λείπει η πίστη!
Και η απιστία ποτέ δεν σώζει! Δεν έσωσε ποτέ κανέναν, ούτε βέβαια κι εμάς!
Κι αμέσως, λέει ό Ευαγγελιστής, ο τυφλός Βαρτιμαίος είδε το φως, κι ακολούθησε τον Ιησού στην πορεία Του! Αντικρύζοντάς Τον με το υλικό φως που του χάρισε, έκθαμβος είδε μέσα απ' το ίδιο το θαύμα, το φως της θεότητάς Του! Έζησε δηλαδή αυτό που εξ αρχής πίστευε. Γιατί αν δεν πίστευε στη θεότητά Του, δεν θα φώναζε! Δεν θα έλεγε με τόση επιμονή και τόσο δυνατή φωνή «Ιησού Υιέ Δαβίδ, ελέησε με!». Να το αποτέλεσμα!
Ύστερα άπ' όλα αυτά Τον ακολούθησε! Δεν έτρεξε να πάει στους οικείους και τους φίλους του να τους πει ότι, να, τώρα πια, βλέπω! Δεν έτρεξε να... γλεντήσει για τη χαρά του αυτή! Ούτε και να δει, ας πούμε, όσα τόσο πολύ είχε στερηθεί. Αγαπημένα του πρόσωπα και πράγματα. Αλλά με ευγνωμοσύνη ακολούθησε αμέσως τον Χριστό!
Το ίδιο έκαναν και οι δέκα λεπροί! Τον συνάντησαν και του είπαν: «Ιησού, ελέησέ μας»! Και τους ελέησε αμέσως! Άλλο αν μόνο ένας γύρισε πίσω και τον ευχαρίστησε!
Η αιμορροούσα θεραπεύεται!
Ο τυφλός βρίσκει το φως του!
Οι λεπροί γίνονται απολύτως καλά!
Λοιπόν...
Ποιος αναζήτησε τον Χριστό και δεν Τον βρήκε;
Ποιος συναντήθηκε μαζί Του και δεν άλλαξε η ζωή του;
Ποιος κατέφυγε σ' Αυτόν και δεν δικαιώθηκε;
Ασφαλώς γνωρίζουμε όλοι, τι πρέπει να κάνουμε τώρα φίλοι... Εκείνος, πάντως, ξεκάθαρα μας το λέει: «Αιτείτε... Ζητείτε... Κρούετε...» Ζητάτε και θα σας δοθεί! Αναζητάτε και θα βρείτε! Χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχθεί! Αμήν (Λουκ. ια, 9-10.)

από ''ΕΙΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ Pathfinter)


