«Χριστός, η καινή τροφή»(Γρηγόριος Θεολόγος)
Το σιτάρι συμβολίζει τον Χριστό και την Εκκλησία. Ο ίδιος ο Χριστός παρομοίασε τον Εαυτόν του σαν ένα κόκκο σιταριού. Ένα σπυρί σιτάρι που σπέρνει ο γεωργός πέφτει στην αγκαλιά της γης και τρόπον τινά πεθαίνει. Με το «θάνατο» όμως αυτό του σιταριού αρχίζει μία διαδικασία ζωής: από το ένα σπυρί φυτρώνουν εκατοντάδες νέοι κόκκοι σιταριού! Τη λειτουργική και ζωτική αυτή διαδικασία του σπόρου, χρησιμοποίησε ο Χριστός, για να δώσει στους ανθρώπους να κατανοήσουν τον θάνατο και την ανάστασή του: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος (ένα μόνο σπυρί) μένει εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει» ( Ιωάν.κεφ 12,στιχ 24).
Από το σιτάρι επίσης παρασκευάζεται το ψωμί που γίνεται ο Άρτος της Θείας Ευχαριστίας, «η τροφή του παντός κόσμου».
Το σιτάρι ακόμη συμβολίζει την εκκλησία. Όπως το σιτάρι που είναι απλωμένο στο χωράφι, μαζεύεται και γίνεται ένα ψωμί, έτσι και οι πιστοί διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη, συγκεντρώνονται σε ένα τόπο, στο ναό (ιδιαίτερα κάθε Κυριακή) και συγκροτούν ένα σώμα, το σώμα της εκκλησίας.
Ανάμεσα, λοιπόν, στον Χριστό που είναι ο «κόκκος» και ο Άρτος της ζωής και τους πιστούς, τους κόκκους του σιταριού που συγκροτούν το σώμα της εκκλησίας, υπάρχει μία στενή, λειτουργική και σωτήρια σχέση: σχέση ζωής και ανάστασης!
(έκδοση χριστ.στέγη Καλαμάτας)