(η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους και ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης)
Στην Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας υπάρχει η θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της λεγομένης Κουκουζέλισσας.Υπάρχει και μια δεύτερη με το επίθετο Οικονόμισσα .Όσον αναφορά την πρώτη πήρε το όνομά της από τον Άγιο Ιωάννη τον επονομαζόμενο Κουκουζέλης που γεννήθηκε τον 12ο αιώνα στο Δυρράχιο.
Έμεινε ορφανός από πατέρα ενώ ήταν ακόμη μωρό και ζούσε με την ευσεβή μητέρα του σε μεγάλη φτώχεια τρώγοντας συνήθως κουκιά και μπιζέλια, τα οποία με νηπιακή αφέλεια αποκαλούσε "κουκιά και ζέλια" και από εκεί έλαβε την προσωνυμία Κουκουζέλης. Όταν ήρθε στην Κωνσταντινούπολη γράφτηκε στην Αυτοκρατορική Σχολή και χάρις στην ωραιότατη φωνή του απέσπασε την εύνοια του Αυτοκράτορας Κομνηνού. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι έγινε ο πρώτος μουσικός στο παλάτι. Παρόλα όμως τα αγαθά του κόσμου η καρδιά του ήταν δοσμένη με θείο έρωτα μόνο στον Χριστό και ως εκ τούτου αποστρεφόταν κάθε τι του μάταιου επίγειου βίου. Έμαθε δε ότι ο Αυτοκράτορας ήθελε να τον παντρέψει και γι' αυτό αποφάσισε να φύγει από την Βασιλεύουσα. Εκείνον τον καιρό ήλθε από το Άγιο Όρος ο Ηγούμενος της Μεγίστης Λαύρας και ο Ιωάννης σχετίστηκε με τον Γέροντα αυτόν αποκαλύπτοντας του τους λογισμούς του. Φοβούμενος την πίεση του Αυτοκράτορα εξαφανίστηκε και κρυφά πλέον, σαν ένας άγνωστος, ήλθε στο 'Άγιο Όρος, στάθηκε μπροστά στις πύλες της Μεγίστης Λαύρας και παρακαλούσε θερμά τον θυρωρό να τον δεχθούν ως μοναχό. Ανέλαβε ως διακονία να βόσκει τα ζώα της Μονής κι έτσι με αυτό το διακόνημα εξασφάλισε και την ποθητή του ησυχία, αλλά και την τήρηση της ανωνυμίας του. Αφού ο θείος πόθος του να ζήσει μόνος μόνω τω θεώ είχε πραγματοποιηθεί, έψαλλε με τέτοια κατάνυξη και με τέτοια πνευματική γλυκύτητα, ώστε ακόμα και άλογα ζώα καθηλώνονταν ακούγοντάς τον, αδιαφορώντας ακόμη ,και για την τροφή τους, με αποτέλεσμα το κοπάδι να έχει αισθητά αδυνατίσει. Μια ημέρα ένας ερημίτης άκουσε τον μελίρρυτο Ιωάννη να ψάλλει και βλέποντας το εξαίσιο θέαμα να τον ακούνε τα άλογα ζώα με τέτοια προσήλωση έτρεξε στον ηγούμενο και του ανήγγειλε το θαυμαστό γεγονός. Τότε ακούσια ο άριστος μουσικός Ιωάννης φανερώθηκε στον ηγούμενό του, ο οποίος, μόλις μετά βίας μπορούσε να διακρίνει τα μάτια του μεγάλου ψαλμωδού που από εγκράτεια και τη νηστεία είχαν χωθεί βαθειά στίς κόγχες τους. Από τότε ο Ιωάννης ησύχαζε σ' ένα κελλί επ'ονόματι των Αγίων Αρχαγγέλων τις έξι ημέρες της εβδομάδος και τις Κυριακές εορτές ερχόταν στο Καθολικό κι έψαλε στο δεξί χορό. Το Σάββατο δε του Ακάθιστου "Ύμνου, αφού έψαλε τους ύμνους της εορτής, κάθισε κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας στο στασίδι που βρισκόταν απέναντι από την εικόνα της Θεοτόκου, ενώπιον της οποίας διαβάστηκαν και οι Οίκοι των Χαιρετισμών. Καθώς προχώρησε η αγρυπνία, ακούει φωνή που του είπε: "Χαίρε Ιωάννη!" και με τη φωνή βλέπει μπροστά του την Θεοτόκο να ακτινοβολεί με ουράνιο φως! "Ψάλλε μου" εξακολούθησε η Θεοτόκος "κι εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω". Και με τον λόγο αυτό του έδωσε ένα χρυσό νόμισμα κι έγινε άφαντη. Ο Ιωάννης σκιρτώντας από άμετρη χαρά κι αγαλλίαση, έκλινε τα γόνατα, προσκύνησε την Θεοτόκο, ευχαρίστησε κι εδόξασε την ουράνιον Άνασσα για την άρρητη χάρη της προς αυτόν, για την ευδοκία και το έλεος της. Κατόπιν κρέμασε το νόμισμα στην Εικόνα της Θεοτόκου, η οποία τελούσε εξαίσια θαύματα. Έκτοτε λοιπόν ο Ιωάννης ακόμα πιο πρόθυμα εκτελούσε το έργο του, ψάλλοντας ευλαβικά και με κατάνυξη τόσο πολύ και για τόσο ατελείωτες ώρες, ώστε τα πόδια του σάπισαν και κατέτρωγαν τις σάρκες του τα σκουλήκια από την πολύωρη ορθοστασία του, τόσο στις κατ' ιδίαν, όσο και στις κοινές αγρυπνίες της Μονής. Πάλι όμως του φανερώθηκε η Θεοτόκος και του είπε: "Από τώρα να είσαι υγιής" και παρευθύς έγινε υγιής και όλες οι πληγές του έκλεισαν κι εξαφανίστηκαν. Από τότε έζησε ακόμα με πιο αυστηρή και μεγαλύτερη άσκηση και αξιώθηκε να δει και να γνωρίσει την ώρα της τελευτής του. Αφού παρακάλεσε λοιπόν τον ηγούμενο να τον ενταφιάσουν στο παρεκκλήσιο των Αγίων Αρχαγγέλλων, προσευχόμενος απήλθε προς τον Κύριο, τον οποίον σε όλη του την ζωή αγάπησε και δοξολόγησε με την μελίρρυτη φωνή του για να Τον δοξολογεί εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.