Σήμερα ένας ασωτεύει με τον χειρότερο τρόπο και θεωρείται τέλεια απελευθερωμένος, εξαπατά τον άλλο και τον λένε καπάτσο. Αντίθετα ένας είναι τίμιος στη δουλειά του και τον χαρακτηρίζουν κορόιδο. Συχνά πάλι με κάποια καχυποψία κι επιφύλαξη δέχονται κάποιοι έναν αρκετά ειλικρινή. Οι πιο ευγενείς τους αποδέχονται κάπως συγκαταβατικά. Έχουμε μια πλήρη αντιστροφή των όρων. Μάλλον δεν πάμε καλά. Ε;
Το να είσαι δηλαδή σήμερα τίμιος και ειλικρινής έχει ένα κόστος.
Η ηθική σήμερα κατάντησε μια τρέλα. Το ανώμαλο θεωρείται πλέον ομαλό και το παράλογο λογικό. Έχουμε μία αναστροφή των πάντων. Μία θλίψη και λύπη επικρατεί στα πρόσωπα των πολλών σοβαρών ανθρώπων, που κάποτε γίνεται θυμός και αγανάκτηση. Η συνεχής στενοχώρια, το υπέρμετρο άγχος, η μεγάλη γκρίνια και η πολλή ευαισθησία δεν είναι καλοί για μόνιμοι σύντροφοι της ζωής. Νέοι λένε πως δυσκολεύονται και φοβούνται να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή σε έναν τέτοιο άστατο, σκληρό και βίαιο κόσμο.
Σήμερα χαρακτηρίζεται ένας νέος παλαβός που τρέχει υπερβολικά με το μηχανάκι του, που έχει αμφίεση και κόμμωση παράξενη, που ξενυχτά, που αλητεύει. Καθίσαμε ποτέ στοργικά μαζί του να τον ακούσουμε προσεκτικά; Να δούμε γιατί αντιδρά έτσι άσχημα, προκαλεί, φωνάζει και απουσιάζει από το σπίτι; Ένας προβληματικός νέος βλάπτει κυρίως τον εαυτό του ασωτεύοντας, κάνοντας χρήση οινοπνευματωδών ποτών και ναρκωτικών ουσιών. Μήπως θα πρέπει να δούμε όλοι μας με μεγαλύτερη κατανόηση όλους αυτούς τους δυσκολεμένους νέους μας, που στην καρδιά τους δεν είναι αλήτες; Δεν μπορούμε αμέσως όλους να τους χαρακτηρίζουμε τρελούς και αυτόματα να απαλλασσόμεθα πάσης ευθύνης.
Από την άλλη πάλι ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στην τρέλα, για να μη συνεχώς χολοσκά και ταλαιπωρείται. Έτσι κυκλοφορεί ατημέλητος, ανέμελος, δίχως να ντρέπεται, να φοβάται και να προσποιείται. Κατά κάποιο τρόπο έτσι αισθάνεται ελεύθερος και ευτυχισμένος. Ένας τρελός, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι αποκρουστικός, ανεπιθύμητος και απόβλητος από την κοινωνία. Η λογική της δεν της επιτρέπει να του αποδώσει ισοτιμία. Ένας αδύναμος, πονεμένος και ανυπεράσπιστος τέτοιος άνθρωπος συχνά καταδιώκεται με διάφορους τρόπους. Ειρωνεύεται, εμπαίζεται, χλευάζεται. Εξευτελίζεται και διώκεται. Δεν υπάρχει γι' αυτόν καμία αξιοπρέπεια και τιμή. Πόση όμως αξιοπρέπεια και εντιμότητα υπάρχει στον αξιότιμο κυνηγό του;
Στην εκκλησία μας έχουμε μια σπάνια κατηγορία αγίων που ονομάζονται διά Χριστόν σαλοί. Δηλαδή ήταν άνθρωποι σοβαροί, συνετοί, ενάρετοι, που επέλεξαν τον δύσκολο τρόπο αγιότητας, να προσποιούνται σαλότητα, για να εμπαίζονται από τους ανθρώπους για τις ανόητες πράξεις τους, για να ταπεινώνονται περισσότερο. Έτσι ένας διά Χριστόν σαλός άγιος αγωνίζεται με την προσποιητή ανοησία του να προβληματίσει τους λογικούς συνανθρώπους του, να πάρουν τη ζωή τους στα σοβαρά, να καταλάβουν γιατί κυρίως ζουν, ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της υπάρξεώς τους και ότι η γνήσια ταπείνωση είναι απαραίτητη για την προσωπική τους αληθινή γαλήνη. Είχαν μία, θα λέγαμε, παράλογη λογική, ακατανόητη για κάθε σοβαροφανή, καθωσπρεπιστή, ηθικιστή και ευσεβιστή.
Η εκκλησία μας, στο μέσον της Σαρακοστής, τοποθετεί το σταυρό του Χριστού προς προσκύνηση και ενίσχυση του αγώνα μας. Ο σταυρός είναι μία μωρία, ένα σκάνδαλο, μία πρόκληση και πρόσκληση. Ο ασπασμός του και η προσκύνησή του σημαίνει την πρόσληψη του μηνύματός του, που δεν είναι άλλο από της αυτοπροαίρετης θυσίας του “εγώ” μας. Ο σταυρός είναι μία μωρία τελικά. Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη μωροί δια Χριστόν, που παραμένουν στη σκιά του σταυρού Του αγόγγυστα, που θυσιάζονται καθημερινά ανιδιοτελώς. Ας τους έχει ο τρελός κόσμος για “τρελούς” και ο Θεός καλά.

Μοναχού, Μωυσή Αγιορείτου.


Ο Όσιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395-408) και Ονωρίου (395-423) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά παρέθετε τρεις τράπεζες στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του ονομαζόταν Αγλαίς και ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσει παιδί, ο Θεός την εισάκουσε. Και τους χάρισε υιό. Αφού το παιδί μεγάλωσε κι έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατος και θεοδίδακτος . Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον στεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική και ευγενική γενιά.

