Η ζωή του αληθινού μοναχού πρέπει να στολίζεται με όλες τις αρετές. Έτσι, η εσωτερική ζωή του θα εναρμονίζεται με την εξωτερική του κλήση. Και πραγματικά η εσωτερική του ζωή πρέπει να είναι τελειότερη από την εξωτερική. Γιατί ο θεός «ετάζει » τις καρδιές και πρέπει παντού να τον σεβόμαστε βαθύτατα και να είμαστε ενώπιον του καθαροί όπως οι Άγγελοι. Πρέπει, κάθε μέρα, να ανανεώνουμε τις αποφάσεις μας και να κεντρίζουμε τον ζήλο μας, σαν να είμαστε στην αρχή της επιστροφής μας στον Χριστό και να λέμε : « Βοήθησέ με, Κύριε, στις άγιες αποφάσεις μου και στην αγία σου διακονία. Αξίωσε με να αρχίσω σήμερα καλά, γιατί ό,τι έπραξα έως σήμερα είναι ένα τίποτε ». Η πνευματική μας κατάσταση είναι ανάλογη με τη δύναμη της αποφάσεως μας. Και μεγάλη φροντίδα πρέπει να καταβάλει, όποιος λαχταρά να πάει μπροστά. Και αν όσοι παίρνουν δυνατές αποφάσεις, συμβαίνει πολλές φορές να αποτυγχάνουν, τι θα γίνει με όσους, σπάνια αποφασίζουν ή παίρνουν αποφάσεις αδύναμες; Και όμως, παρατάμε κάποτε, για διαφόρους λόγους, τις αποφάσεις που πήραμε. Και η πιο μικρή παράλειψη στην πνευματική ζωή μας έχει πάντα θλιβερά αποτελέσματα για την ψυχική μας σωτηρία.Οι δίκαιοι στηρίζουν τις αποφάσεις τους μάλλον στη χάρη του θεού παρά στη δική τους σοφία. Και για ό,τι επιχειρήσουν,έχουν την πεποίθησή τους στον Θεό. Γιατί ο μεν άνθρωπος κάνει σχέδια, αλλά ο Θεός ανοίγει τον δρόμο και « ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού » (Ιερ. κεφ.ι' στίχ.21). Αν από χρέος ή για ωφέλεια των αδελφών μας παραλείπουμε κάποτε τα πνευματικά μας γυμνάσματα, μπορούμε εύκολα κατόπιν να τα επαναλάβουμε.Αν όμως τα παραλείπουμε από αμέλεια ή νωχέλεια, αυτό που κάναμε είναι ένοχο και θα αποδειχθεί πολύ επιζήμιο για μας.Αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε και όμως πάλι είμαστε βέβαιοι ότι μας απολείπουν πολλά ακόμη. Ας πασχίζουμε, ωστόσο, να παίρνουμε αποφάσεις για κάτι το οριστικό και προ παντός για ό,τι εμποδίζει περισσότερο την πνευματική μας προκοπή.Πρέπει να ελέγχουμε και να ρυθμίζουμε την εσωτερική και την εξωτερική ζωή μας, γιατί και οι δυο συντείνουν στην πνευματική μας προκοπή. Αν δεν μπορείς να έχεις ολοένα συγκεντρωμένη την ψυχή σου, κάνε το πού και πού και τουλάχιστο μια φορά τη μέρα, δηλαδή το πρωί ή το βράδυ. Το πρωί παίρνε τις αποφάσεις σου. Το βράδυ εξέταζε τον εαυτό σου, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις σου κατά τη διάρκεια της μέρας. 'Ίσως θα διαπιστώσεις ότι μ' αυτά πολλές φορές προσέβαλες τον θεό και τον διπλανό σου.Σαν πολεμιστής γεμάτος θάρρος, όπλιζε τον εαυτό σου κατά των επιθέσεων του πονηρού. Βάλε χαλινάρι στις ροπές σου και έτσι θα είσαι βέβαιος ότι θα περιορίσεις τις σαρκικές επιθυμίες. Μη μένεις ποτέ άπραγος. Αλλά να διαβάζεις ή να γράφεις ή να προσεύχεσαι ή να κάνεις πνευματικούς διαλογισμούς ή να προσφέρεις κάτι για το κοινό καλό.Τα πνευματικά γυμνάσματα πρέπει να γίνονται με περίσκεψη και διάκριση, γιατί δεν είναι εξ ίσου κατάλληλα για όλους.Πνευματικά γυμνάσματα,που δεν είναι προωρισμένα για όλους, δεν πρέπει να γίνονται μπροστά στους άλλους. Είναι πολύ προτιμότερο να γίνονται κρυφά.Πρόσεχε μόνο να μη παραμελείς τα κοινά πνευματικά γυμνάσματα, για να κάνεις εκείνα που προτιμάς.Το χρέος σου είναι,αφού κάμεις πιστά και με πληρότητα τα πρώτα,τότε μονάχα να δοθείς και σε γυμνάσματα της προτιμήσεώς σου.Ολοι δεν μπορούν να ακολουθούν τα ίδια γυμνάσματα. Τα μεν ταιριάζουν σ αυτούς, τα δε σε άλλους.Σε μερικούς υπάρχει η προτίμηση ανάλογα με τον καιρό.Έτσι μερικοί βρίσκουν ευχαρίστηση στις προσευχές και στα γυμνάσματα των μεγάλων εορτών, ενώ άλλοι προτιμούν τις καθημερινές. Επίσης από άλλα γυμνάσματα έχουμε ανάγκη σε περιόδους πειρασμού και από άλλα όταν απολαμβάνουμε ησυχία και ειρήνη.Άλλοι διαλογισμοί μας κάνουν καλά όταν είμαστε λυπrμένοι και άλλοι όταν η χαρά του Κυρίου είναι μέσα μας.Κατά τις μεγάλες εορτές, πρέπει να ανανεώνουμε τα πνευματικά μας γυμνάσματα και να ζητάμε με περισσότερη ζέση από τους Αγίους να μεσιτεύουν για μας στον θεό.Και το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στις μεγάλες εορτές, ας το περνάμε σαν να πρόκειται να αφήσουμε τότε τον κόσμο και να εισέλθουμε στην αιωνία εορτή του Παραδείσου.Ας παρασκευαζόμαστε λοιπόν κατά τις περιόδους των μεγάλων εορτών με περισσότερη ευλάβεια και φροντίδα και ας εφαρμόζουμε με περισσότερο ζήλο τους κανονισμούς, σαν να ήταν να μας αμείψει ευθύς ο θεός για τον αγώνα μας.Βλέποντας δε να αναβάλλεται η ώρα αυτή, ας γνωρίζουμε ότι αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε ακόμη αρκετά έτοιμοι και δεν αξίζουμε τόσο απέραντη δόξα, που θα μας αποκαλυφθεί, κατά τον ορισμένο πριν από τους αιώνες καιρό. Έτσι, ας πρασπαθούμε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για τη διάβαση στην άλλη ζωή. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο Κύριος είπε : « Μακάριος ο δούλος εκείνος, ον, ελθών ο Κύριος αυτού, ευρίσκει ούτω ποιούντα. Αληθώς λέγω υμίν ότι επί πάσι τοις υπάρχουσιν αυτού καταστήσει αυτόν» (κεφ.ιβ' στίχ.43, 44). (Μίμηση του Χριστού Βιβλίο Α' κεφ. ΙΘ’ )
Η καλλιπάρθενος αυτή νύμφη του Χριστού Παρασκευή γεννήθηκε στα περίχωρα της Ρώμης. Αυτοκράτορας τότε ήταν ο Ανδριανός και μετά από αυτόν ο Αντωνίνος. Γεννήθηκε περίπου το 117 μ.Χ. από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας της ονομαζότανε Αγάθων και η μητέρα της Πολιτεία .
