Ατένιζε τα εκθαμβωτικά παραδείγματα των Αγίων Πατέρων, που ακτινοβολούν την αληθινή τελειότητα, και έτσι θα εννοήσεις πως ό,τι κάνουμε εμείς είναι μικρό ή μηδαμινό. Αλλοίμονο, τι είναι η δική μας ζωή αν συγκριθεί με τη δική τους;Οι Άγιοι και φίλοι του Χριστού διακονούσαν τον Κύριό τους μέσα σε πείνα και δίψα, σε ψύχος και γύμνια, με κόπους και μόχθους, με αγρυπνία και νηστεία, με προσευχή και ιερή έκσταση, μέσα σε πολλούς διωγμούς και ονειδισμούς.
"Ω, πόσο πολλές και μεγάλες υπήρξαν οι θλίψεις που πέρασαν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Ομολογηταί, οι Όσιες γυναίκες και όλοι οι άλλοι που θέλησαν να βαδίσουν στον δρόμο του Χριστού ! Όλοι αυτοί μίσησαν τη ζωή τους σ αυτόν εδώ τον κόσμο, για να τη φυλάξουν στην αιώνια ζωή (Ιω. κεφ.ιβ' στιχ 25).
Πόση αυστηρή και γεμάτη αυταπάρνηση ήταν η ζωή που έκαναν στην έρημο οι Άγιοι Πατέρες ! Πόσο επίμονοι και οδυνηροί ήταν οι πειρασμοί που υπόφεραν ! Πόσες φορές τους χτύπησε ο εχθρός ! Πόσες προσευχές, γεμάτες ζήλο, κατεύθυναν προς τον θεό ! Τι αυστηρές νηστείες τηρούσαν ! Τι ζήλο και ενθουσιασμό έτρεφαν για την πνευματική τους προκοπή ! Τι γενναίο πόλεμο έκαναν για να δαμάσουν τα πάθη τους ! Τι αγνούς και καλοπροαίρετους σκοπούς είχαν για τη δόξα του Θεού!
Κατά τη διάρκεια της ημέρας εργάζονταν, ενώ τη νύχτα την περνούσαν με προσευχή. Αλλά και ανάμεσα στην εργασία τους καθόλου δεν έπαυαν να προσεύχονται νοερά.
Περνούσαν με ωφέλεια όλο τον καιρό τους. Οι ώρες που πρόσφερναν στον θεό τους φαίνονταν σύντομες. Και εύρισκαν τόση γλύκα στην πνευματική περισυλλογή, ώστε λησμονούσαν τις ανάγκες της ύλης.
Είχαν απαρνηθεί τα αγαθά, τα αξιώματα, τις τιμές, τους φίλους, τους συγγενείς τους. Τίποτε το κοσμικό δεν λαχταρούσαν. Μόλις που απολάμβαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να τους κρατεί στη ζωή. Τους ήταν δε πολύ δυσάρεστο το να απασχολούνται με το σώμα, ακόμη και όταν ήταν υποχρεωμένοι να το κάμουν. Έτσι, ήταν φτωχοί στα γήινα αγαθά, αλλά πραγματικά πλούσιοι σε αρετές και θεία χάρη. Εξωτερικά δεινοπαθούσαν, αλλά εσωτερικά ήταν γεμάτοι από τη θεία χάρη και παρηγορία.
'Ήταν ξένοι στον κόσμο, πολύ κοντά όμως και φίλοι στενοί του θεού. Θαρρούσαν τον εαυτό τους ένα τίποτε και ο κόσμος τους περιφρονούσε. 'Ήταν όμως αγαπητοί στον Θεό και πολύτιμοι γι' Αυτόν.
Ζούσαν με άδολη ταπείνωση, με απλή υποταγή, με αγάπη με υπομονή και έτσι, κάθε μέρα γίνονταν πιο τέλειοι και πιο θεάρεστοι.
Είναι παράδειγμα για όλους τους ευσεβείς. Και πολύ περισσότερο αυτοί πρέπει να μας εμπνέουν στο καλό, παρά όλο εκείνο το πλήθος των χλιαρών που παρασύρουν στο κακό.
"Ω, πόσο μεγάλος ήταν ο ζήλος όλων των μοναστών, όταν ιδρύθηκαν για πρώτη φορά οι μοναχικές κοινότητες! Πόσο θερμά προσεύχονταν ! Πόση άμιλλα είχαν μεταξύ τους στην αρετή ! Τι αυστηρή πειθαρχία τους διέκρινε ! Τι υποταγή και σεβασμός στους κανονισμούς των μονών τους! Ό,τι διασώθηκε από τη ζωή τους, μαρτυρεί ότι οι άνθρωποι εκείνοι υπήρξαν πραγματικά τέλειοι και άγιοι, έχοντας περιφρονήσει τα του κόσμου. Σήμερα θεωρείται σπουδαίος όποιος ξεφεύγει απλώς την αμαρτία ή βαστά με καρτερία τον σταυρό της ζωής του. Ω,τι χλιαρότητα και τι αμέλεια δείχνουμε απέναντι στην κατάστασή μας ! Πόσο γρήγορα σβήνει ανάμεσά μας ο πρώτος εκείνος ζήλος!Εiμαστε νωθροί και χλιαροί και μόλις κρατάμε το βάρος της ζωής.
Μακάρι να μη κοιμηθεί η επιθυμία για αύξηση πνευματική μέσα σε σας, που ατενίζετε τόσα παραδείγματα ανθρώπων αληθινά ευσεβών.
(Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΙH’ )