Η ανοχή των ελαττωμάτων του πλησίον μας.


Ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να διορθώσει στον εαυτό του ή στον πλησίον του, έχει καθήκον να το υπομένει, έως ότου ο θεός ορίσει αλλιώς γι' αυτό.
Πίστευε, ότι ίσως είναι καλύτερα έτσι, για να δοκιμάζεται η υπομονή σου, χωρίς την οποία τα καλά έργα έχουν λιγοστή αξία.Πρέπει, ωστόσο, να προσεύχεσαι στον Θεό, για να σε βοηθήσει να υπερνικήσεις αυτά τα προσκόμματα, είτε να τα υποφέρεις με ειρηνική καρδιά.
Αν κάποιος, μετά πρώτη και δεύτερη νουθεσία, δεν διορθώνεται, μη λογοφέρεις μαζί του, αλλά άφησε το όλο ζήτημα στον θεό, που ξέρει να βγάζει το καλό από το κακό, για να γίνει το θέλημα του και για να δοξάζεται από όλους τους δούλους του.Να πασχίζεις να υπομένεις τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των άλλων. Γιατί και συ έχεις πολλά, που οι άλλοι πρέπει να υπομένουν.Αν συ δεν μπορείς να γίνεις όπως ποθείς, πως είναι δυνατόν να κάνεις ώστε οι άλλοι να γίνουν όπως θέλεις;
Απαιτούμε οι άλλοι να είναι τέλειοι και όμως εμείς δεν παρατάμε τα δικά μας ελαττώματα.θέλουμε να διορθώνουμε με αυστηρό τρόπο τους άλλους, χωρίς όμως να διορθώνουν οι άλλοι εμάς.Μας λυπεί η ελευθερία που δίνεται στους άλλους, αλλά δεν ανεχόμαστε να μας αρνούνται κάτι.θέλουμε να δεσμεύονται οι άλλοι με αυστηρούς κανονισμούς, αλλά οι ίδιοι δεν βαστάμε κανένα περιορισμό.Είναι λοιπόν κατάδηλο πόσο σπάνια ζυγίζουμε τον διπλανό μας με τον ζυγό που χρησιμοποιούμε για να ζυγίζουμε τον εαυτό μας.Αν όλοι ήταν τέλειοι, τι θα είχαμε, σ' αυτή την περίπτωση, να υποφέρουμε απ αυτούς για χάρη τού θεού; Αλλά τώρα έτσι τα ρύθμισε ο Θεός, ώστε να μάθουμε να βαστάμε ο ένας το βάρος του άλλου. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ελάττωμα. Κανείς χωρίς κάποιο βάρος.Κανείς ανεξάρτητος από τους λοιπούς. Κανείς τόσο σοφός, ώστε μόνος του και χωρίς συμβουλή από άλλον να κατευθύνει τον εαυτό του. Αλλά οφείλουμε να ανεχόμαστε, να παρηγορούμε και να βοηθούμε, να διδάσκουμε και να συμβουλεύουμε ο ένας τον άλλο.Στις ενάντιες περιστάσεις, φαίνεται καλύτερα πόση αρετή διαθέτει κανείς.
Γιατί οι δοκιμασίες δεν κάνουν τον άνθρωπο αδύνατο, αλλά αποδείχνουν τον πραγματικό εαυτό του.
Ο ΜΟΝΑΣΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ
Πρέπει να μάθεις να περιορίζεις σε πολλά τον εαυτό σου, αν θέλεις να ζεις ειρηνικά και μονιασμένα με τους άλλους.
Δεν είναι ασήμαντο πράγμα να ζει κανείς σε κοινόβιο, κοντά σε πολλούς άλλους και να μη λογαριάζει αφορμές παραπόνων, αλλά να ζει εκεί πιστός έως τον θάνατο.Μακάριος όποιος έζησε με τέτοια αγιότητα και έτσι έφυγε απ αυτόν εδώ τον κόσμο.Αν ποθείς όπως έχεις καθήκον να μείνης σταθερός και να προοδεύεις στην πνευματική ζωή, ας θεωρείς τον εαυτό σου εξόριστο και ξένο πάνω στη γη.Για χάρη της αγάπης του Χριστού, πρέπει να γίνεις «μωρός κατά κόσμον », αν θες να ζεις σαν γνήσιος μοναχός.Έχει ειπωθεί σοφά ότι η κουρά δεν κάνει τον μοναχό, αλλά τον κάνει η μεταβολή του βίου και η τελεία απονέκρωση των παθών.Όποιος δεν αποζητά παντού και πάντα τον θεό και τη σωτηρία της ψυχής του, δεν θα συναντήσει παρά θλίψη και πόνο.
Επίσης, δεν μπορεί για πολύ καιρό να περνά κανείς ειρηνικά, αν δεν πασχίζει να πιάνει την τελευταία θέση"
και να υποτάσσεται σε όλους.Θυμήσου ότι βρίσκεσαι εδώ για να διακονείς και όχι να διακονήσαι, για να υποφέρεις και να κοπιάζεις και όχι να σπαταλάς τον καιρό σου στην οκνηρία και τη βαττολογία.
Εδώ, λοιπόν, οι άνθρωποι δοκιμάζονται σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι. Εδώ, κανείς δεν μπορεί να ζήσει άξια, αν δεν ταπεινώνεται πρόθυμα, με όλη του την καρδιά, για την αγάπη του θεού.
(Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΙΣΤ και ΙΖ’ )
[blogger]

Author Name

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Από το Blogger.