Ήτανε πλούσιοι αλλά και πολύ ευσεβείς και ακριβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είχανε πολλές αρετές και μεγάλες καλοσύνες και κάνανε ελεημοσύνες. Ήταν και οι δυο τους Θεοφοβούμενοι και φυλάγανε όλες τις εντολές του Θεού. Αγαπούσαν τον Θεό, αγαπούσαν και τους ανθρώπους. Γι' αυτό είχανε στην καρδιά τους την πιο μεγάλη χαρά. Τους την έδινε η άμεμπτη και ήσυχη συνείδησή τους. Είχαν όμως και μια μεγάλη λύπη. Δεν είχαν δυστυχώς κανένα παιδί. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η θλίψη την ξέρουν και την καταλαβαίνουν μόνο εκείνα τα ανδρόγυνα που είναι στείρα και άτεκνα. Γι' αυτό παρακαλούσαν και οι δυο τους το Θεό, να τους χαρίσει ένα τέκνο και να το αφιερώσουνε στο Χριστό. Πράγματι ο Θεός άκουσε τη δέηση τους και η Πολιτεία γέννησε την Αγία. Ήταν μέρα Παρασκευή, που την γέννησε και γι' αυτό όταν την βαφτίσανε, την ονόμασαν Παρασκευή. Είχαν όμως, όπως είπαμε, υποσχεθεί στο Θεό να την αναθρέψουν χριστιανικά και να την κάνουν καλή Χριστιανή. Και πράγματι! Το τάμα τους αυτό το ξεπλήρωσαν και με το παραπάνω. Την ανέθρεψαν " εν παιδία και νουθεσία Κυρίου". Αλλά και η Παρασκευή εξ' άλλου ήτανε προικισμένη με πολύ κάλλος και ωραιότητα και αφ' εταίρου με μεγάλη εξυπνάδα. Δεν έπαιζε ποτέ αυτή άτακτα και δεν είχε στο νου της στα παιγνίδια. Όσο μάλιστα μεγάλωνε, τόσο γινότανε και σοβαρότερη. Μωρολογίες, κακολογίες και χαχανητά δεν ακουγότανε ποτέ από το στόμα της. Τόσος δε ήταν ο ζήλος της, ώστε ποτέ δεν έλειπε από το στόμα της η προσευχή και η υμνωδία. Αυτή ποτέ δεν έλειπε από την Εκκλησία. Και ποτέ δεν την έβλεπε κανείς, χωρίς να έχει στα χέρια της το Ευαγγέλιο ή άλλο θρησκευτικό βιβλίο. Ξενυχτούσε τη νύχτα μελετώντας τα θεία λόγια. Εύρισκε πάντοτε ευκαιρία σε κάθε συναναστροφή της να συζητά για θρησκευτικά ζητήματα. Και να δυναμώνει στη πίστη τις ασθενέστερες γυναίκες και παρθένες. Αγαπούσε η Παρασκευή, όπως η υπεραγία Θεοτόκος, την παρθενία. Είχε νιώσει αυτή καλά, πόση αξία έχει η αγνότης και πόσο αρέσει στο Θεό. Γι' αυτό πρόσεχε αυτό της τον θησαυρό. Πρόσεχε τα μάτια της να μην περιεργάζονται πρόσωπα ανδρών, διότι " εκ του οράν τίκεται το εράν " Και τα μάτια είναι ο δρόμος του έρωτος. Από τα μάτια μπαίνει, σαν από παράθυρα, ο ψυχικός θάνατος " Ανέβει δια θυρίδων ο θάνατος " λέγει ο Προφήτης. Πόσον ωραία περιγράφει την διαγωγή της ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: " Η Αγία Παρασκευή, μεταχειριζόταν σαν φτιασίδια τα δάκρυα, ενθυμούμενη τις αμαρτίας της, σαν σκουλαρίκια της είχε τα αυτιά της ανοικτά για να ακούει τις Άγιες Γραφές. Σαν κορδόνι είχε τις πολλές νηστείες, που έκαναν τον λαιμό της, και έλαμπε σαν τον ήλιο. Σαν δακτυλίδια τους κόμπους των δακτύλων της. Από τις πολλές μετάνοιες που έκανε. Σαν ζώνη χρυσαφένια την παρθενίαν, που εφύλαξε σ' όλη της την ζωή. Σαν φόρεμα την ντροπήν, που είχε στον εαυτό της και τον φόβο του Θεού, που την σκέπαζε. Έτσι στολιζόταν η Αγία. Αν ίσως και είναι κανένα κορίτσι που θέλει να στολίζεται, ας σκεφτεί τι έκανε η Αγία, να κάνει και εκείνη, αν θέλει να σωθεί. Έτσι αδελφοί μου, η αγία Παρασκευή έμαθε γράμματα και έγινε σοφότατη και για την καθαρότητα της την αξίωσε ο Θεός και έκαμνε και θαύματα. Ιάτρευε τυφλούς, κωφούς και ανέστησε νεκρούς". Η αρετή της έκαμνε εντύπωση και πολλοί από τους επίσημους και των αρχόντων θέλησαν να την πάρουν σαν νύμφη στα παιδιά τους. Το ήθελαν αυτό και για τα πλούτη της και για την ομορφιά της, αλλά περισσότερο για την αρετή και την σωφροσύνη της. Αυτή όμως αγαπούσε την παρθενία και ήθελε να μείνει καθαρή και αμόλυντη νύμφη του Χριστού. Γι' αυτό και δεν ήθελε να ακούσει περί γάμου και παντρειάς. Αλλά και οι γονείς της, που έβλεπαν την απόφαση της ν' αφιερωθεί στο Χριστό, ευχαριστούσαν τον Θεό που τους χάρισε τέτοιο ευλογημένο τέκνο. Όταν η Παρασκευή ήταν είκοσι χρονών, πέθαναν οι γονείς της, και έτσι έμεινε ορφανή. Έμεινε όμως και με πολλά πλούτη στα χέρια της. Αν ήταν καμία άλλη στη θέση της θα τα χρησιμοποιούσε για φορέματα και για στολίδια, για λούσια, για ταξίδια και για φαγοπότια και διασκεδάσεις. Αυτή όμως τα χρησιμοποίησε κατά τον πλέον καλύτερο και αποδοτικώτερον τρόπον. Τα τοποθέτησε στην τράπεζα του ουρανού. Τα μοίρασε άλλα στην Εκκλησία, άλλα στους φτωχούς και άλλα σε ένα Παρθενώνα. Σ' αυτόν τον Παρθενώνα πήγε και αυτή και έμεινε αρκετό καιρό. Μένανε σ΄αυτόν πολλές Χριστιανές κοπέλες, που είχανε αφιερωθεί στο Θεό. Ζούσανε όλες μαζί ζωή μοναχική. Είχανε κοινό ταμείο και βάλανε σκοπό της ζωής τους να λατρεύουν το Θεό και να εργάζονται τα καλά έργα, για να το βρει η ψυχή τους. Προσπαθούσαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στις Εβραίες και στις ειδωλολάτρισσες. Αυτές τις πλησιάζανε με διάφορες αφορμές, τις κατηχούσαν σιγά-σιγά και τις κάνανε Χριστιανές. Η Παρασκευή, όμως, δεν αρκείτο μόνο σ' αυτή την εργασία. Ο ζήλος της ήταν πολύ μεγάλος. Μια ζωή, σκεπτόταν, είχε και έπρεπε αυτή τη ζωή να τη χρησιμοποιήσει κατά τον καλύτερο και άριστο τρόπο. Γι' αυτό έπειτα από μερικά χρόνια αποφάσισε να βγει φανερά και να κηρύξει δημόσια τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, χωρίς να λάβει υπ' όψιν της το μίσος των ειδωλολατρών και την έχθρα κατά των Χριστιανών. Ήτανε αποφασισμένη να μαρτυρήσει για τον Χριστό της. Έφυγε τότε από τη Ρώμη και περιόδευσε τις πόλεις και τα χωριά κηρύττοντας τον Χριστόν. Εργαζότανε συνεχώς για την εξάπλωση της πίστεως της. Αλλά το έργο αυτό ήτανε δυσκολότατο, κοπιωδέστατο και κατ' εξοχήν επικίνδυνο, για την εποχή εκείνη. Αρκεί να σκεφθούμε, ότι οι γυναίκες την εποχή εκείνη έμεναν κλεισμένες στο γυναικωνίτη και δεν μπορούσε εύκολα μια γυναίκα να γυρίζει έξω. Έπειτα εκεί που πήγαινε δεν εύρισκε Χριστιανικό περιβάλλον, όπως σήμερα, έστω και πλανεμένο. Αλλά είχε να κάνει παντού με ειδωλολάτρες που είχανε μεγάλη έχθρα εναντίον των Χριστιανών. Αφήνω τώρα τους κόπους της οδοιπορίας, τους κινδύνους σωματικούς και ηθικούς, τους οποίους διατρέχει μια νέα κοπέλα και ωραία, όπως αυτή, γυρίζοντας εδώ και 'κει. Και όμως η Παρασκευή τα αψήφησε όλα αυτά και ρίχτηκε με πάθος στον αγώνα για την αγάπη του Χριστού. Με τέτοιους λοιπόν κινδύνους και με τέτοια αυτοθυσία, οι Χριστιανοί εκείνοι ερρίζωσαν και εγιγάντωσαν την Εκκλησία του Χριστού. Η Παρασκευή μπόρεσε μ' αυτό τον τρόπο να φωτίσει και να τραβήξει στην πίστη του Χριστού πολλούς να τους φέρει στην Εκκλησία. Έπιανε συζητήσεις με σοφούς και λογικούς ειδωλολάτρες, για ζητήματα φιλοσοφικά και θρησκευτικά. Με την εξυπνάδα της και με την ικανότητα της αλλά πάνω απ' όλα με την φώτιση του Χριστού τους απεστόμωνε. ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ Τότε αυτοκράτωρας της Ρώμης ήταν ο Αντωνίνος, ο ευσεβής που ήταν όμως ακόμη ειδωλολάτρης. Αυτός διαδέχθηκε τον Ανδριανόν το 138 μ.Χ. Σ' αυτόν, λοιπόν πήγαν μερικοί κακόψυχοι Ιουδαίοι και ανέφεραν την δράση της Παρασκευής. Οι Εβραίοι, εχθροί πάντοτε των Χριστιανών, βλέπανε με κακό μάτι το κήρυγμα και την εργασία της Αγίας Παρασκευής καθώς και το ότι πολλοί Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες εγίνοντο Χριστιανοί. Αυτό τους εστοίχιζε πολύ. Και γι' αυτό πήγαν στον Αντωνίνο και του είπαν: " Πολυχρονεμένε μας Βασιλιά, όλοι εδώ υπακούουν στα προστάγματά του. Κάποια όμως γυναίκα που την λένε Παρασκευή, κηρύττει τον Ιησού, το παιδί κάποιας Μαρίας. Αλλά αυτόν οι πατέρες μας τον σταύρωσαν σαν λαοπλάνον και αντίθετον. Και όμως αυτή η γυναίκα λέει στο λαό σου, ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και οι Θεοί, που προσκυνάς εσύ, είναι ψεύτικοι." Μόλις τα άκουσε αυτά ο Αντωνίνος, έγινε κατακόκκινος από τον θυμό του και αμέσως διέταξε να τη συλλάβουν και να την πάνε μπροστά του. Έτσι και έγινε. Μόλις όμως αντίκρισε το κάλλος της τα έχασε. Γι' αυτό και άρχισε με γλυκόλογα να της λέγει: - Άκουσε, Παρασκευή! Εγώ με τη δύναμη των μεγάλων θεών σε θαυμάζω, για τα νιάτα σου και την ομορφιά σου. Γι' αυτό και σε συμβουλεύω να θυσιάσεις στους θεούς, που σου έδωκαν αυτή την ωραιότητα. Και αν μεν με ακούσεις και κάνεις ότι σου λέγω εγώ, θα σε φορτώσω δώρα. Αν όμως δεν με ακούσεις και σταθείς με πείσμα στο θέλημα σου και αντίθετη στις διαταγές μου, μάθε ότι θα σε τιμωρήσω με φοβερά βασανιστήρια. Θα είναι δε τόσο σκληρά, που και να τα ακούσει κανείς, θα τρομάξει. Όταν άκουσε αυτά η Αγία, έκαμε τον σταυρό της και αποκρίθηκε: - Μη νομίσεις, Βασιλεύ, ότι με τις κολακείες σου και τις απειλές σου θα αρνηθώ εγώ ποτέ τον γλυκύτατον μου Ιησούν. Διότι δεν υπάρχει κανένα βάσανο και καμιά τιμωρία, που να με χωρίσει από την αγάπη Του. ΤΗΣ ΦΟΡΟΥΝ ΠΥΡΑΚΤΩΜΕΝΗ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ Ο Βασιλιάς τότε άναψε από τον θυμό του: - Πάρτε την, είπε στους στρατιώτες. Κάψτε μια σιδερένια περικεφαλαία, ώσπου να κοκκινίσει και βάλτε την στο αγύριστο κεφάλι της. Πράγματι! Της φόρεσαν στο κεφάλι της κόκκινη από την φωτιά περικεφαλαία, αλλά ο Θεός που φύλαξε τους τρεις παίδες εν τη καμίνω και δεν κάηκαν καθόλου, αυτός και στην Αγία εθαυματούργησε. Η κατακόκκινη από την φωτιά περικεφαλαία ήταν δροσερή, δροσερότατη! Μόλις όμως είδαν το θαύμα αυτό τα πλήθη των ειδωλολατρών, εθαύμασαν και πολλοί πίστεψαν στο Χριστό. Ο Αυτοκράτορας τότε πήγε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως να συλλάβουν όλους αυτούς και να τους θανατώσουν. Και πράγματι! Άλλους από αυτούς τους αποκεφάλισαν, άλλους τους έγδαραν και άλλους τους έπνιξαν στον Τίβερη ποταμό, που περνά μέσα από τη Ρώμη. Επίσης διέταξε και έβαλαν την Αγία στη φυλακή, μέχρις ότου σκεφθεί σκληρότερο τρόπο να την βασανίσει. Στη φυλακή η Αγία παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε! " Φύλαξε με, Κύριε, στην πίστη Σου την αληθινή και απάλλαξε με από τα σκάνδαλα του εχθρού, διότι προς σε γύρισα την ψυχή μου" Κατά το μεσονύκτιον όμως, να! φάνηκε σ' αυτή άγγελος Κυρίου, που είχε στα χέρια του ένα σταυρό φωτεινό, ένα καλάμι, ένα σπόγγο και ένα ακάνθινο στέφανο. Ήσαν αυτά τα όργανα του πάθους του Κυρίου. Την χαιρέτησε ο άγγελος και της είπε: " Χαίρε, Παρασκευή αθλοφόρε Κυρίου. Μη φοβάσαι τα βάσανα των τυράννων. Διότι ο Κύριος μας, που καταδέχτηκε, δια την σωτηρία του ανθρώπου να σταυρωθεί και να δαρεί και να του φορέσουν το ακάνθινο στεφάνι, Αυτός θα σε βοηθήσει και θα σε γλιτώσει από κάθε πειρασμό." Αφού της είπε αυτά ο άγγελος, της έλυσε τα δεσμά και ανέβηκε στους ουρανούς. Η Αγία πήρε τότε θάρρος από τα λόγια αυτά του Αγγέλου και προσευχήθηκε ως το πρωί. ΤΗΣ ΚΑΙΝΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ Το πρωί ο Βασιλεύς διέταξε να φέρουν την Αγία μπροστά του. Πήγαν λοιπόν οι στρατιώτες να τη φέρουν. Αλλά τι να δουν! την βρήκαν λυμένη από τα δεσμά. Όταν την πήγαν κοντά στο Βασιλέα, ο Αντωνίνος της είπε: - Ε! Παρασκευή, έβαλες μυαλό έπειτα από τη χθεσινή τιμωρία ή επιμένεις ακόμη σ' αυτή τη βλακεία; - Τι νομίζεις, του αποκρίθηκε η Αγία, ασεβέστατε τύραννε, πως με τέτοιες τιμωρίες θα μου σαλέψεις τον ασάλευτο πύργο της ψυχής μου, την πίστη μου στο Χριστό; Ευκολότερο είναι να μαλακώσεις το σίδερο, παρά να μετατρέψεις τη καλήν μου σκέψη. Και αν θέλεις δοκίμασε τη δύναμη του Χριστού μου. Η σταθερή αυτή απάντηση έκανε τον Αντωνίνο να αναψοκοκκινήσει από το θυμό του. Διέταξε τους στρατιώτες να κρεμάσουν την Αγία από τα μαλλιά της κεφαλής της και με αναμμένες λαμπάδες να της καίνε τις μασχάλες και τα άλλα μέλη του σώματος της. Και όμως η Αγία ενώ πονούσε τρομερά από το φοβερό μαρτύριο, ελεεινολογούσε τον βασιλιά και ειρωνεύετο τους θεούς του. ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΣΑ Όταν είδε ο βασιλιάς, ότι δεν λύγιζε καθόλου τη γνώμη της, ούτε και από αυτό το βασανιστήριο, διέταξε να την βάλουν σε ένα μεγάλο καζάνι πίσσα και λάδι και να τα βράσουν. Τα βράσανε πολύ και ενώ κόχλαζαν, ρίξανε μέσα την Αγία. Θαύμα μέγα όμως συνέβη τότε! Η Αγία στεκότανε μέσα στη μέση του μεγάλου καζανιού αβλαβής και χαιρότανε σαν να ήτανε μέσα σε δροσερό κήπο! Ως εξής περιγράφει το γεγονός ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: " Λέγει ο Βασιλεύς στην Αγία - Σου δίνω τρεις μέρες προθεσμία αν δεν με υπακούσεις θα σε θανατώσω. Η Αγία του απαντά - Βασιλεύ, εκείνο που πρόκειται να κάνεις σε τρεις μέρες κάντο τώρα, γιατί εγώ δεν αρνούμαι τον Χριστό μου. Τότε προστάζει ο βασιλεύς και άναψαν μια μεγάλη πυρκαιάν και βάζουν ένα καζάνι γεμάτο πίσσαν και θειάφι και βράζει καλά. Βλέποντας η Αγία το καζάνι χαιρόταν, διότι έμελλε να αναχωρήσει από τούτον τον ψεύτικο κόσμο, και να πάει σ' εκείνο τον αληθινό και αιώνιο. Προστάζει ο Βασιλεύς να βάλουν την Αγίαν στο καζάνι, για να καεί. Η Αγία έκαμε τον σταυρό της και μπήκε μέσα. Περιμένει δυο τρεις ώρες ο Βασιλεύς και βλέπει, ότι δεν καίγεται η Αγία και της λέγει: - Παρασκευή, γιατί δεν καίγεσαι; - Διότι ο Χριστός μου εδρόσισε το νερό και δεν καίγομαι. Λέγει ο Βασιλεύς: - Ράντισε με και εμένα, για να δω αν καίει; Πήρε η Αγία με τα δύο της χέρια και του έρριψε στο πρόσωπον και ευθύς ( ώ του θαύματος!!) ετυφλώθη και γδάρθηκε το πρόσωπόν του. Φωνάζει ο Βασιλεύς: - Μέγας ο Θεός των Χριστιανών και σ' αυτόν πιστεύω και εγώ και έβγα να με βαφτίσεις. Εβγήκε η Αγία και τον εβάφτισε, του ξανάδωσε το φως των οφθαλμών του λέγοντας: - Βασιλιά, σε απαλλάσει από την δεινή μάστιγα ο Θεός των Χριστιανών. Αυτά λέγει ο Άγιος Κοσμάς. Η δε Αγία έπειτα από αυτό έλαβε χάρη από τον Θεό και θεραπεύει τους πάσχοντας από τα μάτια. Όπως ο Άγιος Γεράσιμος είναι για τους δαιμονιζόμενους, ο Άγιος Αντίπας για τα δόντια, ο Άγιος Τρύφων για τα λαχανικά, Ο Άγιος Βησσαρίων για την πανούκλα, έτσι και η Αγία Παρασκευή για τα μάτια. Γι' αυτό άλλωστε τα τόσα θαύματα κάμνει σε τυφλούς, όπως θα δούμε παρακάτω. Ο Αντωνίνος με το θαύμα αυτό συνήλθε και αν πρωτύτερα συνέχιζε τον διωγμό κατά των Χριστιανών, αυτό το έκανε από πίεση του ειδωλολατρικού κόσμου. Τώρα όμως κάποια ακτίνα φώτισε το νου του και έπαψε να διώκει τους Χριστιανούς, την δε αγία Παρασκευή την απήλλαξε τελείως από τα βασανιστήρια. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΘΗΡΙΟΤΡΟΦΕΙΟ Η αγία Παρασκευή πήγε κατόπιν σε άλλα μέρη και κήρυττε το λόγον του Θεού. Άρχοντας σε ένα τόπο ήταν κάποιος Ασκληπιός, την συνέλαβε και πήγε πάλι στο δικαστήριο να λογοδοτήσει. Από πού είσαι και ποιος είναι αυτός ο Θεός, ο καινούριος, που κηρύττεις; την ρώτησε. Η Αγία, αφού έκαμε τον σταυρό της και επεκαλέσθη τον Ιησού, του αποκρίθηκε. - Το από που είμαι δεν είναι ανάγκη να το μάθεις, ούτε και ωφελεί τίποτε. Ο Θεός όμως, τον οποίον κηρύττω μάθε, πως δεν είναι νέος όπως λες, αλλά Θεός άναρχος και προαιώνιος. Αυτός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλα σ' αυτά. Αυτός, δια την σωτηρία των ανθρώπων ήλθεν στη γη και έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε και ανελήφθηκε στον ουρανό, αλλά και πάλι θα έλθει να κρίνει τον κόσμο και να αποδώσει στον κάθε ένα κατά τα έργα αυτού. Ε, λοιπόν, εγώ αυτόν κηρύττω και αυτόν ομολογώ, ως Θεόν αληθινό. Όσον αφορά τους δικούς σας θεούς αυτοί είναι ψεύτικοι. Δεν είναι θεοί. Όταν άκουσε αυτά ο άρχοντας εκείνος ταράχθηκε πολύ και διέταξε να την πετάξουν σ' ένα θηριοτροφείο, που βρισκόταν έξω από την πόλη. Μέσα σ' αυτό φυλασσόταν ένας δράκοντας, ένας δηλαδή πελώριος δηλητηριώδης όφις ( φίδι) . Σ' αυτόν πετούσαν πολλούς κατάδικους. Μόλις είδε την Αγία ο όφις, σφύριξε δυνατά και ήταν έτοιμος να την κτυπήσει. Αλλά η Αγία έκαμε τον σταυρό της και ζήτησε να την βοηθήσει ο Θεός. Και αμέσως ( ώ των θαυμασίων σου Χριστέ Βασιλεύ!! Πόσο μεγάλη είναι η χάρις των αγίων Σου) ο φοβερός εκείνος όφις στριφογύρισε και έσκασε. Κόπηκε στα δύο, σαν να τον έκοψε κανένα ξίφος! Πόση πράγματι είναι η δύναμη του σταυρού!! Μόλις είδαν το θαύμα ο βασιλεύς και οι άλλοι εβαπτίσθηκαν στο όνομα της αγίας και ζωοποιού Τριάδος. ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Η Αγία πήγε κατόπιν σε άλλες χώρες και πόλεις και κήρυττε τον Χριστό. Πήγε και στην Ελλάδα. Έφθασε στην ωραία κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί την συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες. Στην τοποθεσία που την συνέλαβαν υπάρχει Ναός της Αγίας Παρασκευής. Από τα Τέμπη την πήγανε κατόπιν σε μια άλλη πόλη, κοντά στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ο άρχοντας ήταν ο Ταράσιος. Ο Ταράσιος την εκάλεσε στο κριτήριο του. - Ποιος πονηρός δαίμονας, της είπε, σε έφερε εδώ και σε έβαλε να βρίζεις τους μεγάλους θεούς και να κηρύττεις έναν άγνωστο Θεό, που είναι χθεσινός και προχθεσινός; Αυτός γεννήθηκε πριν 150 χρόνια, στις μέρες του Καίσαρα Αύγουστου και τον σταύρωσαν οι Ιουδαίοι σαν κακούργον και αντίθεον. - Κανείς πονηρός δαίμονας, του απαντά, δεν με έστειλε εδώ να κηρύξω την αλήθεια. Ο Χριστός ο αληθινός Θεός με έστειλε. Αυτός που είναι ο άναρχος και έγινε άνθρωπος με σάρκα για μας. Αυτόν εγώ κηρύττω ως Θεόν προαιώνιον! Αυτόν ομολογώ ως Θεόν αληθινόν και άνθρωπον τέλειον. Όσον αφορά δε τα είδωλα σας και τους θεούς σας, που είναι κουφά και αναίσθητα, εγώ τα περιφρονώ και τα ποδοπατώ, γιατί δεν είναι τίποτε. ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΩΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ Σαν άκουσε αυτά ο Ταράσιος, ταράχθηκε σύγκορμος και διέταξε τους στρατιώτες του αμέσως να βράσουν σ' ένα μεγάλο καζάνι λάδι, πίσσα και μολύβι και μετά να ρίξουν μέσα την Αγία. Ο Θεός όμως, και πάλι έκαμε το θαύμα του. Όπως έστειλε άλλοτε τον άγγελο του και εδρόσισε την κάμινο της Βαβυλώνος, που είχαν ρίξει μέσα τους Τρεις Παίδας, έτσι και τώρα έστειλε τον άγγελο Του, ο οποίος έσβησε την φωτιά τελείως, το δε μολύβι, την πίσσα και το λάδι, που κόχλαζαν τα έκανε ψυχρότερα και από το κρύο νερό. Μόλις είδαν αυτό το θαύμα πολλοί ειδωλολάτρες, βάλανε θεογνωσία και πίστεψαν στο Χριστό. Ο δυστυχής όμως Ταράσιος, αντί να πιστέψει κι αυτός, αγρίεψε περισσότερο. Νόμισε πως η Αγία ήταν καμία μάγισσα και είπε στους στρατιώτες του: - Πιάστε αυτή τη μιαρή, που βρίζει τους θεούς μας και τεντώστε καταγής από τα τέσσερα (χέρια και πόδια) και κατόπιν μαστιγώστε την με βούνεβρα αλύπητα, ώσπου να αναγκασθεί να θυσιάσει στους θεούς μας, ή να πεθάνει. Οι στρατιώτες εξετέλεσαν την διαταγή αμέσως. Εδώ η Αγία έδειξε όλη της την καρτερία. Νόμιζε κανένας, ότι χτυπούσαν άλλον κι όχι αυτήν!! Διότι αυτή ήταν όλο χαρούμενη και ευφραινόμενη!! Δυο και τρεις φορές άλλαξαν οι στρατιώτες και όμως, η Αγία δεν άλλαξε γνώμη. Όταν είδε την τόση υπομονή της ο μιαρός εκείνος άρχοντας, ντράπηκε το