Τίποτε παραπάνω δεν είναι σπουδαίο σε μια ψυχή που πονάει και περνά δύσκολες στιγμές,από έναν παρηγορητικό λόγο και από μια ειλικρινή συντροφιά αγάπης.Αν η αμαρτία είναι ο θάνατος της ψυχής, η εγκατάλειψη είναι ο μεγαλύτερος της πόνος.Διαβάζοντας το ευαγγέλιο έχω σταθεί πολλές φορές σ'εκείνο το σημείο που λίγες ώρες πριν συλληφθεί ο Χριστός ένοιωσε την τέλεια εγκατάλειψη.Ο πόνος ήταν τόσος μεγάλος που στην προσευχή ο ιδρώτας Του συν την αγωνία σχηματίστηκε όπως οι θρόμβοι του αίματός μας.«έγεινε δε ο ιδρώς αυτού ως θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες εις την γην».Οι μαθητές Του προτίμησαν να κοιμηθούν ενώ Aυτός προσευχόταν ενώ δε αργότερα και να σκορπίσουν αφηνοντάς Τον μόνο μπροστα σε κείνη τη ζοφερή κατάσταση. Επειδή σήμερα υπάρχει πολύς πόνος ίσως περισσότερο από ποτέ,(άλλοστε όπου πλεόνευσε η αμαρτία υπερπερρίσευσεν ο πόνος)έχουν την ανάγκη οι άνθρωποι της παρηγορίας και της ειλικρινής αγάπης.
Εκεί που προσπαθούν όμωςνα την βρούν δε την βρίσκουν και έρχεται αργά ή γρήγορα η στιγμή που απαγοητεύονται।Η παρηγοριά στον πόνο έρχεται τελικώς από την προσευχή στον Θεό και δευτερευόντως από τους ανθρώπους. Και αυτοί οι άνθρωποι βέβαια που είναι του θεού όσο πάνε και λιγοστεύουν, και ο τόπος τους πολύ μακριά.
Μα λένε οι προφητείες ''θαρθει καιρός που για να βρεις παρηγορητικό λόγο θα παίρνεις τα όρη και τα βουνά ''γιατί στις εποχές μας οι άνθρωποι δεν έβρισκαν παρηγοριά στα λόγια του γέροντα Παισίου για παράδειγμα..και πού'σαι ακόμα..
Τώρα από το βιβλίο του ΄΄Ευσταθίου Μπάστα'' παρακάτω ακολουθεί μια πραγματική ιστορία.Ας τη διαβάσουμε
mitrpdf