Το βράδυ όμως στο συζυγικό δωμάτιο ο Αγιος, αφού πήρε το χρυσό δακτυλίδι και τη ζώνη, τα επέστρεψε στην σύζυγό του και εγκατέλειψε τον κοιτώνα. Παίρνοντας αρκετά χρήματα από τα πλούτη του έφυγε με πλοίο περιφρονώντας την ματαιότητα της επίγειας δόξας. Καταφθάνει στην Λαοδικεία της Συρίας και από εκεί στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Εκεί ο Όσιος Αλέξειος μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς, ακόμη και τα ιμάτιά του, και, αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα, κάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως ένας από τους πτωχούς. Προτίμησε έτσι να ζει με νηστεία όλη την εβδομάδα και να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ενώ μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό.
Οι γονείς του όμως τον αναζητούσαν παντού και έστειλαν υπηρέτες τους να τον βρουν. Στην αναζήτησή τους έφθασαν μέχρι το ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Οι δούλοι επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη, φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μια θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα και ημέρα. Το ίδιο και η νύφη, που φόρεσε τρίχινο σάκκο και παρέμεινε κοντά στην πεθερά της.
Ο Όσιος Αλέξιος για δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στο νάρθηκα του ναού της Θεοτόκου ευαρεστώντας το Θεό. Και μια νύχτα η Θεοτόκος παρουσιάστηκε στον προσμονάριο του ναού σε όνειρο και του ζήτησε να του φέρει μέσα στο ναό τον άνθρωπο του Θεού. Τότε ο προσμονάριος , αφού βγήκε από το ναό και δεν βρήκε κανένα παρά μόνο τον Αλέξιο, εδεήθηκε στη Θεοτόκο να του υποδείξει τον άνθρωπο, όπως κι έγινε. Τότε πήρε από το χέρι τον Όσιο Αλέξιο και τον εισήγαγε στο ναό με κάθε τιμή και μεγαλοπρέπεια.
Μόλις ο Όσιος κατάλαβε ότι έγινε γνωστός εκεί, έφυγε κρυφά και σκέφτηκε να πάει στην Ταρσό, στο ναό του Αγίου Παύλου του Αποστόλου, όπου εκεί θα ήταν άγνωστος. Αλλα όμως σχεδίασε η Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος άνεμος άρπαξε το πλοίο και το μετέφερε στη Ρώμη. Βγαίνοντας από το πλοίο κατάλαβε ότι ο Κύριος ήθελε να επανέλθει ο Αλέξιος στο σπίτι του.
Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του ζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του δέχθηκε να τον ελεήσει και μάλιστα του έδωσε κάποιο υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι δούλοι από την οικία τον πείραζαν και τον κορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο άρτο και νερό.
Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε κάθισε κι έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που πέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστικά που γνώριζαν μόνο οι γονείς του. Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το Άγιο Θυσιαστήριο, που καλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Την Παρασκευή ο Όσιος Αλέξιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πιστοί βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος προσήλθαν στο ναό για να δεηθούν στο Θεό να τους αποκαλύψει τον άγιο άνθρωπο του Θεού. Τότε μια φωνή τους κατηύθυνε στο σπίτι του Αγίου Ευφημιανού . Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού , προξενώντας μάλιστα την απορία της γυναίκας και της νύφης του για την παρουσία τους εκεί, και ρώτησαν τον Ευφημιανό . Όμως εκείνος, αφού ρώτησε πρώτα τους υπηρέτες, είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα. Στην συνέχεια ο υπηρέτης που φρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από θεία δύναμη ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού, τον οποίο εξυπηρετούσε. Τότε ο Ευφημιανός χωρίς να γνωρίζει ότι ο Όσιος είναι ήδη νεκρός, αποκάλυψε το πρόσωπο αυτού, που έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του Οσίου μάλιστα είδε χαρτί, που δεν μπόρεσε να αποσπάσει. Στη συνέχεια ανέφερε στους επισκέπτες του ότι βρέθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Οι βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος τότε εδεήθησαν στον Όσιο να τους επιτρέψει να δουν το χαρτί που είχε στο χέρι του. Μόλις ο αρχειοφύλακας πήρε στο χέρι του το χαρτί, ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια τώρα, και μεγάλο πένθος έπεσε στην οικογένειά του. Θρήνος μεγάλος και από την γυναίκα και τη νύφη του.
Ο βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Οσίου στο μέσο της πόλεως και κάλεσαν όλο το λαό για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί δόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες γιόρταζαν πανηγυρικά και στην γιορτή συμμετείχαν οι γονείς και η νύφη. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους.
Η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του στις 17 Μαρτίου κάθε έτους.
Απολυτίκιο.
Εκ ρίζης εβλάστησας, περιφανούς και κλεινής, εκ πόλεως ήνθησας, βασιλικής και λαμπράς, Αλέξιε πάνσοφε, πάντων δ' υπερφρονήσας ως φθαρτών και ρεόντων, έσπευσας συναφθήναι, τω Χριστώ και Δεσπότη. Αυτόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον.
Αλεξίου σήμερον του πανολβίου, εορτήν την πάνσεπτον, επιτελούντες ευσεβώς, αυτόν υμνήσωμεν λέγοντες, χαίροις Οσίων τερπνόν εγκαλλώπισμα.
Μεγαλυνάριον.
Κλίσην την ουράνιον εσχηκώς, μόνος εν Αγίοις, Θεού άνθρωπος θαυμαστός, Αλέξιε συ ώφθης, τω ισαγγέλω βίω διο της των Αγγέλων, χαράς ηξίωσαι.

Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Επισκ. Φαναρίου Αγαθαγγέλου , Μάρτιος


Αν θέλεις να προκόψεις στην πνευματική ζωή, φύλαγε μέσα σου τον φόβο του θεού και μην αφήνεις τον εαυτό σου υπερβολικά ελεύθερο. Κράτα όλες τις αισθήσεις σου κάτω από έλεγχο και μην υποκύψεις σε ανόητη επιθυμία.
Κατεύθυνε την καρδιά σου στη συντριβή και θα βρεις έτσι την πραγματική ευσέβεια.
Η συντριβή οδηγεί σε πολλά καλά, που τα χάνει όμως όποιος παραδοθεί στα μάταια σκιρτήματα της καρδιάς.
Είναι άξιο απορίας πως μπορεί κανείς να νοιώθει τον εαυτό του γεμάτο χαρά σ αυτήν εδώ τη ζωή, όταν σκέπτεται ότι εδώ κάτω δεν είναι παρά εξόριστος και η ψυχή του είναι κυκλωμένη από τόσους κινδύνους. Η επιπολαιότης μας και η λησμοσύνη των ελαττωμάτων μας κάνουν να αναισθητούμε στην πείνα της ψυχής μας και έτσι συχνά γελούμε ενώ θα έπρεπε να κλαίμε
.Η αληθινή ελευθερία και η γνήσια χαρά βρίσκονται στον φόβο του θεού και στην καθαρή συνείδηση.Μακάριος όποιος μπορεί να απομακρύνει τις μάταιες
μέριμνες που σκορπίζουν τη διάνοιά του και τον εμποδίζουν στην πνευματική αυτοσυγκέντρωση και τη συντριβή.Μακάριος όποιος αποσύρει τη ματιά του από ότι μπορεί να κηλιδώσει ή να βαρύνει τη συνείδησή του. Να αγωνίζεσαι γενναία, γιατί μια συνήθεια τη νικά άλλη συνήθεια."Ασε τους άλλους ήσυχους και να είσαι βέβαιος ότι και αυτοί θα σε αφήσουν ήσυχο. Μην ασχολείσαι με τα ζητήματα των άλλων και μην ανακατώνεσαι στις υποθέσεις των μεγαλυτέρων σου.
Έχε τον νου σου πρώτα στον εαυτό σου και κοίτα να διορθωθείς ο ίδιος, αντί να συμβουλεύεις τους άλλους.
Μη στενοχωρείσαι αν δεν έχεις την εύνοια των ανθρώπων. Μάλλον να στενοχωρήσαι αν δεν κατευθύνουν τη ζωή σου η αυστηρότης και η προσοχή, όπως αρμόζει σε δούλο του θεού και σε άνθρωπο αφοσιωμένο στην Εκκλησία. Συχνά είναι προτιμότερο και ασφαλέστερο για τον άνθρωπο να μην έχει εδώ κάτω πολλή υλική άνεση.Δεν έχουμε τη θεια παρηγορία και σπάνια δοκιμάζουμε τις χαρές της, γιατί δεν επιδιώκουμε τη συντριβή της καρδιάς και δεν αποκόβουμε με τον εαυτό μας αποφασιστικά από τις εξωτερικές παρηγορίες, που είναι μάταιες.Να θαρρείς τον εαυτό σου ανάξιο της θείας παρηγορίας και άξιο μεγαλυτέρων θλίψεων.
Όταν κανείς νοιώθει πλήρη συντριβή, όλος ο κόσμος του γίνεται αδιάφορος.Ο δίκαιος βρίσκει πάντα πολλές αιτίες για να λυπηθεί και να κλάψει.Γιατί, είτε τον εαυτό του είτε τους άλλους ατενίζοντας, διαπιστώνει ότι κανείς δεν υπάρχει σ αυτόν τον κόσμο που να μην είναι αξιολύπητος. Και όσο βαθύτερα ερευνά τον εαυτό του, τόσο και πιο πολλές αφορμές λύπης βρίσκει.Οι αιτίες για πένθος και συντριβή της καρδιάς είναι οι αμαρτίες και οι κακές μας ροπές, με τις οποίες είμαστε τόσο σφιχτά δεμένοι, ώστε σπάνια μπορούμε να σκεφθούμε τα ουράνια πράγματα. Αν σκεπτόσουν πιο συχνά την εκδημία σου από τον κόσμο παρά τη μακροζωία σου, δεν χωρεί αμφιβολία ότι με περισσότερο ζήλο θα πάσχιζες να διορθωθείς.Και αν σκεπτόσουν καλά την κόλαση και την αιώνια ταλαιπωρία, είναι βέβαιο ότι θα υπέφερες πρόθυμα τις θλίψεις και τους αγώνες σ αυτόν εδώ τον κόσμο και δεν θα σε δυσαρεστούσαν.
Επειδή όμως αυτές οι αλήθειες δεν προχωρούν στο βάθος της καρδιάς μας και προτιμάμε πάντα τις τέρψεις αυτής εδώ της ζωής, εξακολουθούμε να είμαστε ψυχροί και ανέμελοι μπροστά στα ζητήματα της θρησκείας.
Η ψυχική μας αδυναμία είναι η αιτία που το καημένο το σώμα μας παραπονείται με το παραμικρό.Να παρακαλείς λοιπόν τον θεό να σου δίνει το πνεύμα της συντριβής και να λες μαζί με τον Προφήτη : « Ψωμιείς ημάς άρτον δακρύων και ποτιείς ημάς εν δάκρυσιν εν μέτρω »( Ψαλμ. οθ' στίχ 6 ).

(Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΚA’ )


Οι χαιρετισμοί στην Παναγία είναι υμνωδία που ο κάθε πιστός χαίρεται ιδιαίτερα να διαβάζει.Την μεγάλη Τεσσαρακοστή διαβάζονται κάθε Παρασκευή και για πέντε συναπτές εβδομάδες.Τα νοήματα των χαιρετισμών είναι υψηλά και βαθειά και θεωρούμε πολύ χρήσιμη μία μικρή σύντομη ερμηνεία.

α'χαιρετισμοί
β'χαιρετισμοί
δ'χαιρετισμοί

Γ’ ΣΤΑΣΗ

Ν
έαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες

Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση,ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του.Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα,υμνούμε την μητέρα Του φωναζοντάς της.


Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.

Χαίρε παναγία πού’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.

Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως.διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου,έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα.Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ, ου σκέπτονται πολλοί.

Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του.Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.

Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.

Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου.Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε,δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη,που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας
Αλληλούια

Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση,ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό.Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια.

’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα

Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό.Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική,και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας.κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε,ακούοντας από εμάς τα εξής.

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.

Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό.Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.

Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.

Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα.

Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα.Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.
Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις.
Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.

Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.
Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού.Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.


Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως
Αλληλούια.

Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως.Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται,ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν

Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια.Διότι τα χάνουνκαι δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος.Κι εμείς θαυμάζονταςτο μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.

Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού.Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.

Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους.και τους τεχνίτες του λόγου,που επίσης δεν πιστεύουν,τους φανερώνεις άμυαλους.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.

Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας.Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου,όπου πιάνονταν οι άνθρωποιτα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν.Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας,δηλαδή του Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.

Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές.Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν.Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.
Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει
Αλληλούια.

Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξεκι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του.Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος.Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο,ακούοντας ως θεός Αλληλούια.


Νηστεία είναι η αποχή από συγκεκριμένα είδη τροφίμων. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νηστεία είναι να τρώμε μικρές ποσότητες από τα επιτρεπόμενα τρόφιμα και να προσπαθούμε να απέχουμε από κάθε αμαρτία, αφιερώνοντας ταυτόχρονα κάποιο χρόνο της ημέρας στην προσευχή. Πρώτος ο Χριστός, μας έδωσε το παράδειγμα της νηστείας όταν μετά την βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, παρέμεινε νηστεύοντας επί σαράντα ημέρες στην έρημο. Με το παράδειγμά του, ο Ιησούς μας έδωσε την νηστεία ως μία σωματική και πνευματική άσκηση, η οποία δυναμώνει την
θέληση του ανθρώπου και ταυτόχρονα δείχνει την αγάπη του προς τον δημιουργό. Παρακάτω παραθέτουμε χρήσιμο πιστεύω έναν μικρό κατάλογο με όλες τις νηστείες και μη του μήνα Μαρτίου.
Για καλύτερη ευκρίνεια πατήστε πάνω στην εικόνα ή αν θέλετε πατήστε αυτόν τον σύνδεσμο
.http://ilanos.pblogs.gr/2010/03/587982.html


Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.