πλήθος, επειδή δεν μπόρεσε να δαμάσει μια αδύνατη γυναίκα. Γι' αυτό διέταξε τους στρατιώτες να την ρίξουν ξανά φυλακή και να την καρφώσουν από τα τέσσερα. Εκεί, αφού της βάλουν μια μεγάλη πλάκα στα στήθη, να την αφήσουν έτσι, μέχρις ότου σκεφθεί τι άλλο πιο φρικτό βασανιστήριο μπορεί να της κάνη, ώσπου να την τελειώσει. Τη νύκτα όμως, εκείνη, φάνηκε ο Χριστός με πλήθος αγγέλων και της είπε: " Χαίρε Παρασκευή καλλιπάρθενε. Θάρρος! Μη δειλιάσεις στα βάσανα, γιατί η χάρις Μου θα είναι μαζί σου. Λίγο ακόμη να υπομείνεις και θα έλθεις να βασιλεύεις μαζί μου αιώνια". Συγχρόνως ο Χριστός της γιάτρεψε τις πληγές, της έλυσε τα δεσμά και ανελήφθη. Την άλλη μέρα ο άρχοντας έστειλε στρατιώτες και την έφεραν μπροστά του. Όταν την είδε χωρίς καμία πληγή, αλλά τελείως υγιή, της είπε: - Ω γυναίκα, βλέπεις πως σε αγαπούν οι μεγάλοι Θεοί και σε γιατρέψανε; Λυπήθηκαν την ωραιότητα σου και δεν έπρεπε να μείνει επάνω σου καμία ασχήμια. Μη, λοιπόν, τους δείξεις αχαριστία. Αλλά έλα κοντά μας στο ναό, να τους προσκυνήσεις και να λάβεις και από μένα πολλά δώρα. - Δεν με γιατρέψαν οι θεοί σου, τύραννε, τους είπε, αλλά ο Χριστός μου, ο αληθινός Θεός, που Τον πιστεύω και Τον λατρεύω και ο Οποίος με επισκεύθηκε τη νύκτα στη φυλακή. Επειδή όμως, θέλεις να πάμε στο ναό, ας πάμε και να δούμε ποιους θεούς θέλεις να προσκυνήσω. Χάρηκε τότε σαν άκουσε αυτά ο Ταράσιος. Νόμισε, πως νίκησε ο ανόητος. Ξεκίνησαν, λοιπόν, οι επιτελείς, οι επίσημοι και ο λαός να πάνε στο ναό των ειδώλων, από την χαρά τους οι ειδωλολάτρες πολυχρονούσαν τον Ταράσιον. Μπήκαν κατόπιν στον ναόν και περίμεναν να δούνε τι θα κάνει η Αγία. Η Αγία μπήκε και στάθηκε μπροστά στο άγαλμα του Απόλλωνος, σήκωσε απειλητικά το χέρι της και του λέγει: - Θέλεις, εσύ άψυχο είδωλο, να πάρεις σαν Θεός από εμένα θυσία; Τότε το δαιμόνιο, που κατοικούσε στο άγαλμα φώναξε με μεγάλη φωνή, που την άκουσαν όλοι. - Δεν είναι Θεός εγώ, ούτε κανένας άλλος από εμάς είναι. Μόνον αυτός, που κηρύττεις εσύ είναι Θεός αληθινός. Εμείς είμασταν βέβαια άγγελοι, αλλά για την υπερηφάνεια μας γίναμε διάβολοι και εξαπατούμε τους ανθρώπους και μας προσκυνούν για Θεούς. - Γιατί, τότε, του είπε η Αγία, στέκεστε εδώ μέσα, όπου είμαι και 'γω η δούλη του αληθινού Θεού; Γκρεμιστείτε, τους είπε. Αμέσως τότε γκρεμίστηκαν όλα τα αγάλματα από τη θέση τους και έγιναν συντρίμμια. Ακούσθηκαν από τα αγάλματα του ναού θρήνος πολύς και σύγχυση και βουή μεγάλη. Τότε θυμώσανε οι ειδωλολάτρες ιερείς, αρπάξανε την Αγία και σέρνοντας και δέρνοντας αυτήν την έφεραν μπροστά στον Ταράσιο και φωνάζανε δυνατά: " Φόνεψε την κακούργα, προτού γκρεμίσει και εσένα και τον ναό μας." Ο Ταράσιος είδε τότε, πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτε με φοβέρες και μαρτύρια. Γι' αυτό έβγαλε την θανατική της απόφαση: " Την Παρασκευή που ύβρισε τους θεούς, η οποία κατεφρόνησε την εξουσία μας, κηρύττει δε τον πλάνον Χριστόν, σαν αληθινό Θεόν, προστάζω να της κόψετε την μιαράν κεφαλήν" Μετά την διαταγή οι στρατιώτες παρέλαβαν την Αγία και την οδήγησαν έξω από την πόλη, για να την αποκεφαλίσουν. Όταν φθάσανε στον τόπο της εκτελέσεως, τους ζήτησε η Αγία λίγο χρόνο να προσευχηθεί. Πράγματι, την άφησαν. Και αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και τον νου της στο Θεό, είπε: " Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του αθανάτου Πατρός, ο Οποίος για την ιδική μας σωτηρία ήλθες από τον ουρανό στη γη, σ' ευχαριστώ, διότι με αξίωσες να υπομείνω βάσανα και τιμωρίες για το Άγιον Όνομα Σου. Σε δοξολογώ, διότι αξιώθηκα, να μιμηθώ το πάθος Σου. Σε υμνολογώ, διότι με δυνάμωσες να μαρτυρήσω, δια την αγάπη Σου. Τώρα αξίωσε με και της Βασιλείας Σου. Παράλαβε και την ταπεινή μου ψυχή και ανάπαυσε την μαζί με τις φρόνιμες Σου παρθένες. Διότι, με το να περιμένω την μεγάλη Σου δόξα, υπέμεινα τις τιμωρίες και τα βάσανα. Με το να ελπίζω στην ανταμοιβή Σου, θα λάβω τώρα και τον θάνατο. Γι' αυτό κατάταξε με στον χορό των Αγίων Σου μαρτύρων. Μνήσθητι, Κύριε, και όλων, όσοι επικαλούνται το όνομα Σου, σε καιρόν θλίψεως δι' εμού, ότι ευλογητός είσαι στους αιώνες. Αμήν". Μετά την προσευχή της με χαρά η Αγία έσκυψε τον αυχένα και οι στρατιώτες έκοψαν με ξίφος την αγία της κεφαλή. Και έτσι η αγία και πάναγνος ψυχή της απήλθε στις αιώνιες μονές, στην ατέλειωτη χαρά, στην Βασιλεία των Ουρανών. Το άγιο λείψανο της το παρέλαβαν μερικοί Χριστιανοί, που παρακολουθούσαν το μαρτύριο της, κρυφά όμως, επειδή φοβόντουσαν τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες. Το άλειψαν με αρώματα και το τοποθέτησαν σε επίσημο τάφον. Στον τάφον της γίνονταν άπειρα θαύματα. Πολλοί ασθενείς έρχονταν και, μόνο που έπιαναν χώμα από τον τάφο της, θεραπεύονταν. Κουτσοί περπατούσαν, δαιμονισμένοι ελευθερώθηκαν, πολλές στείρες γυναίκες ετεκνογόνησαν. Προ πάντων όμως, πολλοί τυφλοί ανέβλεψαν. Στο μέρος εκείνο υπάρχει σήμερα Ναός και Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. Τρέχει δε πολύς κόσμος στις 26 Ιουλίου, στη γιορτή της. Γίνονται πολλά θαύματα. Πρέπει δε να σημειωθεί, ότι όχι μόνο στον τάφο της αλλά και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κατά τα 1800 χρόνια που πέρασαν μέχρι σήμερα, έχουν γίνει αναρίθμητα θαύματα. Αν ήθελε να τα μετρήσει κάποιος, θα ήτανε σαν να ήθελε να μετρήσει τα άστρα του ουρανού και την άμμο της θάλασσας. Και όχι μόνο τον παλαιό καιρό θαυματουργούσε η Αγία, αλλά και σήμερα. Όποιος την επικαλεσθεί με πίστη, τον βοηθάει σε κάθε ψυχωφελές αίτημα του. ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ Τμήμα της κάρας της αγίας Παρασκευής φυλάσσεται εις την Ιερά Μονή Πετράκη των Αθηνών. Από το 1962 καθιερώθηκε να γίνεται ολονυκτία στην εορτή της και να εορτάζεται κάπως επισημότερα. Το βράδυ εκείνο κάποια ευσεβής σύζυγος Καθηγητού τού Πανεπιστημίου, είδε στον ύπνο της την Αγία και της είπε : «Νάλθεις αύριο πίσω από το Νοσοκομείον «Ευαγγελισμός» να με χαιρετήσεις». Επειδή το όνειρο ήτανε ζωηρό, της έκανε εντύπωση και την άλλη ημέρα είπε στον σύζυγό της: —Εγώ θα πάω από τον «Ευαγγελισμό» στην Αγία Παρασκευή, να προσκυνήσω, γιατί την είδα απόψε στον ύπνο μου. —Τρελλάθηκες; της είπε ο σύζυγός της. Δεν ξέρω εγώ καμία Αγία Παρασκευή εκεί. Δεν θα πας πουθενά. Θα πάμε στη θάλασσα, για μπάνιο. Πήρανε το αυτοκίνητό τους. Πέρασαν από έναν φίλο τους δημοσιογράφο. Τον πήρανε και αυτόν και βαδίζανε στην οδό Συγγρού. Περάσανε από μια Εκκλησία, τον Άγιο Χαράλαμπο, νομίζω; "Έκαμε το σταυρό της η κυρία και ρώτησε τον δημοσιογράφο, αν ήξερε καμία Εκκλησία της Αγίας παρασκευής εκεί κοντά, για να ανάψει ένα κερί. —Βρε, αδελφέ, λέγει εκνευρισμένος ο σύζυγος με τρέλανε ετούτη η γυναίκα με τη θρησκοληψία της. Έχει από το πρωί, που ρούφαγε τ' αυτιά να πάει πίσω από τον Ευαγγελισμό στην Αγία Παρασκευή, Δεν ξέρω εγώ της είπα εκεί καμία Αγία Παρασκευή. —"Α ! εδώ σταμάτα, του λέγει ο δημοσιογράφος. "Έχει δίκιο η κυρία. Διότι, πίσω από τον Ευαγγελισμό υπάρχει η Μονή Πετράκη και εκεί φυλάσσεται η κάρα της Αγίας Παρασκευής. Απόψε μάλιστα έγινε ολονυκτία. Το διάβασα στην εφημερίδα. Τότε αφήσανε το μπάνιο και γυρίσανε πίσω όλοι τους. Πήγανε στο Μοναστήρι. Μπήκανε στη σειρά και προσκυνήσανε την κάρα της Αγίας Παρασκευής. ΕΝΤΙΘ ΜΟΥΡ Το 1946 έγραφα στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», ένα άρθρο, για την Αγία Παρασκευή. Το άρθρο εκείνο το διάβαζε κάποιος συνδρομητής στον Πειραιά. Μόλις το ετελείωσε, του έφερε ο ταχυδρόμος μια επιστολή από τη Γερμανία. 'Ήταν από κάποια Αμερικανογερμανίδα Παπική, όχι Ορθόδοξη. Αλλά αυτή συμπαθούσε πολύ τους ορθοδόξους. Τους βοηθούσε μάλιστα οικονομικώς εις τα έργα τους. Αυτή, λοιπόν, έχασε το φως της και πήγε στη Γερμανία, είτε διότι εκεί ευρίσκετο η κόρη της, είτε διότι ενόμιζε, πως εκεί θα είχε καλύτερους γιατρούς. Αλλά καμία θεραπεία. Το φως της το έχασε τελείως. Εις το γράμμα της έγραφε τα εξής: «Έμαθα, ότι αυτού στην Ελλάδα υπάρχει μια Αγία, που θεραπεύει τα μάτια. Γράφε μου σχετικώς». Εκείνος της απάντησε: «Πράγματι υπάρχει. Είναι η Αγία Παρασκευή. Γι' αυτήν μάλιστα εδιάβαζα σε μια εφημερίδα και μόλις τελείωσα το άρθρο, έφτασε το γράμμα σου.. Αυτής της Αγίας Παρασκευής φυλάσσεται η αγία της κάρα εις την Ι. Μονή Πετράκη. Ο δε ηγούμενός της τυγχάνει να είναι φίλος μου. Η διεύθυνσή του είναι η εξής...». Σε λίγες μέρες έλαβα εγώ επιστολή της, που με παρακαλούσε να κάνω δέηση προ της αγίας κάρας, για να της δώσει η Αγία Παρασκευή το φως της. Πράγματι, η παράκλησις έγινε. Της εστάλη μάλιστα και μια εικονίτσα της Αγίας Παρασκευής, την οποίαν, όπως μάθαμε, κρέμασε στο κρεβάτι της. Εβράδυνε όμως να απαντήσει. Και όταν έπειτα από δυο μήνες απάντησε, έγραφε τα εξής : «Πανοσιολογιώτατε,η μικρή εικόνα της Αγίας Παρασκευής ελήφθη αισίως. Δεν έχω λόγους να σας ευχαριστήσω, όχι μόνον, δια την καλωσύνην να μου στείλετε την εικόνα,, αλλά και δια τας προσευχάς της, δια να επανακτήσω την όρασή μου. Ήδη η κατάστασίς μου εβελτιώθη, αν και δεν βλέπω ακόμη τελείως καλά. Καίτοι είμαι αναξία ενός τόσου ανεκτιμήτου δώρου, σας παρακαλώ, νά συνεχίσετε προσευχόμενος δι' εμέ... Η αδελφή σας Εditη Η. Μοοre Η ξένη αυτή κυρία επανέκτησε το φως της.Επανήλθε εις ΗΠΑ, και αλληλογραφεί, γράφουσα μονάχη της τις επιστολές της. Σκέπτεται καθώς πληροφορούμεθα να έλθει και στην Αθήνα, δια να βαπτισθεί ορθόδοξος. Η ΚΑΤΑΡΑ Κάποια Ελληνίδα, που βρισκότανε και αυτή στην Αμερική, θάχανε οριστικώς το φως της. Το είπανε οι γιατροί. Απελπισμένη η δυστυχής κατέφυγε και τάχτηκε στην Αγία Παρασκευή. «Αν γίνω καλά Αγία μου Παρασκευή, της είπε, θα βοηθήσω να γίνει μια Εκκλησία σου». Πράγματι! Ακούστηκε η παράκλησή της και έγινε θαυματουργικώς καλά. Ήλθε κατόπιν στην Αθήνα και πάλι θαυματουργικώς βρήκε ένα ναίσκον της Αγίας Παρασκευής, που είναι μετόχι της Ι. Μονής Πετράκη. Μετέβη εκεί με τον Ηγούμενον, για να την μεγαλώσει. Δυστυχώς, όμως, ήταν αδύνατον να μεγαλώσει ούτε από την πρόσοψη,ούτε από το Ιερόν. Διότι, κάποιος διευθυντής Υπουργείου κατεπάτησε τον μπροστινό χώρο της Εκκλησίας, για να κάνει δήθεν παιδική χαρά. Άλλος δε γείτονας, για να πάρουν αξίαν τα οικόπεδά του, επέτυχε από το σχέδιον πόλεως να περάσει το δρόμο πίσω από το Ιερόν της Εκκλησίας. Ήταν βέβαια αδικία και ασέβεια και ο Ηγούμενος διεμαρτυρήθη. Παρατήρησε μάλιστα, ότι οι κορυφές των πασάλων, με τους οποίους είχαν φράξει το καταπατημένο, τις γυρίσανε προς την Εκκλησίαν. «Η Αγία Παρασκευή, είπε ο Ηγούμενος, γιατρεύει μάτια και δεν της τα βγάζουν τα μάτια». Σε λίγες μέρες ξαναπήγαν με την κυρία για να δουν τι έπρεπε επί τέλους να γίνει. Τους είπαν όμως οι συγκεντρωθέντες περίοικοι, ότι προηγουμένως, πέρασε και ο διευθυντής. Του ανέφεραν τις διαμαρτυρίες του Ηγουμένου και εκείνος τους είπε : Αφήστε τους παλιοπαπάδες νά λένε. Άι, όταν είδε ο Ηγούμενος την ασέβεια προς την Εκκλησίαν της Αγίας Παρασκευής και προς τους Ιερείς, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε : «θεέ μου, την κατάρα σου νάχουν. Εμφανώς. Πλην της Ψυχής των». Χτύπα τους δηλ. και να φανεί, ότι τους τιμώρησες. Αλλά να μη χάσουν την ψυχή τους. Και πράγματι τούς χτύπησε εμφανώς! Διότι καθώς επληροφορήθην μέσα σε ένα μήνα ο κύριος διευθυντής αρρώστησε...Ο άλλος, που ήθελε εις βάρος της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής να αξιοποιήσει τα οικόπεδά του, έπαθε περισσότερα. Σε έξι μήνες πέθανε... Θέλετε και τη συνέχεια; Ο Ηγούμενος ενεργούσε παντοιοτρόπως στους αρμοδίους, δια να απαλείψει τον δρόμο από το σχέδιο, αλλά δεν μπόρεσε να κατορθώσει τίποτε και σταμάτησε τις ενέργειές του. Τότε επενέβηκε η Αγία Παρασκευή. Οι αρμόδιοι μόνοι τους και αυτοβούλως τον έφραξαν. Με αυτό ήθελε να αποδείξει η Αγία, ότι είναι ικανή μονάχη της να τακτοποιήσει τις υποθέσεις της και να ανατρέψει τα σχέδια των ασεβών. Τα σύγχρονα θαύματα της Αγίας είναι αναρίθμητα. Για να αντιληφθεί δε κανείς πόσο πολλά είναι, ας προσέξει στους ναούς της, κάτω από τις εικόνες της, πόσα αναθήματα και αφιερώματα είναι κρεμασμένα: Το κάθε ένα από αυτά ανταποκρίνεται και σένα θαύμα, που έκαμε η Αγία σε κείνον που το αφιέρωσε. Η μνήμη της εορτάζεται στις 26 Ιουλίου κάθε έτους. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμον σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθληφόρε, όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών υμών.
Ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει να κάνει το καλό μέχρι να πεθάνει. Να κάνει το καλό, το καλό νόμο δεν έχει. Μα θα πεθάνεις αύριο; Κάνε ένα καλό. Κάνε μία προσευχή. Λες ότι θα πεθάνεις αύριο, φύτευσε σήμερα δύο ελιές, κάνε κάτι να μείνει, κάνε το καλό.
Και ο Κύριος εδίδασκε μέχρι που σταυρώθηκε. Και εμείς μέχρι να υπάρχουμε, πρέπει να κάνουμε το καλό. Σήμερα μπορούσες να κάνεις ένα καλό και δεν το έκανες. Γιατί; Μπορούσες να μη κάνεις το κακό και το έκανες, γιατί το έκανες; Είπες ένα ψέμα, ενώ μπορούσες να μη το πεις. Εάν λοιπόν γνωρίσεις τον εαυτό σου κατά βάθος, δεν μπορεί ποτέ ο διάβολος να εισχωρήσει ούτε από κάποιο παραθυράκι, αν και αυτός μπαίνει από την πόρτα, γιατί; Επειδή ο Κύριος έχει ανοιχτές τις αγκάλες Του ανοιχτές τις πύλες του παραδείσου και μας περιμένει, είναι εύκολο να σωθούμε. Έχουμε όμως αδυναμίες και στεναχωρούμεθα π.χ. αν πεθάνει ο πατέρας μας, η μητέρα μας, το παιδί μας. Αυτά θα γίνουν, γιατί πρέπει να γίνουν. Αν δεν πεθάνουμε πως θα σωθούμε; Πώς θα πάω στον Παράδεισο; Γι'αυτό να μη στεναχωρούμεθα, αλλά να φροντίζουμε να κάνουμε το καλό. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο...
απ το βιβλίο "ΛΟΓΟΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ "
Ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων, ακόμα και των αμαρτωλών.Κάθε προσευχή χριστιανοί μου πιάνει τόπο. Και να μη λέμε ότι ο Θεός εμάς δε μας ακούει, επειδή είμεθα αμαρτωλοί.
Εκατοντάδες χριστιανοί επικοινωνούν με τους πνευματικούς είτε έρχονται στο εξομολογητήριο, είτε με επιστολές, είτε με φαξ, είτε πολύ περισσότερο με το τηλέφωνο, και ζητούν από τους πνευματικούς, να κάνουν προσευχή, για το άλφα ή βήτα ζήτημα, και για πολλά και ποικίλα προβλήματα, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και για οικογενειακά, ακόμα οικογενειακά, ψυχολογικά, ασθενειών, συζυγικά, αποκαταστάσεως και να μην … με τόσες άλλες διαφορές που έχουν τα αιτήματα. Κι ο ισχυρισμός πάντοτε είναι ο ίδιος. Εμάς δε μας ακούει ο Θεός, επειδή είμεθα αμαρτωλοί. Ο Θεός όταν έλεγε «αιτείτε και δωθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται», το έλεγε για όλους. Το έλεγε και για τους αμαρτωλούς. Δεν τους εξαίρεσε από την προτροπή αυτή, ζητώντας οι άνθρωποι να προσεύχονται. «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε να μη εισέλθετε εις πειρασμόν». Πολύ περισσότερο βέβαια θα πρέπει να αγρυπνούμε και να προσευχόμεθα, εν παντί τόπω και με κάθε τρόπο όταν μας κτυπούν οι πειρασμοί πάσης φύσεως. Άλλωστε οι παραβολές του Τελώνου και Φαρισαίου, με τον Τελώνη να φωνάζει «ο Θεός μου ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και να κτυπάει το στήθος του, όπως και η παραβολή του Ασώτου υιού, όπου ο επιστρέψας υιός φωνάζει το «ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», μας αποδεικνύει ότι οι προσευχές των αμαρτωλών εισακούονται.
Το πλέον ζωντανό παράδειγμα προσευχής, ζωντανής προσευχής, αποτελεσματικής προσευχής, την έκανε ένας αμαρτωλός, την έκανε ένας ληστής, ένας φονιάς, ένας κακούργος πάνω στο Σταυρό. «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία Σου». Πόσες λέξεις είναι, οκτώ εννιά, δέκα, πόσες είναι; Κι όμως έγινε πρώτος πολίτης της βασιλείας του Θεού. Όταν λοιπόν χριστιανοί μου μας ζητάτε εσείς, είτε οι άλλοι που είναι απέξω, τις προσευχές μας, η προτροπή είναι μία. «Να κάμετε και σεις προσευχή». Έτσι συστήνουμε πολλών ειδών προσευχές στους χριστιανούς μας.
Πριν από τρία τέσσερα χρόνια, ήρθε ένα οξύ πρόβλημα καρκίνου σε μια οικογένεια, επιθετικού καρκίνου, και τηλεφώνησαν στην Αριζόνα. Και κείνος τους είπε να ταξιδέψετε αν είναι δυνατόν και σήμερα, αύριο, και να πάτε στον Πανορμίτη που είναι απέναντι απ’ τη Ρόδο, και κει στον Αρχάγγελο να κάνετε προσευχή και παράκληση. Δεν είπε «μείνετε ήσυχοι, το πρόβλημα σας το έλυσε, την ασθένεια σας την αποκατέστησα με τις προσευχές μου», όχι, είπε «οι προσευχές μου είναι φτωχές και αδύνατες, θα τις στείλω βέβαια στον Κύριο, αλλά να κάμετε και σεις προσευχή, και θα πάτε εκεί». Και χειμώνα καιρό, με την κακοκαιρία που βασίλευε, ταξίδεψαν και με χίλιες δυο δυσκολίες, έστω και για μια ώρα, βρέθηκαν ύστερα από δυο μέρες στον Πανορμίτη, έκαναν την προσευχή τους και επέστρεψαν, κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Και ύστερα πήγαν στο νοσοκομείο, και έκαμαν την εγχείρηση που είχε επιτυχία.
Να σας πω ένα δεύτερο παράδειγμα. Μια μάνα είχε τρία παιδάκια. Το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Τριών χρονών, τεσσάρων χρονών, πέντε χρονών. Τα δύο πεθαίνουν από λευχαιμία. Αρρωσταίνει και το τρίτο με λευχαιμία. Και το πάνε στο νοσοκομείο. Το πάει, η μάνα, χήρα ήταν, είχε χάσει και τον άντρα της. Δραματική η κατάστασις, ένα βράδυ απ’ αυτά όπου το παιδάκι χαροπάλευε. Πέρασε ένας γιατρός όλως εκτάκτως, ο διευθυντής του τμήματος, γιατί κάποια οικογένεια τον είχε παρακαλέσει, τον είχε πληρώσει, δεν ξέρω τι είχε κάμει, και έτσι ήρθε να δει κάποιο παιδάκι. Εκείνος κάτω από μια ώθηση, του Θεού ασφαλώς , πέρασε και απ’ τα’ άλλα παιδιά, και είδε και το παιδάκι αυτής της χήρας γυναικός. Της λέει «πονεμένη μάνα, πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα τουλάχιστον να πεθάνει στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου. Δεν πρόκειται να ζήσει παραπάνω από μία ώρα. Είναι, είναι μία ώρα η ζωή του, ή δεν είναι. Αυτοί όπως καταλάβατε θα σας δώσουν εξιτήριο τώρα, να μη σε σταματήσει έξω ο φύλακας του νοσοκομείου …». Πράγματι λοιπόν, το δώσαν. Αυτή τάχε χάσει εν τω μεταξύ, ήδη τάχε χαμένα, αρπάει το παιδί της στην αγκαλιά και βγαίνει έξω στους δρόμους. Ήταν τρείς η ώρα τη νύχτα. Τρείς, τρεισήμισι. Κανείς στους δρόμους, ερημιά, παντελή. Και τσίριζε και φώναζε. Και σε μια στροφή του δρόμου βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια γυναίκα, μια νεαρή σχετικά γυναίκα, τριάντα ετών, πόσο ήταν. Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της. Ποια δουλειά; Ήταν πόρνη! Και είχε τελειώσει την νυχτερινή της βάρδια της αμαρτίας. Μόλις έφτασε μπροστά της τρέχοντας με το μωρό στην αγκαλιά, το πέταξε στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας. Έπεσε στα πόδια της και φώναξε : «Σώσε το παιδί μου, σώσε το παιδί μου, σώσε το παιδί μου». Τάχασε αυτή. Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, γεμάτο βρωμιά και δυσωδία, μόλις είχε τελειώσει και κλείσει την πόρτα της αμαρτίας. Τι να κάνει. Στα πόδια της μια μάνα. Στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε. Το είδε ο Θεός. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και φώναξε, είπε: «Θεέ μου, εγώ είμαι αμαρτωλή, είμαι πόρνη, τώρα μόλις τελείωσα την βάρδια μου. Αν δεν μ’ ακούς εμένα, και δεν θα μ’ ακούσεις βέβαια γιατί είμαι αμαρτωλή, άκουσε τουλάχιστον αυτήν την πονεμένη μάνα». Αυτά είπε. Και κείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα! Το παιδί άνοιξε τα μάτια του και είπε «μανούλα», και αγκάλιασε με τα χεράκια της την πόρνη. Της τόδωσε και το θαύμα έγινε. Ο Θεός άκουσε την προσευχή μιας αμαρτωλής. Όχι της μάνας. Μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης. Όπως την άκουσε και με τόσα παραδείγματα που έχει το Άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον, αφού αφιερώνει μια ολόκληρη ημέρα, απ’ τη Μεγάλη Εβδομάδα, στη μετάνοια και στην αγάπη, και στην πίστη μιας αμαρτωλής, και πόρνης μάλιστα αμαρτωλής.
