Μαθήματα ταπεινοφροσύνης σε μέγιστο βαθμό μας έχει παραδώσει ο Κύριος,άλλοστε για την αγάπη του στον κόσμο έφτασε με τα άγια πάθη Του στην ακρότατη της μορφή.Υπήρξε η ''άκρα ταπείνωσις''. Άνθρωπος αγαθός και ταπεινός χαίρει της αγάπης και της προστασίας του θεού και γεύεται χαρές του παραδείσου.Για να φτάσουμε εμείς σε ταπεινωτικές καταστάσεις θέλουμε αγώνα πολύ.Μην ξεγελιόμαστε με τον εαυτό μας και λέμε ''ναι εγώ είμαι ταπεινός γιατί έκανα εκείνο...ή έκανα τάλλο..''γιατί θα διαψευτούμε.Βεβαίως με τον αγώνα μας δεν μας αφαιρεί ο θεός την πρόοδό μας και αυτός θα πρέπει νάναι ο στόχος μας.Διαβάζοντας ιστοριούλες από το γεροντικό θα καταλάβουμε και μεις πόσο εύκολα μπορούμε να πέσουμε από αυτό που προσπαθούμε να ανεβούμε..
Ο Όσιος Παχώμιος είχε συνήθεια μια ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα να συγκεντρώνει τους Μοναχούς του Κοινοβίου του και να τους διδάσκει το λόγο του Θεού. Κάποτε, αντί να διδάξει ο ίδιος, πρόσταξε τον Θεόδωρο, νέο ακόμη στην ηλικία κι αρχάριο στη μοναχική ζωή, να μιλήσει στους αδελφούς. Ήθελε μ’ αυτό να δοκιμάσει την υπακοή του. Ο καλός υποτακτικός, χωρίς αντιρρήσεις και ταπεινολογίες, έκανε ευθύς την προσταγή του Ηγουμένου του. Σηκώθηκε κι άρχισε να διδάσκει το θείο λόγο. Αυτό όμως δεν καταφάνηκε στους γεροντότερους. Θύμωσαν κι επιδεικτικά άφησαν τη συγκέντρωση κι έφυγαν για τα κελιά τους. Σαν τέλειωσε η διδασκαλία, έστειλε ο Όσιος και τους κάλεσε να παρουσιασθούν μπροστά του. "Γιατί φύγατε από τη σύναξη; τους ρώτησε αυστηρά." "Τι ήθελες να κάνουμε, Αββά, αποκριθήκαν με αγανάκτηση εκείνοι, αφού έβαλες ένα παιδί να διδάξει τους γέρους;" Ο Όσιος Παχώμιος αναστέναξε βαθιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του. "Καλά λένε πως η υπερηφάνεια είναι ρίζα όλων των κακών και γκρεμίζει όλα τα καλά, που χτίζει ο ταλαίπωρος άνθρωπος με τόσους κόπους. Φεύγοντας από τη σύναξη δεν καταφρονήσατε, άθλιοι, τον Θεόδωρο, αλλά το Πνεύμα το Άγιο, που μιλούσε δια αυτού. Δεν είδατε εμένα, τον πνευματικό σας Πατέρα και διδάσκαλο, με πόση προσοχή παρακολουθούσα; Και σας βεβαιώνω πως πιο ωφέλιμη διδασκαλία δεν είχα ακούσει έως σήμερα." Λέγοντας αυτά, τους έδωσε αυστηρό επιτίμιο για να συντρίψει τον εγωισμό τους.
.
Ο Όσιος Παχώμιος είχε συνήθεια μια ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα να συγκεντρώνει τους Μοναχούς του Κοινοβίου του και να τους διδάσκει το λόγο του Θεού. Κάποτε, αντί να διδάξει ο ίδιος, πρόσταξε τον Θεόδωρο, νέο ακόμη στην ηλικία κι αρχάριο στη μοναχική ζωή, να μιλήσει στους αδελφούς. Ήθελε μ’ αυτό να δοκιμάσει την υπακοή του. Ο καλός υποτακτικός, χωρίς αντιρρήσεις και ταπεινολογίες, έκανε ευθύς την προσταγή του Ηγουμένου του. Σηκώθηκε κι άρχισε να διδάσκει το θείο λόγο. Αυτό όμως δεν καταφάνηκε στους γεροντότερους. Θύμωσαν κι επιδεικτικά άφησαν τη συγκέντρωση κι έφυγαν για τα κελιά τους. Σαν τέλειωσε η διδασκαλία, έστειλε ο Όσιος και τους κάλεσε να παρουσιασθούν μπροστά του. "Γιατί φύγατε από τη σύναξη; τους ρώτησε αυστηρά." "Τι ήθελες να κάνουμε, Αββά, αποκριθήκαν με αγανάκτηση εκείνοι, αφού έβαλες ένα παιδί να διδάξει τους γέρους;" Ο Όσιος Παχώμιος αναστέναξε βαθιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του. "Καλά λένε πως η υπερηφάνεια είναι ρίζα όλων των κακών και γκρεμίζει όλα τα καλά, που χτίζει ο ταλαίπωρος άνθρωπος με τόσους κόπους. Φεύγοντας από τη σύναξη δεν καταφρονήσατε, άθλιοι, τον Θεόδωρο, αλλά το Πνεύμα το Άγιο, που μιλούσε δια αυτού. Δεν είδατε εμένα, τον πνευματικό σας Πατέρα και διδάσκαλο, με πόση προσοχή παρακολουθούσα; Και σας βεβαιώνω πως πιο ωφέλιμη διδασκαλία δεν είχα ακούσει έως σήμερα." Λέγοντας αυτά, τους έδωσε αυστηρό επιτίμιο για να συντρίψει τον εγωισμό τους.
.