Ξέρετε πολλές φορές πόσο ωραία αισθανόμαστε όταν βοηθάμε κάποιον συνάνθρωπο έστω και αν η βοήθεια αυτή είναι πολύ μικρή.Και δεν είναι μόνο τούτο,συμβαίνει πολλές φορές η μικρή αυτή βοήθεια να ανταποδοθεί και μάλιστα στο δεκαπλάσιο σε χρόνο ανύποπτο.Στην σημερινή κοινωνία όμως είναι πολλές οι περιπτώσεις που κυριαρχεί ο ωχαδερφισμός και η απονιά.Άνθρωποι δεν θέλουν να μπλέξουν στον πόνο του άλλου.Έχουν τον δικό τους πόνο,δεν θέλουν να προσθέσουν άλλο και ψάχνουν διέξοδο φυγής.Ο λόγος του θεού μας λέγει το αντίθετο,αλλά πέρα από αυτό διαπιστώνεται πρακτικά ότι κάποιος που που θα προσφέρει κάτι ανιδιοτελώς, και μέσα από την ψυχή του σε συνάνθρωπο ο εσωτερικός τους κόσμος θα φαίνεται πιο γαλήνιος πιο λαμπερός. Παρακάτω διαβάζουμε μια αληθινή ιστοριούλα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τύχει και σε μας..
«Ένας νεαρός φοιτητής της ιατρικής, για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, αναγκαζόταν να πουλάει βιβλία. Μια μέρα, περιοδεύοντας σε μια αγροτική περιοχή, χτύπησε μεταξύ άλλων και την πόρτα μιας καλύβας. Στη νέα που φάνηκε, πρότεινε ν' αγοράσει ένα βιβλίο.
-Όχι, ευχαριστώ, είπε η κοπέλα. Η μητέρα μου είναι χήρα και δεν έχουμε χρήματα για βιβλία.
-Τότε, θα μπορούσες να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό; παρεκάλέσε ο φοιτητής.
-Έχουμε ωραίο παγωμένο γάλα, Θα το προτιμούσατε; ρώτησε η κοπέλα. Ο νέος ευχαριστήθηκε και ήπιε το γάλα. Όταν δε θέλησε να πληρώσει, η χωριατοπούλα του είπε:
Όχι, κύριε. Η μητέρα μου είπε ότι πρέπει να είμαστε φιλόξενοι στους ξένους.
Πέρασαν χρόνια. Μια μέρα, μια άρρωστη γυναίκα μεταφέρθηκε σε μια κλινική. Ήταν βαριά άρρωστη. Ο χειρούργος, όταν την είδε, αναγνώρισε σ' αύτή την κοπέλα που του είχε προσφέρει το ποτήρι το γάλα. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γι' αυτήν. Την έβαλε σε ξεχωριστό δωμάτιο και της όρισε μια νοσοκόμα να την προσέχει. Πέρασαν εβδομάδες. Ένα πρωί, η νοσοκόμα της ανήγγειλε, ότι μπορούσε να επιστρέψει σπίτι της. Ήταν τελείως καλά.
- Χαίρω, είπε η άρρωστη, σκέφτομαι όμως πως θα μπορέσω να εξοφλήσω το λογαριασμό της κλινικής. Η νοσοκόμα πήγε τότε και της έφερε το λογαριασμό. Ήταν αλήθεια ένα μεγάλο ποσό όμως...κάτω, με κόκκινο μελάνι, έγραφε: «Εξοφλήθηκε μ' ένα ποτήρι γάλα».
«Ένας νεαρός φοιτητής της ιατρικής, για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, αναγκαζόταν να πουλάει βιβλία. Μια μέρα, περιοδεύοντας σε μια αγροτική περιοχή, χτύπησε μεταξύ άλλων και την πόρτα μιας καλύβας. Στη νέα που φάνηκε, πρότεινε ν' αγοράσει ένα βιβλίο.
-Όχι, ευχαριστώ, είπε η κοπέλα. Η μητέρα μου είναι χήρα και δεν έχουμε χρήματα για βιβλία.
-Τότε, θα μπορούσες να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό; παρεκάλέσε ο φοιτητής.
-Έχουμε ωραίο παγωμένο γάλα, Θα το προτιμούσατε; ρώτησε η κοπέλα. Ο νέος ευχαριστήθηκε και ήπιε το γάλα. Όταν δε θέλησε να πληρώσει, η χωριατοπούλα του είπε:
Όχι, κύριε. Η μητέρα μου είπε ότι πρέπει να είμαστε φιλόξενοι στους ξένους.
Πέρασαν χρόνια. Μια μέρα, μια άρρωστη γυναίκα μεταφέρθηκε σε μια κλινική. Ήταν βαριά άρρωστη. Ο χειρούργος, όταν την είδε, αναγνώρισε σ' αύτή την κοπέλα που του είχε προσφέρει το ποτήρι το γάλα. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γι' αυτήν. Την έβαλε σε ξεχωριστό δωμάτιο και της όρισε μια νοσοκόμα να την προσέχει. Πέρασαν εβδομάδες. Ένα πρωί, η νοσοκόμα της ανήγγειλε, ότι μπορούσε να επιστρέψει σπίτι της. Ήταν τελείως καλά.
- Χαίρω, είπε η άρρωστη, σκέφτομαι όμως πως θα μπορέσω να εξοφλήσω το λογαριασμό της κλινικής. Η νοσοκόμα πήγε τότε και της έφερε το λογαριασμό. Ήταν αλήθεια ένα μεγάλο ποσό όμως...κάτω, με κόκκινο μελάνι, έγραφε: «Εξοφλήθηκε μ' ένα ποτήρι γάλα».