Το δεύτερο λοιπόν αυτό συγκλονιστικό παράδειγμα όπως και το πρώτο, μας διδάσκουν ότι οι προσευχές μας, εισακούγονται όλες, έστω και αν είμαστε αμαρτωλοί, όταν πρόκειται να κάνομε προσευχές για τον πλησίον μας. Και πολύ περισσότερο βέβαια προσευχές για το παιδί μας, για τον αδελφόν μας, και κυρίως όταν κάνομε προσευχές για τον εχθρόν μας. Γι’ αυτό λοιπόν όταν λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», την οποίαν εδώ και εικοσιπέντε χρόνια σας συνιστώ, να την κάμετε όπωσδήποτε, ημέρα και νύχτα, σε όποιο τόπο και χρόνο, τη λέμε, ζητάμε έλεος γιατί είμεθα αμαρτωλοί. Έλεος! Και το έλεος το χαρίζει ο Θεός μόνον στους αμαρτωλούς. Οι δίκαιοι δεν έχουν ανάγκη να ζητήσουν έλεος, διότι λέει «ο τους δικαίους αγαπών, και τους αμαρτωλούς ελεών». Άρα λοιπόν όλοι εμείς που είμεθα αμαρτωλοί, να κάνομε πρώτα τη δική μας προσευχή, να γονατίσομε, να συντριβούμε, να κάνομε ό,τι μας ζητάει η Αγία μας Εκκλησία, ο Κύριός μας ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, και ύστερα, να πάρομε το τηλέφωνο, ή να πάμε στον πνευματικό, και να του ζητήσομε βοήθεια και συνδρομή και την συμπαράστασή του με προσευχή. Η αγάπη του Θεού νάναι πάντοτε μαζί σας, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας, Αμήν.
Ευχαριστώ Συ Κύριε γιατί εσύ εκάρφωσες τις αμαρτίες μου επάνω στο Σταυρό Σου, το πανάγιο και ζωηφόρο και τρισμακάριστο Ξύλο του Σταυρού Σου είναι ο Φρουρός της ζωής μας, το Ξύλο επάνω στο οποίο καθήλωσες τα του άδου βασίλεια, συνέτριψας το κράτος του εχθρού και ανέστησες τον προπάτορα Αδάμ και ημάς από την αμαρτία.
Το Ξύλο του Σταυρού Σου που το φρίττουσι οι δαίμονες και οι άγγελοι το χαίρονται, είναι το Ξύλο της άρσεως της καταισχύνης και της εντροπής της εν τω παραδείσω Παρακοής, το Ξύλο του Ιλασμού, του αγίου και ανεσπέρου Σου Φωτός, της απέραντης αγάπης Σου προς τον πεπτωκότα άνθρωπο, είναι το Ξύλο της λυτρώσεως, της σωτηρίας και της ελευθερίας, του Αγιασμού και του Ευαγγελισμού, της άκρας συγκαταβάσεως και της θυσίας, της ταπεινώσεως, του πένθους και του ελέους, των οικτιρμών και της ευσπλαχνίας, είναι το Ξύλο του ονειδισμού και του μαρτυρίου, το τρόπαιο της νίκης εναντίον του θανάτου, είναι το ξύλο της Ζωής και της Αναστάσεως .... Κύριε, βοήθησε να το σηκώσουμε ψηλά το Ξύλο του Σταυρού Σου, πολύ ψηλά, να καταυγάση το φως της αληθείας Σου εν τω κόσμω τούτω, να φέρει εις μετάνοιαν, εις εξομολόγησιν, εις επιστροφήν, εις επίγνωσιν της αληθείας Σου. Κύριε, δείξε σημείον αγαθόν δια του Σταυρού Σου και ευαγγελίσου ξανά τη Σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Κύριε, εδραίωσε το πολίτευμα του Σταυρού Σου επί της γης .... Κύριε, προπορεύεσαι με το Σταυρό Σου και μας δείχνεις το δρόμο της τιμής, της αξιοπρέπειας, του καθήκοντος και της ευθύνης, το σταυροδρόμι επάνω στο οποίο πρέπει να επιστρέψουμε εις εαυτόν, εγκαταλείποντας τον παλαιό άνθρωπο συν τοις παθήμασι αυτού, την αφετηρία και το ξεκίνημα μιας καινούργιας αναγεννημένης εν Χριστώ ζωής. Κύριε, μεγάλη η τιμή για μένα τον αμαρτωλό και για όλο το γένος των ανθρώπων να καταδεχτείς να πάθης για τη δική μας σωτηρία. - Κύριε, ποιο στόμα και ποια γλώσσα θα μπορέσει ποτέ να λαλήση τα μεγαλεία Ελεήμονα Πατέρα, επήρες τη δίκη μου θέση επάνω στο Σταυρό .... ναι Κύριε, αυτά τα καρφιά, ο Σταυρός, το μαρτύριο και το πάθος του Γολγοθά, πρέπουν και ανήκουν σε μένα τον παρείσακτο, τον αμαρτωλό, το έκτρωμα της αμαρτίας, το καταφύγιο πάσης ανομίας και ακολασίας .... Μα Κύριε, πως καταδέχτηκες; Εσύ είσαι ο θεός μου, ο ποιητής μου, ο Πλάστης μου και ο Δημιουργός μου, Εσύ είσαι ο Κύριος μου ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αναμάρτητος, ο μη δεχόμενος ζυγόν αμαρτίας .... Ελεήμονα Πατέρα βοήθησε ίνα μη αποβή επί ματαίω η θυσία Σου αυτή για μένα τον άθλιο, αλλά δώσε και σε μένα το σταυρό μου εν σμικρώ, από τη στενή την πύλη και την τεθλημένη την οδό .... Όποιο Σταυρό επιλέγης Εσύ Κύριε, γεννηθήτω το θέλησα Σου το άγιο μέσα στην ψυχή μου .... Κύριε Εσύ είσαι ο οικτίρμων και ο Σοφός Πατέρας, δε δίνεις σταυρό βαρύτερο από εκείνον που μπορούν να σηκώσουν οι δούλοι Σου. Κύριε, Εσύ πάντα κάποιους Κυρηναίους μας στέλνεις σε αυτή την ανηφόρα της ζωής μας .... Ας είναι ευλογημένον το Όνομά Σου .... ., -. Κύριε, βοήθησε να βιώσουμε, να υιοθετήσουμε το σταυρό μας και κουβαλώντας τον να ανεβούμε το δρόμο του Γολγοθά μας, ίνα συσταυρωθώμεν και συνταφώμεν μαζί Σου για να τύχωμεν και της αγίας Σου Αναστάσεως: .... Δεν υπάρχει Κύριε Ανάσταση χωρίς Σταυρό και Γολγοθά, Εσύ μας το είπες, Το παράδειγμα Σου είναι μέγα και θαυμαστό υπόδειγμα για μας .... Κύριε, βοήθησε. όλοι μαζί Ιερατείο και λαός, μία ποίμνη υπό Έναν Ποιμένα, μία Κοινότητα με Έναν αρχηγό, με κατάνυξιν, με ευλάβεια και με ευσέβεια, με ικεσία με παράκληση και με δέηση, υψώνοντας ψηλά το Σταυρό Σου, να καταυγάση το φως της αληθείας Σου, και προσκυνώντας το υποπόδιο των Ποδιών Σου να υμνήσωμεν, να ευλογήσωμεν, να δοξάσωμεν και να ευχαριστήσωμεν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές Όνομά Σου του πατρός του Άναρχου, ταυ Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος και του Αγίου Πνεύματος του Παρακλήτου, της Αγίας, της Ομοουσίου, της Ζωοποιού και Αδιαιρέτου Τριάδος. Αμήν.
